–
Тәхте паиң, гъәрше көрси нә фәләк[215]!
Илтимасым[216]: гъәйбә кичмә би-мәрам[217],
Гъәйби гъәйбәт[218] – җөмләсе мотлакъ хәрам!
Иртә-кичә догаңызда мән гъәриб,
Булсак иде кыйамәтдә бәр-фәрикъ[219].
Әгәр гыйшкың хак улырса би-гөман[220],
Почмагындин ертып алгайсән һаман.
Хәзрәтеңдин[221] безләрә мәкъсудымыз:
Безгә бер къәтгъ кәгазьдер мәхмүдемез[222].
Гыйшкың мәндә улмаз ирсә, и никяр,
Бу хатымны кайтарасың би-зарар[223].
Йибәрдем мәктүб итеб бу намәне,
Белүр өчен арада маҗараны.
Әгәр намәм сәңа баруб юлыкса,
Кабул кыйла кичергел, күңел якса[224].
Сәлам яздым, ирүр күңлем хәкъикъәт,
Хода бирсен йәшеңезгә бәракәт.
Сәлам алмак фаразыдыр бөрадәр[225],
Җәһед берлән җыйнарга (?) бәрабәр.
Ишет әмма сүземне үгет иркән[226],
Шәригъәткә муафикъ сүзләр икән.
Дийеңез бу намәне шәргъи ирмеш[227],
Шәригъәт бу намәдин хариҗ[228] ирмеш.
Шәригъәткәчә безгә күреп йәрәшмәк…
……………………………………………………….
«Бу сүземә инангыл, и гүзәл йар…»
Бу сүземә инангыл, и гүзәл йар,
Мәңа юкдыр сәндин үзгә вәфадар[229].
Мәнем бер сәндин үзгә сәрдәшем юк,
Хода бел үр: сәнендик тиңдәшем юк.
Дидем сәңа тәмами сүзләремне,
Тулидүбән[230] йәш илә күзләремне.
Моны яздыкда итдем берничә аһ,
Дәйүб: «Мәңа мәдәд[231] бир, Раббем, Аллаһ!»
«Бер ан руйе зәминә кәлде рахъәт…»
Бер ан руйе зәминә кәлде рахъәт[232]:
«Пәришан[233], үлде!» – дәйү кәлде афәт.
Фәкыйрең нәүгъ гъәруси дүнде налә[234]
Гъәмендән әйләндүкчә аһ-у-налә[235].
Хыялы тарихның нәкъеше[236] улды,
Сүзе – дилдә[237], хыялы күздә калды.
Җамалеңне әгәр күрсәтсә Рәхман,
Нәчүкдер халең, и назик мәҗазем[244],
Төшебдер бер Ходайга ихтияҗым,
Теләймен: йәнә яндыргай сираҗым[247].
Газизем, и җаным [вә] миһребаным,
Ки мәгъшукым, гөлем, багым, бәһарем[250],
Ата