мәкъсудым, күрер күзем сән,
Нәчә елдин бирле сүләр сүзем сән.
Нәчә елдин бирле җәһдеңдә әфгяр[581],
Гамең берлә гъәриблыкда герифтар[582].
Сәне нәчә сыйфат кыйлсам төгәнмәс,
Вәли[583] күрмәй кеше һәргиз ышанмас.
Ләбең – йакут, дешең энҗү дезелмеш,
Йөрәк-бәгърем сәнең өчен өзелмеш.
Гыйшыклыкдин берәүгә ут чакылса,
Гаҗәб улмаз җиһан утка якылса!
Гыйшык хәле мәризъдан[584] каты, ачы,
Кочаклашып үбешмәкдер гыйляҗы[585].
«Сезнең йортыңыза вардым…»
Сезнең йортыңыза вардым,
Сәнең сылулыгың күрдем,
«Бу нидәй кыз?» – диеп сордым,
Гаҗәб итдем сәңа, валлаһ[586]!
Ки төрдем мәктүбеңезгә,
Дәхи вардым өеңезгә,
Юлыкдым сән кызыл йөзгә,
Биһуш[587] улдым күреп, валлаһ!
Нәзар кыйлдым сәңа нәгяһ[588],
Була күр, туташым, әгяһ[589]:
Гашыйк улдым дәхи сәңа,
Нәсыйб итсен сәне, валлаһ!
Гъәҗиб[590] уенларың күрдем,
Ки хәйранә калып тордым,
Йөрәгемә гыйшык ордың,
Ки сәүдем шул заман, валлаһ!
Читек-башмакларың киеп,
Йөрисең, гүзәлем, биеп;
Эчем-тышым тора көеп
Күрү белән сәне, валлаһ!
Оялмадың үзең бәндин,
Бән алмадым күзем сәндин,
Чыка язып җаным тәндин,
Гашыйк улдым сәңа, валлаһ!
Сызылмыш кашларың җайдай[591],
Йөзең нурлы тулан айдай,
Күрәнләр сәне хур сайдай[592], –
Сылу кыйлды сәне, валлаһ!
Беләгең нечкә йәш талдай,
Сүзең датлы ирер балдай,
Гыйшыкың сабрыми алдай,
Кауыштырсын бези, валлаһ!
Ки исмең һәм фәлян булды,
Гыйшыкыңдин эчем тулды,
Ки белмимен ничек булды,
Күрүбән бер заман, валлаһ!
Ки сының дөлдөлә биңзәр[593],
Йөрисең былбыла биңзәр,
Кәлямең тутыйа биңзәр[594], –
Гомер вирсен сәңа, валлаһ!
Башыңа киясең калпак,
Сыйфаты кар кебек һәм ак,
Сәүәрем, валлаһи, бик хак, –
Бәңа вирсен сәне, валлаһ!
Күзеңнең нуры йолдыздай,
Керпекләрең дә кондыздай,
Җәмалең мисле[595] хур кыздай, –
Яратыбдыр сәне, валлаһ!
Юлыкдым бән сәңа үзем,
Ки тешде йөзеңә күзем,
Оялды һәм кызыл йөзең, –
Карап калдым сәне, валлаһ!
Гъәҗәбләй үк ки йөзеңне,
Ки былбыл кеби сүзеңне,
Бәңа бирсәләр үзеңне,
Шөкер идәр идем, валлаһ!
Ки улсайчы[596] бәңа үзең,
Дәхи кара кашың-күзең
Вә һәм гөлтик кызыл йөзең
Йөрәгем яндыра, валлаһ!
Кичә