Powrót bogini Część 2. P.C. Cast

Moje uznanie dla samochodów militarnych, a także facetów, którzy lata spędzili w wojsku, rosło z każdą minutą.

      – Zobacz, Shannon, co z ręką – odezwał się po krótkiej chwili Clint, spoglądając do lusterka wstecznego.

      Wiadomo, że chodziło o poranioną rękę, którą tata przyciskał do piersi. Prawą, czyli dobrze się złożyło, bo siedziałam koło taty właśnie po tej stronie.

      – Tato, obejrzę twoją rękę, dobrze? – spytałam jak najcieplejszym tonem.

      Coś tam wymamrotał, jak to facet, z którym niepotrzebnie się cackają, ale nie stawiał oporu. I dobrze, bo cały szalik był zakrwawiony, krew pociekła nawet na derkę.

      – Clint, nadal krwawi – powiedziałam bardzo zaniepokojona.

      – Owiń jeszcze tym i przyciskaj. – Ściągnął z szyi szalik. – Niedobrze, ręka musi być porządnie poharatana.

      – Tato, przepraszam, ale trochę zaboli – powiedziałam bardzo łagodnie, tak po macierzyńsku, a on tylko pokiwał głową. Szybko owinęłam zakrwawioną rękę dodatkowym szalikiem, mocno zawiązałam końce i nacisnęłam, jednocześnie skupiając się na przekazaniu tacie magicznego ciepła.

      Podziałało? I to jak! Tata najpierw tylko zamknął oczy i tak trwał przez jakiś czas, potem jednak prawie na mnie ryknął:

      – Cholera! Przedtem było lepiej, bo w ogóle jej nie czułem!

      – Trudno, tato, ale tak trzeba. Cieszę się, że głos ci wrócił.

      – Ja też. Wreszcie mogłem sobie zakląć.

      Jego broda zadrżała, zaczął szczękać zębami, ale był to dobry znak, a nawet bardzo dobry. Tata wracał do życia.

      Przez to stał się bardziej rozmowny, a wiadomo, jaki temat go dręczył:

      – Bugs, ten drań, to całe monstrum było tam. Cholera! Po prostu ciecz, która wlała się do stawu.

      – Wiem, tato. Musisz zrozumieć, że on w tym świecie nie przybiera konkretnej postaci, jak dzieje się to w Partholonie. W Oklahomie jest, jak sam widziałeś, czarną mazią.

      – Czyli po prostu diabeł!

      – Coś w tym rodzaju.

      Pokiwałam głową i ponownie skupiłam się na przekazywaniu tacie kolejnej porcji uzdrawiającej energii. Musiała być spora, bo tata nagle zapragnął usiąść, więc musiałam stoczyć z nim walkę.

      – Tato, błagam, leż – powtórzyłam trzeci czy czwarty raz.

      – Dobrze, już dobrze, leżę. Ale denerwuję się. Przecież ten drań jest tam nadal! Co będzie z moimi zwierzętami?

      – Akurat jeśli chodzi o nie, to moim zdaniem powodu do niepokoju nie ma – stwierdził Clint. – Po pierwsze, Nuada został unieszkodliwiony, w każdym razie przynajmniej na jakiś czas. Poza tym, jak sądzę, jego podstawowym, a może i jedynym celem są ludzie. Szczeniakami tylko się posłużył, żeby zwabić pana nad staw, więc o zwierzęta proszę się nie martwić, panie Parker.

      Tata nic nie powiedział, jednak na moje oko trochę się rozluźnił.

      – Clint ma rację, tato. Jego celem są ludzie, a konkretnie ci ludzie, których kocham. Biedne szczeniaki posłużyły tylko za przynętę.

      – Faktycznie… – powiedział, cały czas szczękając zębami. – I popatrz, to monstrum uważa, że ty go wezwałaś… Jak to możliwe?

      – Nie mam pojęcia, ale tak czy siak, ktoś musiał go tu wezwać. A ponieważ nie byłam to ja, pozostaje tylko… – Spojrzałam w lusterko i napotkałam wzrok Clinta.

      Który najpierw posępnie pokiwał głową, potem równie posępnie powiedział:

      – Tak, najprawdopodobniej wezwała go tu Rhiannon.

      – Ale, do jasnej cholery, po co?! Co jej do głowy strzeliło, całej tej waszej Rhiannon czy komuś innemu?! – pieklił się tata.