Иң яхшысы шул: үз күңелеңне үзең күтәрә бел! Бер, ике, өч…»
Ул, күнегүләрен ясагач, кран астында бил тиңентен юынып керде. Салкынча су тәннәрен сафландырып, җиңеләйтеп җибәрде. Ашарга өлгергәнче дип, кулына өстәл читендәге китабын алды да диванга килеп утырды. Гидравликага корылган насосларны күздән кичерде, кирәкле мәгълүматларны аерым кәгазьгә билгеләп барды.
Хәния, кухнядан үз кирәгенә кереп, сүзсез генә шкафта актарынды. Ринатка таба күз чите белән карап алды, ләкин дәшмәде. Ринатның башы китабыннан күтәрелмәде. Гадәтенчә: «Ашарга әзерме?» – дип сорарга да кыймады.
Ринатның кәефен болай ярыйсы дип чамалаган Хәния шкафтан кирәк-ярагын алып кире чыкты. Ике арадагы аңлашылмаучылык аның үзен дә газаплады. Табада чыжылдап кызган котлетлары тәмле ис таратты. Кайнаган майдай каршылыклы уйлары үз-үзен битәрли сыман иде.
«Мин дә җүләр инде. Тешләк. Нигә дип аны артык нервничать иттерергә? Үзем сөйкемсезгә әйләнеп калмасам ярый инде. Йөрерсең аннары! Ир горурлыгы үзенә дә җиткән. Холкы барыбер үзгәрмәс. Өлешеңә чыкканы. Бераз хатын-кызга нечкәрәк, игътибарлырак булса, бүтәнчәрәк булыр иде. Башта йомшаграк күренгән иде… Әллә инде без капма-каршы кешеләр? Ул үзе бүтәннәр алдында кыю, иркен сөйләшә. Юк, үзем ир күңелен күреп җиткермим, ахрысы… Нигә дип ике араны салкынайтырга инде? Мин аңардан наз, иркәләү көтәм, ә үзем шуңа көчсез… Аның уенда исә күбрәк шул сызымнары да расчётлары… Кая карама – вакыты чикле. Бүтәннәр булса, күптән борып алырлар иде инде үзен. Мин шул… Алай да төшеп калырга ярамый. Яманатын сатарлык ир түгел, кулда тота белергә кирәк. Әле монда Вәкил кебекләр белән дә чиләнәләр…»
Хәния күңеленә килгән уйдан, Вәкил үзе юкмы дигәндәй, ишек ягына карап алды. Барак ишеге төбен саклаган Вәкил инде, зур галошын өстерәп, бүлмәсенә кереп киткән иде.
Менә гаҗәп, Хәниянең күңеле үзеннән-үзе күтәрелеп китте бит. Җиңелчә дәртле хәрәкәтләр ясалды. Пешкән котлетлары, төйгән бәрәңгегә салып, өстәлгә китереп куйды. Аның янына кыяр-помидор салаты өстәлде. Һәм тәкъдим итте:
– Әзерләнгән, утыр…
Ринат, хатынының болай кинәт кенә үзгәреп китүенә гаҗәпләнә төшеп, китабын япты да читкә алып куйды.
– Була ул…
Чәнечкеләр күңелле генә хәрәкәткә килде.
– Тырышкач… – диде Ринат, авызында кайнар котлетны әвәли-әвәли.
Хәния, сагаеп:
– Нәрсә, тәмсез мәллә? – диде.
– Юк, киресенчә. Бик тәмле булган. Чын повар булырлыгың бар икән.
– Ачыгуың җиткәндер.
– Анысы да бардыр. Тәмне яхшы сизә идек әле.
Ишектән Зөлфия йөгереп керде:
– Минем дә ашыйсым килә!
Хәния урыныннан кузгалды.
– Әйдә, башта даруыңны эч. Суык тигәнең бетеп җитмәгән. Морожный ашап йөрсәң, шулай була ул.
Зөлфия әнисенең сүзләрен колак читеннән уздырды.
– Мә, тиз генә эчеп җибәр.
– Эчмим.
– Ник?
– Исе бар.
– Борыныңны