Bruidzilla. Marion Erskine

almal in Café Picobella Trattoria omkyk. “Natuurlik het ek gedrink, Tillie!”

      “Hei, ons is aan jou kant. Ons is hier vir jou,” probeer sy haar vriendin gerusstel.

      “Mans is almal verslaaf aan pornografie, Jacques Malherbe! Dis net hoe julle is!” Milanka het duidelik meer gedrink as wat Tillie gedink het.

      Jacques lyk omtrent ongemaklik terwyl die kelnerin skrikkerig die drankie voor Milanka neersit. “Ek, e … ek dink darem nie ek is aan pornografie verslaaf nie.”

      “Dan is jy een uit ’n miljoen!” Sy pluk die strooitjie uit en sluk amper ’n derde van die glas weg. “Ek het hom gevang. Op heterdaad! Op sy foon.”

      “Wat het gebeur?” vra Tillie bekommerd. Johann het nog nooit as die pervert-tipe voorgekom nie.

      “Hy’t ’n app, Tillie. ’n App vól halfkaal vroue. Twaalf van hulle. Een hoer vir elke maand van die jaar. Poetjellie tyres of iets.”

      “Pirelli?” vra Jacques.

      Milanka kyk hom op en af. “Ja. Dis reg. Ken jy dit?”

      “E … baie mans het Pirelli-kalenders,” sê hy versigtig. “Ek dink nie regtig dis soseer pornogra-”

      “Dit is!” onderbreek Milanka hom. “Hulle lê sommer so oor ’n kar se bonnet! G-strings en uitloklike posisies die hele foto vol! Geen respek vir ’n dame se lyf nie.”

      Tillie kan sien Jacques Malherbe is dik van die lag en sy probeer keer dat Milanka iets agterkom. “Nou wat nou, vriendin?”

      Milanka vat nog ’n sluk. “Ek het vir Johann gesê om terapie te kry vir sy verslawing, maar hy weier. Hy sê hy’s nie verslaaf nie! Tipies. Wys jou net hoe verslaaf is iemand wat nie dink hy’t ’n probleem nie.”

      “Maar is jy oortuig hy’s verslaaf?” Nou half verward, onthou Tillie dat haar oupa desjare glo gereeld die Scope gekoop het, waarin meisies soms nie baie klere aangehad het nie. Hy het vroue tog altyd met die grootste respek behandel.

      “Keur jy sy verslawing goed, Tillie?” vra Milanka kwaai. “Ek het gedog jy sou aan my kant wees!”

      “Ek is. Ek het net gevra of hy regtig verslaaf is. Kan julle dit nie uitpraat nie?”

      “Nee! Ek wil hom nie meer hê nie! My liggaam is ’n tempel. Ek deel dit met niemand nie.”

      Ongemaklik kyk sy na haar vriendin. Kyk, sy wat Tillie Lombaard is, is nie ’n engeltjie nie, maar sy’t nie genoeg vingers op haar hande om te tel met wie Milanka al haar tempel gedeel het nie.

      “Boonop het hy my in die openbaar in die verleentheid gestel deur sy ring terug te vra!” gaan Milanka voort.

      Tillie wonder tog effens vererg: Wie is tans besig om wie in die verleentheid te stel?

      “Sal jy my huis toe neem, Jacques?” vra Milanka nadat sy nog ’n sluk van haar drankie gevat het.

      Jacques lyk verward. “E … e …”

      “Kan ons nie vir jou ’n Uber kry nie?” bied Tillie aan.

      Milanka kyk haar aan asof sy haar met kookwater gegooi het. “Uber? Is dat wat my vriendskap vir jou beteken? Ek kan my ore nie glo nie. Ek smeek jou om hulp en jy wil my in ’n vreemde man se kar inprop nadat ek gedrink het!”

      “Ek sal haar vat,” bied Jacques aan. “Ek het net een en ’n halwe glas gedrink. Ek’s nog tip-top.”

      Tillie voel asof sy wil huil. Jacques ís dan ’n vreemde man en Milanka prop haarself in sý kar in! Milanka het binne enkele minute haar geluk kom steel. Wat as ’n goeie aand begin het, het pas in ’n moerse flop ontaard.

      Jacques maak oogkontak. “As dit oukei is met jou, Tillie.”

      “Dis oukei,” antwoord sy en laat sak haar kop, wat skielik bitter swaar voel.

      “Moet ek jou ook gaan aflaai? Ek doen dit met liefde.”

      “Moenie jou bekommer nie, ek sal self by die huis kom. Dankie.”

      Milanka staan op en gooi haar arms om Jacques se skouers. “Dankie. Dit gee my hoop dat daar darem nog ’n ordentlike man op hierdie aarde is.”

      “Dis nie moeite nie,” sê Jacques, wat nie sy oë van Tillie afhaal nie.

      “Ek gaan gou badkamer toe, ek’s nou terug,” kondig Milanka aan, trek haar hoë stilettos uit en wieg tussen die tafels deur.

      Jacques kyk na Tillie. “Is jy seker dis oukei as ek haar vat?”

      Sy kyk na die tafeldoek. “Dis reg so.”

      Die mooi man reik oor die tafel en neem vir die eerste keer vanaand haar hand in syne. “Ek het ’n heerlike aand gehad, Tillie. Ek sal jou graag weer wil sien.”

      Haar oë skiet vol trane. “Is jy ernstig?” Daar is dus tog hoop.

      “Ek is doodernstig. Jy is ’n ongelooflike mens en ek sal jou graag beter wil leer ken.”

      “Dieselfde van my kant af, Jacques,” antwoord sy eerlik.

      “Kom ons maak ’n deal. Jy kies die volgende restaurant en ons albei skakel ons fone af.”

      “Dis ’n deal.”

      Vir ’n oomblik sit hulle net so vir mekaar en kyk. Tillie voel wraggies dat sy oplaas ’n deurbraak gemaak het – met die eerste man in jare. En hy’s boonop nice genoeg om haar vriendin huis toe te vat.

      Dalk is dit tog nie so onmoontlik dat sy ook geluk en liefde sal vind nie?

      Milanka kom teruggetrippel, tel haar stilettos op en val Jacques weer om die nek. “Oeps. Ek dink ek’s tipsy. Kan ek maar aan jou hang, Jacques?”

      “Jy mag maar. Kom ek gaan laai jou af.” Hy haal ’n paar kraakvars honderdrandnote uit sy beursie en sit dit op die tafel neer. “Sal jy omgee om te betaal, Tillie?”

      “Glad nie,” antwoord sy. “Dankie vir ’n lekker aand. Wees veilig, Milanks. Laat weet my of jy veilig by die huis is.”

      “Ek maak so,” glimlag Milanka en gooi die laaste sluk cocktail in haar keel af. “Ek het ’n knight in shining armour wat mooi na my sal kyk.”

      Twee dae later bel Jacques vir Tillie by die werk. Hy weet nie hoe dit gebeur het nie, maar nadat hy Milanka huis toe gevat het, het hulle diep aan die gesels geraak en binne agt-en-veertig uur was hy malverlief op haar. Hy’s jammer oor alles. Daar sal nie ’n volgende date wees nie. Milanka is die een. Hy is Tillie vir altyd dankbaar dat sy haar aan hom voorgestel het.