Ceres. Ze zou Stephania niet laten zien hoe zwak ze zich op dat moment voelde, of hoe leeg. Ze zou de schijn van kracht ophouden, in de hoop dat ze een manier kon vinden om de realiteit te laten volgen.
Ze zag Stephania haar schouders ophalen.
“Dat komt nog wel. Je rebellen vechten op dit moment tegen het leger van Felldust. Als zij winnen, dan ruil ik jou voor mijn vrijheid, met alle rijkdom die ik mee kan nemen. Ik denk echter dat Felldust als een vloedgolf over de stad zal vallen. En ik zal de vloedgolf tegen de muren van dit kasteel laten breken, tot ze klaar zijn om te praten.”
“Denk je dat zulke mannen gewoon het gesprek met je aangaan?” wilde Ceres weten. “Ze zullen je vermoorden.”
Ceres wist niet waarom ze Stephania waarschuwde. De wereld zou een betere plek zijn als iemand haar doodde, zelfs als het het leger van Felldust was.
“Denk je dat ik het niet allemaal heb uitgedacht?” repliceerde Stephania. “Felldust is structuurloos. Ze kunnen het zich niet veroorloven om hun soldaten een kasteel te laten bezetten dat ze niet kunnen behouden. Ze zouden binnen enkele weken, zo niet eerder, met elkaar in de knoop raken. Ze zullen moeten praten.”
“En jij denkt dat ze een eerlijk spelletje met je zullen spelen?” vroeg Ceres.
Soms kon ze nauwelijks geloven hoe arrogant Stephania was.
“Ik ben geen dwaas,” zei Stephania. “Momenteel is één van mijn dienstmeisjes zich aan het voorbereiden om mij te spelen tijdens de eerste ontmoeting. Op die manier heb ik tijd om de stad te ontvluchten als ze proberen ons te verraden. Daarna zal ik jou, knielend en vastgeketend, aan de Eerste Steen Irrien presenteren. Een mooi aanbod om de vredesonderhandelingen mee te beginnen. En wie weet? Misschien zal Eerste Steen Irrien wel… ontvankelijk zijn voor het idee om onze twee landen samen te voegen. Ik denk dat ik tot veel in staat zou zijn met zo iemand naast me.”
Ceres schudde haar hoofd bij die gedachte. Ze zou niet voor Stephania knielen, net zomin als ze dat voor een andere aristocraat zou doen. “Dacht je echt dat ik je de bevrediging zou geven—”
“Ik hoef helemaal niet te wachten tot je iets geeft,” snauwde Stephania terug. “Ik kan je alles afnemen wat ik wil, inclusief je leven. Vergeet niet dat als deze oorlog er niet was geweest, ik je genade had getoond en je gewoon had vermoord.”
Het klonk alsof Stephania een heel apart idee had van wat genade betekende.
“Wat is er met je gebeurd?” vroeg Ceres haar. “Hoe ben je zo geworden?”
Stephania glimlachte. “Ik zag de wereld zoals ze was. En nu zal de wereld jou zien zoals je bent. Ik kan je niet doden, dus ik zal het symbool dat je van jezelf hebt gemaakt vernietigen. Je gaat voor me vechten, Ceres. Keer op keer, zonder de kracht die je zogenaamd zo speciaal maakte. En daartussenin zullen we manieren vinden om het erger te maken.”
Dat klonk niet zo anders van wat Lucious of de andere aristocraten hadden getracht te doen.
“Je zult me niet breken,” beloofde Ceres haar. “Ik zal niet instorten en smeken voor je vermaak, of je zielige poging tot wraak, of hoe je het ook wil noemen.”
“Dat zal je wel,” beloofde Stephania haar. “Je zult knielen voor de Eerste Steen van Felldust en hem smeken om zijn slaaf te zijn. Daar zal ik voor zorgen.”
HOOFDSTUK ZES
Felene had heel wat boten gestolen in haar tijd, en ze was blij dat dit één van de betere was. Het was niet veel meer dan een skiff, maar ze voer prachtig. Ze leek bijna op haar gedachten te reageren, alsof ze een verlenging van Felene was.
“Al zou ze eigenlijk meer gaten moeten hebben,” zei Felene, die begon met het hozen van wat water dat over de rand was heen gespoeld. Zelfs dat deed pijn, en wat betreft de keren dat ze had moeten roeien omdat er geen wind stond…
Alleen al de gedachte deed Felene huiveren.
Voorzichtig testte ze haar wond. Ze bewoog haar arm in elke richting om haar rugspieren te strekken. Bij een paar bewegingen leek het bijna alsof ze de wond kon negeren, maar bij andere…
“Godvergeten bliksem!” vloekte Felene toen de pijn door haar heen schoot.
