Malherbe,” voltooi hy haar sin. “Mag ek maar sit?”
Tillie voel hoe sy dieselfde kleur as haar hare word. “O … ja … e … natuurlik!”
Die donkerkopman knoop sy vlootblou baadjie los en skuif oorkant haar in. Hy ruik so flippen lekker. As hy nóú wil babatjies maak, sal sy sonder om te skroom instem.
Vir eers kyk hy aandagtig na haar en glimlag dan. “Uiteindelik ontmoet ons.”
Tillie voel skoon hoe sy aan die bewe gaan. Hierdie man kom so reg uit ’n TV-sepie. Hy’s die held van Hollywood. Hy’s nie die tipe ou wat van haar sal hou nie. Sy weet klaar hy gaan ’n verskoning vind om gou hier uit te kom.
“Uiteindelik,” knik sy. “Dankie dat jy gekom het.”
“Ek dink ons moet dalk ’n glas wyn bestel,” stel Jacques voor. “Ek’s redelik op my senuwees. Ek het ’n slegte rekord met blinde afsprake en het nog nooit iemand van aangesig tot aangesig deur Tinder ontmoet nie.”
“Dieselfde hier!” sug Tillie dankbaar. “Dit is ’n goeie plan! Bestel enige iets. Ek is glad nie fussy as dit by wyn kom nie.”
Na die eerste glas merlot en ’n heerlike stuk lasagne vir hulle albei, het Jacques Malherbe darem nog nie die hasepad gekies nie. Tillie kan haar geluk nie glo nie. Hulle gesels oor allerhande onderwerpe en het meer gemeen as wat sy gedink het. Jacques het vertel dat sy pa ’n eiendomsagentskap begin het, en toe sy noem dat sy al ’n paar jaar in Melville as kelnerin werk, het hy daaroor uitgevra. Nie veroordelend nie. Alles het net in plek geval.
“Wat is een van die weirdste dinge wat nog by El Horno gebeur het?” vra hy terwyl hy vir haar ’n tweede glas merlot skink.
Tillie lag. “Daar is so baie, maar ek het eenkeer hierdie creepy oom gehad wat heeltyd my foonnommer gevra het.”
“O ja?”
“Die oom het aangehou en aangehou en gesê hy sal my goed tip as ek my nommer vir hom gee. Ek het volgehou dat dit nie gaan gebeur nie.”
“En toe?”
Tillie vertel dramaties verder: “Hy’t betaal, geweier om te tip, opgespring en kliphard geskree: ‘Jy’s in elk geval nie baie mooi nie!’ ”
“Die bliksem!” laat waai Jacques en klap dan sy mond toe. “Jammer, ek het nie bedoel om sulke taal te gebruik nie.”
Sy lag lekker. “Ek werk in ’n restaurant saam met ’n Spanjaard. Ek hoor baie erger woorde. Hy wás ’n bliksem, jy’s doodreg.”
“Ek sal ’n bottel tamatiesous op so iemand omkeer. Ek weet nie hoe hou julle dit met sulke mense nie.”
“Ons leer om kalm te bly,” antwoord sy en sien haar foon vibreer op die tafel.
Jacques kyk daarna. “Jy’s welkom om te antwoord.”
“Dis my vriendin.” Tillie druk die foon dood. “Ek sal haar later bel.”
“Dalk is dit ’n noodgeval? Ek gee glad nie om nie.”
Met Milanka is álles ’n noodgeval, dink Tillie. “Nee wat, kom ons gesels eerder oor watter snaakse dinge al met jou by die werk gebeur het.”
“Goed dan,” glimlag Jacques. “Eenkeer het ’n kliënt … e … Jou foon lui weer.”
Tillie druk dit weer dood. “Dis oukei. Gaan aan.”
WhatsApp-boodskappe begin deurkom. Een woord op ’n slag, Milanka se manier.
Tillie!!!!!
Dis
’n
Noodgeval!
Antwoord
Jou
Foon!!!!!
Nou!!!!
Tillie sug hard. “Kan ek haar maar gou bel?”
