olmayacaq.
– Nə pis oldu! – qız məyusluqla dedi. – Mən o vaxta kimi dözə bilmərəm…
Ana çantasından şokolad çıxarıb uşaqlara payladı. Onlar da maşının pəncərəsindən yol kənarı ilə uzanan təpələrə, meşələrə, əkin sahələrinə baxa-baxa şokoladları ləzzətlə yedilər. Düz saat 1-in yarısında maşını saxlayıb təbiətin qoynunda nahar elədilər. Günəşli vadiyə baxan bir dağ yamacında özlərinə yer tapıb oturmuşdular. Enn ona yaxınlaşan qəhvəyi rəngli iri inəkdən bir az qorxdu. Ata inəyi oradan qovdu. Uşaqlar yeməklərini iştaha ilə yeyirdilər. O qədər acmışdılar ki, hətta ananın axşamüstü qəlyanaltı eləmək üçün hazırladığı buterbrodların3 da axırına çıxdılar. Ana dedi ki, gərək axşamçağı maşını bir çay evinin yanında saxlayıb qəlyanaltı eləsinlər.
– Bəs Fanni xalagilə nə vaxt çatarıq? – Culian axırıncı buterbrodu da yeyib-qurtarandan sonra soruşdu. Olsaydı, məmnuniyyətlə daha bir buterbrod da ötürərdi.
– Əgər yolda bir problem çıxmasa, saat 6-da, – ata cavab verdi. – Yaxşı, indi deyin görüm, kim hərəkət eləmək istəyir? Maşında oturmaqdan ayaqlarımız uyuşub, hələ nə qədər də yol getməliyik.
Uşaqlar ayağa qalxıb gəzişməyə başladılar. Sonra yenidən yola düşdülər. Axşamüstü qəlyanaltı vaxtı gəlib çatanda uşaqların üçü də həyəcanlı görünürdü.
– Dəniz haradasa buralara yaxın yerdədir, – Dik dedi, – qoxusu burnuma gəlir.
Dik haqlı imiş, təpənin yuxarısına çatanda günəşin şüaları altında par-par parıldayan mavi, sakit, hamar dəniz göründü. Uşaqlar sevinclə qışqırışdılar:
– Odur, ordadır!
– Çox qəşəngdir, elə deyil?
– Nə çimərdim!
– Kirrin körfəzinə çatmaq üçün cəmi iyirmi dəqiqəlik yolumuz qalıb, – ata dedi. – Tezliklə körfəzi görəcəksiniz, böyükdür, girişində də balaca bir ada var.
Onlar sahil boyunca irəlilədikcə uşaqların gözü həmin körfəzi axtarırdı. Birdən Culian qışqırdı:
– Kirrin körfəzi! Ora bax, Dik! Necə də böyük və mavidir!
– Bəs körfəzin ağzındakı balaca adanı görürsən? – Dik soruşdu. – Yəqin, biz heç vaxt ora gedib çıxa bilmərik!
– Niyə getmirsiniz ki?! – ana dilləndi. – Lakin gəlin öncə Fanni xalanın evini axtarıb-tapaq. Onun evini «Kirrin-kottec»4 adlandırırlar.
Çox keçmədən onlar evə yaxınlaşdılar. Ev qayanın üstündə idi, fasadı5 körfəzə baxırdı. Bu, ağ daşdan tikilmiş çox qədim ev idi. Evin fasadını qızılgüllər bürümüşdü, bağçada isə çoxlu al-əlvan çiçəklər açmışdı.
– Bu da Kirrin-kottec! – ata təmtəraqla elan elədi.
Sonra maşını düz evin qarşısında saxladı.
– Bu evin ən azı üç yüz yaşı olar, – o dedi. – Baxın, Fanni orda dayanıb. Yaxşı, bəs Kventin haradadır?
Qəribə əmiqızı
Fanni xala bayaqdan onların yolunu gözləyirdi. O, evin qarşısında maşının dayandığını görən kimi köhnə taxta qapıdan çıxıb qonaqlara tərəf yüyürməyə başladı.
– Kirrinə xoş gəlmisiniz! – Fanni xala ucadan dedi. – Sizi burada görmək çox xoşdur! Lap böyük uşaqlar olmusunuz ki!
Bu ortayaşlı, gülərüz qadın elə ilk baxışdanca uşaqların xoşuna gəlmişdi.
