Зәлия түгел. Зәлия юк инде… Аны мотоцикл бәрде…
Шулвакыт кемдер чырылдап кычкырып җибәрде дә төш күреп яткан Ринат уянып китте. Барак коридорында исерек Вәкил хатыны: «Үтерәләр!», «Үтерәләр!» – дип тагын аваз салды. Ринат: «Иртә таңнан талашмасалар, нәрсә булган?» – дип, күзләрен угалап куйды. Диваннан торып утырды. Өстәлдәге будильник җиде тулып килгәнне күрсәтә иде. «Шайтан, чылтырамый узган!» Ринат ашыгып чалбарын кия башлады. Караватта Хәниясе һәм кызы тыныч кына йоклыйлар иде. Зөлфиянең нәни кулы әнисенең калку түшендә, бер менеп, бер төшеп салмак кына тирбәлә. Әнисенең кара чәчләре ак мендәргә таралып киткән. Туткыл йөзе йокыдан аксыллана төшкән. Ринатның күңелендә әз генә булса да назланып, мәшәкатьләрен онытып, ятып торасы килү тойгысы уянды. Юк шул, эшкә барасы бар. Аннары йоклаганда гына назлы, итагатьле бит, уяттыңмы – чыгымлый башлый. Шуннан күңелең кителә дә китә! Ярар, барыбер уятырга кирәк.
– Хәния! Тор, сәгать җиде.
Хәния иренеп кенә ыңгырашты.
– Биш кенә минут…
– Ашны җылытырга кирәк.
– Үзең генә җылыт инде…
Ринатның аны бу юлы ачуланасы килмәде. Әрепләшергә базмады. Тавыш чыгарырга яратмый. Эштәгесе дә җиткән. Кызына да начар тәэсире булуы мөмкин. Үзе белмәгән кешене нишләтәсең инде? Ата күреп үсмәгән. Әнисенә бер. Теге чакта әни белми әйтмәгән икән. «Матурга, шәһәрнекенә кызыктың, улым! Безгә авылныкылар ару булган булыр иде», – дигән иде бит.
Ринат, юынып кергәч, сыр белән ипи капкалады, шикәрен кимерә-кимерә, чәйнектән стаканга агызган суын эчте дә эшенә ашыкты.
Урамга чыгуга, әлеге төш исенә төште һәм уйлары яшьлектәге Зәлиягә кайтып калды.
Берсендә алар чишмә алдындагы шарламага килгәннәр иде. Инеш аша тезелгән ташларга баса-баса атладылар. Аргы яктан көянтә-чиләкләрен асып чыгып барган Зәлия Ринатка: «Каршыга килмә! Суга батырасың…» – дип кычкырган иде. Шунда Ринат, читкә тайпылып, аңа юл бирәм дигәндә, суга китереп басты. Чыланган балакларына игътибар итмәстән, күзләрен Зәлиядән алмый, аның «исән-сау» чыгып җитүен көтте. Су өстеннән толымнарын тирбәтеп, көянтә-чиләкләрен аскан нәзек билле шәүлә аның турыннан шуып узды… Зәлия ярга чыгып җитүгә, чишмә алдын яңгыратып көлеп җибәрде.
– Баттыңмы?
Ринатның, әле дә шул тавышны ишеткәндәй, тәне чемердәп китте: «Суга тездән генә бату бернәрсә икән ул… Эх, Зәлия! Алан Сабан туена бармасаң, шул Фәрит абый мотоциклына утырмаган да булыр идең…»
Урам аша Ринат йөгерә-йөгерә чыкты.
Мунча чатындагы сыраханә буенда махмырдан интегүче Вәкил ише берничә ир баскан иде. Буйга кечерәгенең ике күз төбе хәтәр күгәргән. Шешенгән йөзен сары төк баскан. Башын бераз аска иеп, чәнечкеле карашын каш астыннан билгесезлеккә төбәгән. Шушы сәрхушлар Ринатка аванстан соң эшкә чыкмый калган фрезерчы Сөләйне хәтерләтте. «Бүген дә эшкә килмәсә, нишләргә? Реверска капкачлар җитми», – дип хафаланды.
Тукталышка җиткәч, ул, автобус көтәргәме, юкмы дип, як-ягына каранып алды. Эш башланырга нибары егерме минут калган иде. Нишләргә? Әллә…
Җәяүләп барасы итте. Урам аша тиз генә чыгарга теләгән иде, машиналар агымы комачаулады. Кәефе кырылды…
«Черки кебек үрчеделәр, юл