Het Hart Van De Tijd. Amy Blankenship

het koude antwoord.

      “Verdomme! Wat maakt haar zo speciaal voor ons?” Toya gooide geërgerd zijn handen in de lucht.

      Kyou's blik daagde de zijne uit. “Zij is degene op wie we hebben gewacht.”

      Toya's ogen werden groot. Zolang hij zich kon herinneren, had Kyou hem gezegd dat ze zich moesten voorbereiden op degene die het Guardian Heart Crystal in zich droeg. Hij verwees daar zeker niet naar ... waarom zou er zo'n krachtig kristal in zo'n zwak meisje zitten? Hij had een soort krijger verwacht … geen simpel meisje.

      “Zij is de reden waarom je ze allemaal hebt verzameld?” Zijn wenkbrauwen gingen vragend omhoog.

      Kyou had er altijd van afgezien Toya over zijn verleden te vertellen, maar hij had hem wel gewaarschuwd voor zijn toekomst. “Je moet haar koste wat het kost beschermen.”

      Het was stil in de kamer toen Toya's brein in een wervelwind van gedachten raakte. De laatste tijd begon hij de toename van demonische vibes in het gebied te voelen, alsof er meer werden geboren en de slechte kant sterker werd.

      “Dus zij is het. Wat moet ik nog meer weten?” Hij voelde bijna opluchting omdat hij wist dat dit de reden was waarom zijn broer zo geïnteresseerd was in Kyoko, maar op dit moment wilde hij niet dieper ingaan op die gevoelens die op jaloezie wezen.

      Hij had de waarheid zo lang verborgen gehouden dat hij niet zeker wist of hij klaar was om de herinneringen te delen. De gedachte aan Toya's nabijheid tot Kyoko in het verleden hielp de zaken niet. Misschien werden sommige dingen het beste vergeten. De twee waren soms onafscheidelijk geweest. “Je bent herboren om haar te beschermen en ik heb meer dan duizend jaar op haar gewacht. Voorlopig ... is dat alles wat je hoeft te weten.”

      Toya snoof zachtjes en grinnikte toen op een ietwat sinistere manier. “Is dat alles wat ik moet weten?” Hij streek met zijn vingers door zijn lange haar en voelde een overweldigende behoefte om een verborgen woede te uiten, zelfs als hij zich er niet van bewust was. “Kijk je daarom naar haar met warmte in je ogen? Je zegt dat we close waren ... ben je eigenlijk jaloers op iets dat zogenaamd lang geleden is gebeurd met een meisje dat je waarschijnlijk geen blik zou gunnen?” Toya keek woest … zijn ogen waren nu van gesmolten zilver.

      Hij snauwde bijna bij Toya's gok. Er waren tijden dat de opmerkzaamheid van de jongen griezelig was.

      “Overschrijd mijn geduld niet, Toya. Kristal of niet, ik zal je beschuldigingen of grootheidswaanzin niet tolereren waar het de priesteres betreft. Je bent toegewezen om haar te beschermen ... het kan me niet schelen of je het leuk vindt. Je humeur zal in toom worden gehouden en je zult geen vorderingen maken met haar persoon. Is dat duidelijk?” Zijn ogen waren nu dodelijk terwijl ze zich op zijn jongere broer concentreerden.

      IJspegels had aan Kyou's woorden kunnen hangen, en Toya kon zien dat het gesprek was afgelopen, althans voorlopig. Hij stond op en verliet de kamer zonder achterom te kijken of nog een woord te zeggen. Eenmaal buiten het appartement van zijn broer stopte hij met zijn gezicht naar Kyoko's deur. Hij voelde haar binnen de beslotenheid van de kamers voor hem.

      Hij stak zijn hand op om te kloppen, omdat hij bij haar wilde zijn, maar wist dat hij op dit moment geen reden had. Hij stopte zijn hand diep in zijn zak en draaide zich om om door de gang te lopen.

      Als er iemand anders in de gang was geweest, zouden ze een glinsterende omtrek van zilveren vleugels hebben gezien toen ze over Toya's rug verschenen voordat ze onopgemerkt verdwenen waren door de nu zilverogige bewaker.