Ибрай бар ич, – диде.
– Дефект синеке бит.
– Булса…
– Ибрай бүген ял алды. Ә створка кирәк…
Ринат деталь өслеген ошатып җиткермәде, өстәл читендәге запас кискечне алып карады. «Тәк, тәк», – дип, технология битләреннән күз йөртте дә, бер фикергә килеп:
– Карале, кискечең шәптән күренми ич синең, – диде.
Бәһрамның моңа да исе китмәде.
– Инженер булмагыз инде.
– Нигә? Мастер булгач, минем инженерлык югаламы?
– Монда болай да күп алар. Карап киткән булалар да шуның белән бетә…
Ринат, төп йомышын исенә төшереп, икенче тонга күчте.
– Эшләр начар бит әле, Бәһрам…
Бәһрам сүзнең кая борылганлыгын аңлап алды.
– Нәрсә? Тагын икенче сменага калып эшләргәме?
– Башкача булмый бит… Сөләй бүген дә юк.
– Ул Копчёныйда минем ни эшем бар.
Сыра эчә-эчә, өстәвенә үзе үк каклаган балыкны ашый-ашый чуен төсенә кергән алмашчысын Бәһрам кушаматы белән генә атады. Күрәсең, ул да аның битарафлыгыннан туйган иде.
Ринат, аптырап:
– Икенче сменага килсә, ярый ла… – диде.
Тынып калдылар. Бәһрам станок тоткаларын боргалады.
Ринат янә соравын кабатлады:
– Йә, ничек? Килештекме?
Бәһрам җитдиләнә төште.
– Булмый, дидем бит. Авылга кайтасы бар, әни янына. Сырхаулап киткән.
Ринат бүтән дәшмәде. Борылып китеп барганда гына:
– Әниләр янына кайтырга кирәк анысы… – диде.
5
Ул станокта эшләгән елларда үзе дә Казаннан йөз чакрым ераклыктагы туган авылына кайтып йөрүдән бушамады. Бакча казышырга, бәрәңге утыртышырга дисеңме, печәнен чабарга, утынын әзерләшергәме – барысына гел атлыгып торды. Әнисе яшәгән төп йортка, шунда өйләнеп торган абыйсына булышуны үзенә бурыч итеп санады. Шуның өчен аны һәммәсе яратты. Үзенә хөрмәт белән карауларын тою аны бәхетле итте, чәчәк атып торган җаны тагын да сафланып, яшәреп киткәндәй булды. Туган якларыннан Казанга әйләнеп кайтканда, үзендә күтәренкелек, яңа көч сизә, яңа омтылышлар белән яна иде.
Ә хәзер? Нигәдер очынып кайтулар сирәгәя төште. Ашкынулы хисләре, арткарак чигеп, тоныкланыбрак калды шикелле. Нәрсә булды соң? Әллә күңеленең болай сүрелә баруы өйләнүдән башландымы? Йә булмаса шуңа бәйле бүтән сәбәпләр тудымы?
Дөрес, вакыт дигәнең инде бүтән мәшәкатьләрен арттырып, бүтән мәнфәгатьләрен өстен куеп аның да карашларын үзгәртә төште. Ләкин алай дип кенә күңелнең берсен дә онытырга хакы юк. Ринат авылына бик үк еш булмаса да кайткалый. Кайчак ялгыз да, кайчак парлашып.
Беренче тапкыр алар Сабан туена кайтканнар иде. Өйдәгеләр, әнисе белән җиңгәсе, килене кайтасы булгач, биткә кызыллык китермәскә тырышып әзерләнделәр. Өй эчләре, бар әйберләр чиста итеп юылды, урын-җирләр пөхтә итеп җыештырылды. Ишегаллары да ялт итеп себерелде. Һәрнәрсә үз урынын алгач, бар җир иркенәеп калгандай булды…
Иртән йокыдан уянганда, өй эченә, борыннарны кытыклап, тәмле коймак, пәрәмәч исләре таралды. Әниләре Фаягөл белән җиңгәсе Нәзирәнең алсуланып кызарган йөзләре, мичтән төшкән нурларда чагылып, әледән-әле