Fanni xala uşaqları öpəndən sonra onlar birlikdə evə keçdilər. Uşaqlar evi də bəyəndilər. Çox qədim və sirli evə bənzəyirdi. Evdəki mebel də qədim və gözəl idi.
– Bəs Corcina haradadır? – Enn ətrafa nəzər salaraq soruşdu.
– Yaramaz qız! – Fanni xala qızının qarasınca deyindi. – Tapşırmışdım ki, bağda gözləsin, o isə harasa yoxa çıxıb! Uşaqlar, sizə deməliyəm ki, Corcla yola getmək sizin üçün bir az çətin ola bilər. O bütün vaxtını təkbaşına keçirir və yəqin ki, sizin gəlişiniz onu elə də sevindirməyəcək. Amma siz Corca fikir verməyin, tezliklə hər şey yoluna düşəcək. Mən sizin gəlişinizə bir az da ona görə sevinirəm. Çünki Corc başqa uşaqlarla da vaxt keçirməyi, ünsiyyət qurmağı öyrənməlidir.
– Siz onu Corc deyə çağırırsınız? – Enn təəccüblə soruşdu. – Mən elə bilirdim ki, adı Corcinadır…
Fanni xala bayaqdan onların yolunu gözləyirdi. O, evin qarşısında maşının dayandığını görən kimi köhnə taxta qa pıdan çıxıb qonaqlara tərəf yüyürməyə başladı.
– Düz bilirsən, – Fanni xala dedi. – Ancaq məsələ burasındadır ki, qız olmaq onun xoşuna gəlmir, buna görə də «Corc» deyə çağırmalı oluruq. Yaramaz qız ona Corcina deyə səslənəndə cavab vermir.
Uşaqlar fikirləşdilər ki, əslində, «Corc» da pis ad deyil. Onlar qızı görməyə tələsirdilər, lakin o, hələ də ortalıqda görünmürdü. Qızın əvəzinə Kventin əmi gəlib çıxdı. O çox qaşqabaqlı idi.
– Xoş gördük, Kventin! – ata onu salamladı. – Nə vaxtdır görüşmürük. Ümid eləyirəm ki, bizim uşaqlar sənin işləməyinə mane olmayacaqlar.
– Kventin çox çətin bir kitab üzərində çalışır, – Fanni xala izahat verdi. – Ancaq mən ona evin o biri tərəfində ayrıca otaq hazırlamışam. Yəqin, orada onu narahat eləyən olmaz.
Əmi bir-bir uşaqlara nəzər salıb başını tərpətdi, üzündəki ifadə qətiyyən dəyişməmişdi. Əvvəl də dediyimiz kimi, uşaqlar əmilərindən bir az çəkinirdilər, odur ki Kventinin evin o biri başındakı otaqda işləyəcəyini eşidəndə sevindilər.
– Bəs Corc haradadır? – Kventin soruşdu.
– Yenə harasa yoxa çıxıb, – Fanni xala narazılıqla dilləndi. – Hələ tapşırmışdım ki, heç yerə getməsin, burada dayanıb əmisi uşaqlarını gözləsin.
– Onu yaxşıca kötəkləmək lazımdır, – Kventin əmi dilləndi.
Uşaqlar anlaya bilmədilər ki, o zarafat eləyir, yoxsa ciddi deyir.
– Yaxşı, uşaqlar, ümid eləyirəm ki, siz burada vaxtınızı maraqlı keçirəcəksiniz, – Kventin əmi dedi. – Bəlkə, Corc da sizə baxıb ağıllanar.
Kirrin-kottecdə ana ilə ataya gecələmək üçün yer yox idi. Odur ki şam yeməyindən sonra onlar qonşu qəsəbədəki mehmanxanaya yollanmalı oldular. Ertəsi gün səhər isə mehmanxanadan birbaşa Londona yola düşəcəkləri üçün uşaqlarla vidalaşdılar. Di gəl həmin vaxt Corcina hələ də gəlib çıxmamışdı.
– Təəssüf ki, Corcinanı görə bilmədik, – ana dedi. – Ona bizdən çoxlu salam deyərsiniz. Ümid eləyirik ki, əvvəl-axır Dik, Culian və Ennlə oynamaq onun xoşuna gələcək.
Ana