parıldayan mavi dəniz göründü.
– İstəyirsənsə, balıq tutmağa gedə bilərsən, – sahilə çatanda Enn Corcinaya dedi. – Atana bir söz demərik. Biz sənə mane olmaq istəmirik. Əgər bizimlə qalmaq istəmirsənsə, özün bilərsən.
– Ancaq, hər bir halda, bizim yanımızda qalsan, çox şad olarıq, – bu dəfə Culian dilləndi. Onun nəinki bu kobud qızdan zəhləsi getmir, hətta Corcinanın dikbaşlığı bir az xoşuna da gəlirdi.
Qız Culiana ötəri nəzər saldı.
– Mən sizinlə qohum olduğumuza görə, ya da başqa səbəbdən dostluq eləmək fikrində deyiləm, – Corcina dedi. – Mən yalnız xoşuma gələn adamlarla dost oluram.
– Elə biz də, – Culian cavab verdi. – Bəlkə, heç sən də bizim xoşumuza gəlmirsən?
– Hə?! – qızın üzündə elə ifadə vardı, sanki bu ehtimal heç vaxt onun ağlına gəlməmişdi. – Əlbəttə, belə də ola bilər, – o, bir az fikirləşəndən sonra dilləndi. – Həqiqətən də, məndən çox adamın xoşu gəlmir.
Enn gözlərini körfəzin mavi sularına zilləmişdi. Birdən onun nəzərləri dənizin ortasındakı adaya ilişdi. Adanın lap ortasında qədim qəsrin xarabalıqlarını xatırladan dağıntılar vardı.
– Necə də maraqlı yerə bənzəyir. Görəsən, necə adlanır? – Enn dedi.
– O, Kirrin adasıdır, – Corcina üzünü əmisi qızına tutub dedi. – Çox gözəl yerdir. Əgər mənim xoşuma gəlsəniz, bəlkə, nə vaxtsa sizi ora apararam. Ancaq hələlik heç nə vəd eləmirəm. Bir də ki, ora yalnız qayıqla getmək olar.
– Bəs bu ada kimə məxsusdur? – Culian soruşdu.
Corcinanın cavabından uşaqların gözləri bərələ qaldı.
– Mənə, – qız dedi. – Hər halda, əvvəl-axır bu belə olacaq. Kirrin adası və oradakı qəsrin sahibi özüm olacağam.
Qəribə əhvalat və yeni dost
Bu sözləri eşidən uşaqlar heyrətlə Corcinaya baxdılar, qız da gözlərini onlara zilləmişdi.
– Sən nə demək istəyirsən? – nəhayət, Dik soruşdu. – Kirrin adası sənə məxsus ola bilməz. Boş yerə lovğalanma.
– Heç də lovğalanmıram, – Corcina cavab verdi. – İnanmırsınızsa, anamdan soruşarsınız. Əgər dediklərimə şübhə ilə yanaşsanız, bundan sonra ağzımı açıb bir kəlmə də danışmayacağam. Çünki heç vaxt yalan demirəm. Yalançıları qorxaq adam hesab eləyirəm, mən isə qorxaq deyiləm.
Həmin vaxt Culian Fanni xalanın Corcina haqqında söylədiklərini xatırladı. O demişdi ki, Corcina dürüst qızdır, heç vaxt yalan danışmır. Odur ki oğlan boynunun ardını qaşıyıb bir daha diqqətlə qıza nəzər saldı. Bəlkə, o, düz deyir?
– Əlbəttə ki, biz sənə inanmaq istərdik, – Culian dilləndi. – Ancaq bilirsən, bu, bir qədər qəribə səslənir. Adətən, uşaqlar ada sahibi olmurlar. Hətta bu ada kimi balaca olsa belə…
– Bu heç də balaca ada deyil, – Corcina etiraz elədi. – Orada adadovşanları var, ələ öyrəşiblər, adanın o biri tərəfində isə nəhəng qarabatdaqlar6 yaşayır. Bu adaya müxtəlif quşlar uçub-gəlir. Adadakı qəsr də çox-çox qəşəngdir, düzdür, bir az dağılıb…
– Maraqlıdır, – bu dəfə Dik dilləndi. – Lakin, Corcina, bizə deyə bilərsənmi bu ada haradan sənin olub?
Corcina ona qəzəblə baxıb dillənmədi.
