Սալբի. Րաֆֆի

որ սուրբ Կարապետը բաշխել է ինձ»:

      Արդարև՛ նա՛ էր, չքնաղագեղ Սալբին, որ լսելով Ռուստամի առավոտյան երգը, ջուրը պատճառ բռնելով` եկել էր տեսնելու այն սիրուն տղամարդի երեսը, որ ա՛յնքան այրվում և խորովվում էր յուր սիրով: Ռուստամը, բռնելով նրա ձեռքից, հայտնեց յուր սերը, հարցրուց թե նա ևս կամենո՞ւմ էր սիրել իրան. աղջիկը կարմրելով` հնչեց այն սուրբ բառը – «այո՛», և մեկ զույգ համբույր կնքեց նրանց ուխտը…:

      Այնուհետև ժամադիր եղան նրանք այն նվիրական աղբյուրի մոտ` երբեմնապես միմյանց տեսնելու:

      Մենք կդնենք այստեղ սիրո առաջին երգը, որ Ռուստամը երգեց Աղվանա սարերի մեջ:

      Սե՛ր իմ, ո՛վ սեր, սե՛ր,

      Ա՛խ, դու անգո՛ւթ սեր,

      Տարա՛ր խե՜լք-միտքըս՝

      Գլխիս եղար տեր:

      Ո՛վ իմ սիրո կույս,

      Հատոր իմ հոգվույս,

      Առանց քե՛զ, մի ժամ

      Կյանքից չունիմ հույս:

      Մարդիկ անհամար

      Ինձ խենթ, խելագար

      Կոչում են այժմուս՝

      Դո՛ւ եղար պատճառ:

      Մինչ ե՞րբ դու այդպես

      Ինձ պիտի տանջես.

      Մինչ ե՞րբ, դո՛ւ ճրա՛գ-

      Այրվող թիթեռն՝ ես:

      Ե՛կ առ իս, ե՛կ առ իս,

      Գոնյա՛, ա՛ռ հոգիս,

      Սիրով կբաշխեմ՝

      Քեզ իմ հրեշտակիս:

      Գուցե քե՛զ համար`

      Գրիչն արդար՝

      Ինձ նշանակեց —

      Զոհվել չարաչար:

      Ասա՛ դո՛ւ, Լոկմա՛ն,

      Գիտե՞ս դու դարմա՜ն

      Սիրահար սի՛րտը

      Բուժելու միայն:

      – «Ո՛հ, չունի՛, չունի՛,

      Նա դարման չունի:

      Սիրահար սրտին`

      Սե՛րը դեղ կանի»:

      Սուրբ ես դու, ո՛վ սեր՝

      Քեզ ստեղծող տեր-

      Երկնից և երկրի՝

      Արեց հեր և մեր:

      Ես էլ քո պաշտոն`

      Առի անտրտունջ,

      Միշտ սերը պաշտել

      Մինչև վերջի շունչ

      Է

      ԱՆՀԱՎԱՏ ԴԱՍՏԻԱՐԱԿՉՈԻՀԻՆ

      Կյուրակեմուտ իրիկո՛ւն էր: Մահտեսի Ավետիսը յուր մոր հետ գնացել էին ժամ, բայց նրա կինը՝ տիկին Սկուհին, յուր քրոջ – օրիորդ Սալլաթինի հետ մնացել էին տանը, որովհետև, այդ երկրի սովորության համեմատ, պառավները և ծերունիները պետք է ամեն օր շարունակ ժամ գնան, բայց երիտասարդ կանայք, նորահարսերը, և մատաղ օրիորդները եկեղեցու երես են տեսնում ամբողջ տարվա ընթացքում՝ միայն երկու անգամ, այսինքն Մեծ և Փոքր Զատիկներին, որ «սրբություն» առնեն և հաղորդվին Քրիստոսի հետ:

      Բայց տիկին Սկուհին տանը մնալով՝ բոլորովին հանգիստ չէր – նա անդադար աշխատում էր այս և այն առտնին գործերով, զգուշանալով` չլինի թե նրա սկեսուրը ժամից դառնալուց հետո, տան մեջ մի չնչին անկարգություն գտնելով`սկսեր նրան նախատինք տալ:

      – Աղջի՛, Նազլո՛ւ, – վերջապես ձայն տվեց տիկին Սկուհին յուր աղախնին, – գնա՛ փարախի գավիթը – հավերը թառը քշիր, ծառաներին պատվիրիր փարախի երդիկները փակեն: Ո՛ւհ, ո՜րքան ցուրտ է այսօր: Չմոռանաս դառնալու ժամանակ Պողոսին վախեցնել, որովհետև նա անդադար լացում է…:

      Նազլուն դուրս գնաց, բայց փոքրիկ Պողոսը ավելի՛ և ավելի՛ էր լաց լինում, ո՛վ գիտե ինչ բանի համար:

      Մի քանի րոպեից հետո, դռան հետևից լսելի