юкмы?..
Ибрай үз йомышын, ягъни Сөләйне мунча салышырга чакырырга кирәклеген уйлап алды.
– Күрше! – диде ул, үзенчә якынлык сиздерергә тырышып. – Бер йомыш бар иде сиңа.
– Нинди?
– Яңа мунча бурасын мәтәштерәсе бар иде, ял көненә…
Сөләйнең бу юлы да күндәмлеге җиңде: үз эшләре кырылып ятса да, күршесенә каршы килә алмады.
– Ярар, дәшәрсең…
Шулвакыт зәңгәр төстәге микроавтобус, тузан туздырып, Сөләйләр капка төбендә тукталып калды. Моны күреп, Сөләй белән Ибрай ялт борылдылар. Бер мәлгә урнашкан тынлыкны Сөләй бозды.
– Бу мине алмага…
– Эштәнме?
Сөләйгә җавап бирүнең кирәге калмады, автобус ишегеннән Ринат килеп чыкты. Төбендә әз генә калган сыралы банка сумка эченә кереп утырды. Ибрай күршесен капкага кадәр генә озатты, анда ук чыгып йөрмим инде дип, капка артында калды, көтелмәгән тамашаны күзәтәсе итте.
– Мин монда… – дип дәште Сөләй, капка янында басып калган мастерына таба килә-килә.
Ринат, Сөләйне күрүгә, түземсезлек белән аның якыная төшүен көтте һәм:
– Син нәрсә эшкә чыкмый йөрисең? – диде.
Туткыл йөзенә тир бөртекләре бәреп чыккан Сөләй мастер соравына, бераз елмайгандай итеп, сары тешен күрсәтеп алды.
– Бүген икенче сменага чыга идем инде…
– Кичә ник юк идең?
– Кәеф булмады…
Ринатның ачуы чыкты.
– Менә нәрсә, брат, без план үтәлешен синең «кәеф»еңә генә көйләсәк, нәрсә булачагын беләсеңме син?.. Эшләр тагын да мондыйга китә калса, үпкәләштән булмасын, ике төрле сөйләшү булмаячак…
– Мин бит үземә тиешне барыбер эшлим… – диде Сөләй, акланырга ниятләп.
Ринат аны кырт кисте.
– Син үзеңә тиешне кичә эшләгән булсаң, мин монда килеп тә йөрмәгән булыр идем. Бүген кичәге өчен дә эшләрсең, әйдә, җыен!
– Хәзер үкме?
– Хәзер үк…
Машина кайтыр юлга чыкты. Алар байтак араны сөйләшми бардылар. Күзгә-күз, җитди сөйләшүдән туган кайнарлык әле сүрелеп җитмәгән иде. Сөләй тәрәзәгә караган. Ул юл буендагы җиләк-җимеш бакчаларын, берсеннән-берсе уздырырга тырышып, үз зәвыкларына туры китереп салынган төрле-төрле йортларны күздән кичерде. Әйтерсең аларны беренче тапкыр күрүе. Юкса көн дә шушы юлдан йөри ләбаса.
Ринат, күзен алга төбәп, Сөләйгә бәйле уйларны кичерде: «Икенче сменага килә идем, имеш… Нишләтергә инде сине? Шул хәмергә табынмасаң, үзең болай…»
Автобус, юлны аркылы чыгып барган, хуҗасызлыктан мең җәбер кичергән аклы-сарылы этне таптатмаска тырышып, кырт кына борылыш ясады. Ринат, янга авып китмәс өчен, тоткычка ябышты.
Сөләй:
– Әҗәл эзләп йөрмәсәң соң? – дип куйды.
Ринат эченнән «Адәм баласы, берүк, шушындый эт тормышына дучар була күрмәсен инде…» дип уйлап алды.
Ринат, юлдашына дәшеп:
– Хатының кайда эшли синең? – диде.
Көтелмәгән сорау Сөләйне гаҗәпләндерде, ул бераз шикләнә дә калды.
– Нигә?
– Юк,