– Bağışla, – Dik tələm-tələsik əlavə elədi: – Çaşıb sənə Corcina dedim, əslində, Corc demək istəyirdim…
– Davam elə, Corc. Bizə danış görək, niyə belə hesab eləyirsən ki, ada sənə məxsusdur? – Culian bunu deyib qəzəbli əmisi qızının əlini tutmaq istədi, ancaq Corcina dərhal onun əlini geri itələdi.
– Bir də belə eləmə! – qız dedi. – Mən hələ bilmirəm, sizinlə dost olacağam, ya yox!
– Yaxşı, yaxşı, – Culian hirslə dilləndi, – istəyirsən, lap düşmən olaq, düzü, bizim üçün fərqi yoxdur. Lakin onu bil ki, hamımız sənin ananı çox sevirik və istəməzdik ki, o bizim səninlə dostluq etmək fikrində olmadığımızı düşünsün.
– Deyirsiniz, anamı çox istəyirsiniz? – Corcina soruşdu. Artıq qızın parlaq mavi gözlərindən qəzəb yağmırdı. – Yaxşı, onda sizə Kirrin adasının niyə mənə məxsus olduğunu danışaram. Gedək bir küncdə oturaq ki, söhbətimizi heç kim eşitməsin.
Onlar çimərliyin sakit guşəsinə çəkilib ilıq qumun üstündə oturdular. Corcina körfəzdəki adaya tərəf baxırdı.
– Deməli belə… – qız nəql etməyə başladı. – Uzun illər bundan əvvəl anamın nəsli bütün bu torpaqların sahibi olub. Sonra onlar var-dövlətlərini itirməyə başlayıblar və torpaqların böyük bir hissəsini satmaq məcburiyyətində qalıblar. Ancaq bu balaca adanı heç kim almaq istəməyib. Fikirləşiblər ki, dənizin ortasındakı bu kiçik torpaq sahəsi heç bir işə yarıyan deyil. Üstəlik, oradakı qəsr də hələ o vaxtdan yarıuçuq vəziyyətdə idi.
– İşə bir bax! Heç kim belə gözəl adanı almaq istəməyib! – Dik ucadan dedi. – Əgər mənim pulum olsaydı, bir dəqiqə belə fikirləşmədən bu adanı alardım.
– Anamın ailəsinin sərvətindən bizə bircə indi içində yaşadığımız ev, yəni Kirrin-kottec, bir az uzaqda yerləşən ferma, bir də Kirrin adası qalıb, – Corcina sözünə davam elədi. – Anam deyir ki, böyüyəndə o ada mənim olacaq. Əslində, ada elə indidən mənim ola bilər. Anam deyir, bu torpaq parçası ona lazım deyil. Bu mənim xüsusi adamdır və heç kimə icazə vermərəm ki, məndən xəbərsiz ora ayaq bassın.
Uşaqların üçü də təəccüblə qıza baxırdılar. Onlar Corcinanın ağzından çıxan hər kəlməyə inanmışdılar, aydın məsələ idi ki, qız bütün bunları özündən uydurmur. İşə bir bax! Corcinanın öz adası var imiş! Deyəsən, onun bu həyatda bəxti yaman gətirib!
– Corcina! – Dik qışqırdı. – Ay, çaşdım, Corc! Bu ada çox gözəl görünür. Ümid eləyirəm ki, sən bizimlə dostlaşarsan və tezliklə bizi ora apararsan. Təsəvvür edə bilməzsən ki, biz bunu nə qədər çox istəyirik!
– Bilmək olmaz, bəlkə də, apararam, – danışdığı əhvalatın uşaqlara yaman təsir etdiyini görən Corcina razılıqla dilləndi. – Baxarıq… Mən hələ heç kimi ora aparmamışam. Bilirsiniz, digər uşaqlar necə dil tökürdülər?! Ancaq mənim xoşuma gəlmədiklərinə görə onları öz adama buraxmadım.
Araya sükut çökdü: hamı gözünü körfəzə, onun sakit suları ilə əhatə olunmuş adaya zilləmişdi. Körfəzdə çəkilmə7 başlamışdı. İndi uşaqlara elə gəlirdi ki, suyun üstü ilə yeriyərək adaya çata bilərlər. Hətta Dik bunun mümkün olub-olmadığını soruşdu.
– Yox, axı mən dedim ki, ora yalnız qayıqla getmək olar, – Corcina dilləndi. – Sahildən adaya qədər olan məsafə göründüyündən daha çoxdur. Su da çox dərindir. Bundan başqa, ada riflərlə