Het ergste was dat de pijn vervelende herinneringen met zich meebracht. Herinneringen aan hoe ze in Elethe’s ogen had gekeken terwijl Stephania haar in haar rug had gestoken. De fysieke pijn bracht ook de pijn van het verraad met zich mee. Ze had durven denken…
“Wat,” zei Felene tegen zichzelf. “Dat je eindelijk gelukkig zou worden? Dat je weg zou varen met een prinses en een prachtig meisje, en dat het leven je gewoon met rust zou laten?”
Het was dwaas geweest om dat te denken. Wat er ook gebeurde, er zou altijd wel iets te stelen zijn, of het nu een sieraad was, of een stuk van de kaart, of het hart van een meisje dat uiteindelijk bleek…
“Ophouden,” zei Felene tegen zichzelf, maar dat was lastiger dan het leek. Sommige wonden genazen niet uit zichzelf.
Haar fysieke wond was ook nog niet genezen. Ze had hem op het strand zo goed mogelijk gehecht, maar Felene begon zich nu wel zorgen te maken over de steekwond die Stephania’s mes in haar rug had achtergelaten. Ze tilde haar shirt op om de wond met zeewater te spoelen, en tandenknarste van de pijn.
Het was niet de eerste keer dat Felene gewond was geraakt, maar dit voelde niet goed. Ze had soortgelijke verwondingen bij anderen gezien, en voor hen was het meestal niet best afgelopen. Er was die gids geweest die door de klauwen van een sneeuwluipaard verminkt was toen Felene had geprobeerd om er één uit de dode tempels te stelen. Er was het slavenmeisje geweest dat Felene had gered nadat haar meester haar tot bloedens toe had geslagen, om haar vervolgens te zien wegkwijnen en sterven. Er was die gokverslaafde geweest die erop had gestaan om aan de tafel te blijven zitten, zelfs nadat hij zijn hand aan een gebroken stuk glas had opengehaald.
Het meest verstandige om nu te doen, wist Felene, was teruggaan naar waar ze vandaan kwam, een genezer opzoeken, en rusten voor zolang als het duurde om weer de oude te worden. Tegen die tijd zou de invasie natuurlijk al voorbij zijn, en iedereen die er bij betrokken was weg. Maar Felene zou weer in orde zijn, vrij om te gaan waar ze wilde.
Het zou voor haar geen verschil moeten maken hoe de invasie afliep. Ze was een dievegge. Er zouden altijd dingen zijn om te stelen, en er zouden altijd mensen zijn die haar opjoegen. In de nasleep van een oorlog, wanneer de maatschappij wat minder gecontroleerd was en er meer gaten waren voor sluwe mensen om tussendoor te glippen, zouden dat er waarschijnlijk nog meer zijn.
Ze kon teruggaan naar Felldust, rusten, en dan op zoek gaan naar een nieuw avontuur. Ze kon naar de verloren eilanden op zoek gaan, of op reis naar de landen waar alles bedekt was met ijs. Er zouden schatten en geweld zijn, vrouwen en drank. Alle dingen die haar leven tot op dat punt hadden geleid.
De reden dat ze haar kleine boot nu richting Delos stuurde was simpel: het was waar Stephania en Elethe waren. Stephania had haar bedrogen. Ze had haar gebruikt om naar Felldust te komen, en ze had geprobeerd haar te vermoorden. Bovenal had ze geprobeerd om Thanos te vermoorden, al suggereerde de geruchten in Felldust dat hij de bezetting van de stad door de rebellen wel had overleefd.
Felene was tot de conclusie gekomen dat ze wat Stephania had gedaan niet los kon laten. Felene had in haar leven heel wat vijanden gemaakt, maar ze hield er niet van om dingen niet af te maken. Een jaar eerder had ze in Oakford een duel gevochten naar aanleiding van een belediging, en ze had ook ooit een slotenmaker opgejaagd die haar had belazerd; ze was hem helemaal tot halverwege de Graslanden gevolgd.
Stephania moest sterven voor wat ze had gedaan. En wat betreft Elethe…
Op een bepaalde manier was haar verraad erger. Stephania was een slang, en Felene had dat geweten vanaf het moment dat ze voet aan boord had gezet. Elethe was er daadwerkelijk in geslaagd om haar iets te laten voelen. Voor het eerst in haar leven had Felene het gewaagd om verder dan haar volgende diefstal te denken, en ze had gedroomd.
“En wat voor droom,”