тиеш иде. Шулай яхшырак була.
Хәлил ишеккә күз салды, ләкин тышка чыгып китәргә кыенсыныбрак калды. Бары тик балаларның дүртәүләшеп гәпләшеп торганын тәрәзәдән күреп алгач кына тынычлангандай булды.
Радик та күзләрен кая куярга белми азапланды. Ул курка иде. Нәрсәдән икәнен дә белми хәтта. Махмыры интектергәндә гел шулай була. Әле шуның өстенә ниндидер куркыныч һава бар иде. Сулыш алганда да салкынлык булып тын юлларына урала ул, бала йоннарын кабарырга мәҗбүр итә. Бая теманы тирәнгәрәк җибәрергә тырышып дөрес эшләмәде. Үзе генә курыкса, бу халәте озакка барачак түгел иде. Хәзер барысы да куркуга калды, һәм дөнья чынлап та куркыныч сыман тоела башлады.
Андрей Николаевич белән аның хатыны гына тыныч иде бугай. Һәрхәлдә, аларның йөзендә башкаларныкындагы шикелле шүрләү галәмәте сизелми иде. Ләкин куркыныч белән тулы бүлмәдә тыныч кала алу үзе үк шомлы сыман тоела иде.
Пассажирлар бер мәлгә тынып калдылар.
Мотор гүләгәне һәм тыштагы яшьләрнең катер тавышын күмәргә тырышып нәрсәдер сөйләгәне генә ишетелде.
– Сәлам!
Айгөл колак төбендә генә яңгыраган тавыштан дертләп китте дә артында кем торганын күреп елмаеп җибәрде:
– Рәхмәт сиңа…
– Леон… – Ләис үз сүзеннән үзе елмаеп җибәрде, – Леон мин.
– Рәхмәт сиңа, Леон. Ә минем исемем Ай… Аида була…
Кыз, назлы елмаеп, кулын сузды. Ләис кыздан күз алмыйча гына иелде дә үбеп алды.
– Ниһаять! – диде ул, җиңел сулап.
– Нәрсә «ниһаять»?
– Мин инде синең белән танышудан өмет өзә язган идем. Һәм менә, ниһаять…
– Мин дә бик шат, – дип елмайды кыз.
– Кара әле боларны! Кияү белән кәләш! – Елмаеп әйтелгән бу сүзләрне икесе дә шатланып кабул итте. Ә Ләйсән, аларның янына ук килеп, икесенә дә сокланулы караш ташлады: – Нинди бәхетле парлар! Хәерле сәгатьтә!
Айгөл-Аида аз гына уңайсызлангандай тоелды.
– Ә мин Люда, – диде кыз һәм Ләискә күрсәтеп өстәп куйды: – Менә бу иптәшнең бертуган апасы.
– Бу иптәшнең исеме бар. Картлыгың белән хәтерләмәсәң, исеңә төшерәм, мин синең Леон абыең булам. Ә бу – Аида…
Ул арада ишектән Робертның башы күренде. Ләис-Леон апасына карап күз кысты. Айгөл-Аида аңлап елмайды. Люда-Ләйсән егеткә карап кул болгады:
– Кил монда.
Роберт елмаеп алар ягына атлады. Килеп җитү белән, кызларга елмаеп карады да Леонга кул сузды:
– How do you do! My name is Robert.
Бер мәлгә барысы да аптырабрак калды.
– Леон… – диде егет, тагы нәрсә әйтергә белмичәрәк, – Ле-он…
– Ә мин – Люда, – дип кул сузды Ләйсән, – танышуга шатмын.
– Аида…
– Excuse me, but I do not talk on russian2.
– This bad, – дип елмайды Ләйсән. – My english simply terribly…3
– You are an american? – дип елмайды Ләис. – Never saw the alive American! Dead too…4
– You all speak in english?5
– Yes! Signifies, all shall talk in english…6
Дөнья кызык, әти-әниләре яныннан китү белән бөтенесе дә руска әйләнде. Ә Робертны күргәч, барысы да инглизчәгә күчте.