Jacques knik vriendelik. “Dit is toe seker ’n noodgeval. Ek gee regtig nie om nie.”
Sy weet voor haar heilige siel dat Milanka die aand gaan bederf, en teen haar beter wete bel sy terug.
“Hoekom antwoord jy nie jou foon nie!” gil Milanka histeries aan die ander kant.
“Ek is jammer,” sê sy so sag moontlik, terwyl sy sien hoe Jacques sy foon uit sy baadjiesak haal en apps begin oopmaak. “Ek is hier by die restaurant met … e … jy weet, ek het jou vertel.”
“Wat vertel? Saam met wie? Ek het jou nodig!”
“Ek is hier, Milanka,” probeer Tillie haar kalmeer, draai haar skuins en fluister verder: “Ek het jou vertel ek het ’n blind date vanaand.”
“Johann het my gelos!” skree Milanka en huil kliphard. “Na alles wat ek vir hom opgeoffer het! Hy het sy ring teruggevra!”
“Ek’s jammer om dit te hoor.” Sy weet hoe gek Milanka oor Johann Verwey is.
“Waar is jy?”
“Ons is by Café Picobella Trattoria in Melville. Moet ek na jou toe kom as ons klaar is?”
“Nee,” sê Milanka al snikkende. “Ek kom sommer na jou toe.”
“Ek dink nie dis ’n goeie idee om hierheen …”
Maar Milanka het klaar doodgedruk. Tillie kyk na die foon asof dit haar pas gebyt het.
“Is alles oukei?” vra Jacques besorgd. “Jy lyk asof jy ’n spook gesien het.”
Sy sit die foon neer en laat sak haar kop in haar hande.
“Tillie?” vra Jacques en spring dan op. “Wat gaan aan?”
Sy skud haar kop voordat sy praat. “My vriendin se verloofde het haar gelos en sy is broos.”
“Ek’s jammer om dit te hoor,” vryf hy sag oor haar skouer. Die eerste fisieke kontak tussen hulle. Tillie se sinapse skiet vuurwerke haar hele lyf vol.
“Sy’s op pad hierheen,” breek sy die nuus.
“Hierheen?” herhaal Jacques asof hy nie behoorlik verstaan nie.
Sy weet nie hoe om te begin verduidelik nie. “Sy’t iemand nodig om mee te praat en sy’t my nou nodig.”
Hy knik en gaan sit weer. “Nou ja. Dis nie hoe ek my ons eerste date voorgestel het nie, maar vriende beteken baie en daarom moet ons twee ons bes doen om Mihandré … e …”
“Milanka,” help sy hom reg.
“Dan gaan ons twee Milanka opbeur. Jy’s ’n goeie vriendin, Tillie. Sy’s gelukkig om jou in haar lewe te hê. Ek hou van onbaatsugtige mense.”
Mens sou sweer dat Milanka haar verlowing reg oorkant die straat verbreek het, want binne minute storm sy die restaurant binne en val Tillie dramaties om die hals. Sy huil so hard dat die restaurantbestuurder nader hardloop om te hoor wat aan die gang is.
“Ek’s jammer,” troos Tillie haar.
Milanka praat so onsamehangend tussen die tranedal deur, dat nie een van hulle regtig kan hoor wat sy sê nie. Toe sy uitgehuil is, gaan sit sy op die stoel tussen Jacques en Tillie. Haar blonde hare hang verlep en haar maskara het lang strepe oor haar wange gemaak, tot op haar wit Michael Kors-rokkie. Sy sit eers ’n ruk net so en kyk dan na Jacques.
“Hallo,” groet hy. “Ek neem aan jy is Milanka.”
Sy lyk dadelik beter toe sy die mooi donkerkopman behoorlik inneem en gooi ’n blonde lok agter haar oor in. “Aangenaam. En wie is jy?”
“Dit is Jacques Malherbe,” stel Tillie hom voor en voeg vinnig by: “My date.”
“Mans is vuilgoed,” lug Milanka haar mening. “Is jy vuilgoed, Jacques Malherbe?”
Hy