zoals ze had beloofd.
Aanvankelijk was Shinbe bang dat ze nog steeds boos op Toya was als ze niet terug was. Ze had tegen Toya geschreeuwd voordat ze wegging omdat hij had geprobeerd haar ervan te weerhouden terug te gaan naar haar tijd. Toya had zelfs voor haar gestaan en haar weggehouden van het maagdenheiligdom. Uiteindelijk heeft ze hem talloze keren betoverd, vaker dan Shinbe kon tellen. Maar ze had beloofd de volgende dag voor het donker terug te komen.
Shinbe grijnsde toen hij zich herinnerde hoe Toya tegen de betovering had gevochten, terwijl hij de hele tijd vloekte over wat hij met Kyoko zou doen als hij weer in staat was om te bewegen.
Zijn blik dwaalde over Kyoko's gestalte. Daarom vond hij haar zo onweerstaanbaar. Ze kan het ene moment boos zijn op Toya en het volgende moment van hem houden. Ze koesterde geen wrok, hoeveel pijn hij haar ook deed.
Toen Toya haar voor het eerst had ontmoet, had hij geprobeerd haar te vermoorden. Nu de dingen waren veranderd, wist iedereen dat Toya tot de dood van haar hield, zelfs voor haar zou sterven. Maar toch deed hij alsof hij haar niet kon uitstaan en dat kwetste haar vaak. Het was gewoon Toya's manier om zijn hart te verbergen.
Shinbe legde zijn vingers op de brug van zijn neus en probeerde zijn geest te kalmeren. Eerlijk gezegd had hij medelijden met Toya en was hij niet echt van plan om slechte dingen over hem te denken. Het is gewoon dat Toya een kans had met Kyoko en die negeerde.
Voor zo'n kans zou hij zijn gestorven. Hij zou haar als een koningin behandelen, als ze hem dat maar toestond. Dat is de reden waarom hij het gisteravond verloor. De waarheid was dat hij gisteravond gewoon was geknapt. Nu, na gisteravond ... kneep Shinbe zijn ogen dicht. Misschien was ze beter af bij Toya, na de manier waarop hij haar onschuld had verraden.
Shinbe schokte toen Kyoko in haar slaap nog een keer verschoof en meer van haar dij blootlegde. Hij staarde naar haar romige huid, zijn handen trilden onder zijn jas. ‘Waarom moest ze zo'n mooie huid hebben?’ Hij voelde dat hij slaperiger werd toen hij naar Kyoko's rusteloze slaap keek en langzaam over de vloer kroop, zonder zijn ogen van haar achterhoofd af te houden. Hij wist dat als hij dichterbij kwam, ze wakker zou worden, zich zou omdraaien en hem zou slaan.
Tot nu toe was het zo goed. Hij boog zich over haar nog steeds slapende lichaam om naar haar gezicht te staren. Shinbe grijnsde. Ze rook nog naar alcohol.
‘Heeft me gisteravond niet gestoord,’ grijnsde hij.
Een verdwaalde kastanjebruine lok klampte zich vast aan haar schouder. Hij reikte zachtjes naar beneden en schoof het opzij met een zachte zucht voordat hij achter haar ging liggen, snuffelend in haar zijdeachtige lokken. Hij durfde niet dichterbij te komen uit angst voor de dood, maar terwijl ze sliep, kon hij haar in ieder geval troost bieden. Hij redeneerde met zichzelf.
Als ze wakker zou worden en hem daar zou vinden, zou hij gewoon uitleggen hoe moe hij was, en dat dit de enige plek was om te liggen ... terwijl hij haar in de gaten hield. Hij zou graag de klap incasseren die hij hiervoor zou krijgen. Het zou de moeite waard zijn om een paar uur naast haar te liggen en te rusten. Hij was te uitgeput om zich zorgen te maken over de gevolgen toen zijn ogen dicht vielen. Hij was precies waar hij wilde zijn en verdomde de gevolgen.
Kyoko jammerde slaperig en rolde zich om terwijl hij een wolk met warmte voelde. Ze trok haar handen onder haar kin en snuffelde erin. Toen ze haar hoofd schuin hield en het stopte tegen iets stevigs, zuchtte ze en besloot dat ze waarschijnlijk gewoon weer aan het dromen was. Ze testte de theorie en plaatste één van haar handen tegen de warmte.
Ja, heel solide. Ze kroop er dichter tegen aan in haar droom, en in haar droom wikkelde de warmte zich om haar middel. Ze rook de geur van jasmijnthee en een houtachtige, aardse geur.
‘Waarom krijg ik hem niet uit mijn gedachten? Hij rook zo lekker.’
Ze herinnerde zich de eerste keer dat hij haar in zijn armen hield. Hij dacht dat hij haar aan het redden was. Ze glimlachte in haar slaap, hij was zo sterk, en zijn bezorgdheid om haar welzijn was echt lief, ook al waren zijn redenen niet helemaal legitiem. Dat was de eerste keer dat ze merkte hoe lekker hij rook.
Ze huiverde bij de herinnering en het warme voorwerp om haar middel werd strakker. Ze sloeg langzaam haar arm om de warmte en verstijfde toen ze het duidelijke geritsel van materiaal hoorde.
‘Wat? Geritsel van materiaal? Ritselde kleding in dromen?’
Kyoko was plotseling klaarwakker. Langzaam opende ze amper één oog om verward te staren naar de blauwgrijze trenchcoat waarmee haar handen waren verstrengeld. En zij ... schoot omhoog als een raket en sloeg met een plof zijn arm weg. En hij, hij ... kreunde en rolde op zijn rug.
Kyoko was in paniek en keek van links naar rechts om zich heen. Niemand anders was hier en dit was zeker geen droom. Shinbe lag op haar mat te slapen. Ze moest nadenken. Wat, wat was er aan de hand? Ze staarde hem verstijfd aan.
‘Het was maar een droom, toch? Hou jezelf in bedwang Kyoko.’ Ze dacht na. ‘Waar was Toya? Suki? Kamui? Kaen? Waar was iedereen gebleven?’
Ze sprong bijna uit haar vel toen Shinbe kreunde in zijn slaap en zijn handen in zijn trenchcoat stopte. Toen ze was opgesprongen, had ze de deken meegenomen. Kyoko knipperde met zijn ogen en bloosde toen schuldbewust. ‘Hij had het koud.’ Zij had het ook koud nu ze stond. Ze herinnerde zich het gevoel alsof ze af en toe bevroor terwijl ze probeerde te slapen.
Was hij daarom naast haar gaan liggen? Om haar warm te houden? Haar blos werd dieper. ‘Aww, dat was zo lief,’ ze schudde haar hoofd heen en weer. ‘Nee nee nee! Waar denk ik aan? Niet lief, niet lief,’ zuchtte ze en glimlachte zachtjes naar hem. ‘Ik geef het op.’
Ze bukte zich langzaam, voorzichtig greep ze de deken vast en bevroor toen hij zich plotseling in zijn slaap bewoog. Ze deed een stap achteruit, wachtend om te zien of hij wakker zou worden. Dat deed hij niet. Dus gooide ze snel de deken over zijn slaapvorm, pakte haar tas en rende toen als een gek naar de deur.
Shinbe opende één oog terwijl hij haar zag terugtrekken. Toen ze eenmaal uit het zicht was, lachte hij inwendig: ‘Nog een gelukkige redding.’ Toen fronste hij zijn wenkbrauwen en vroeg hij zich af waarom hij geen handafdruk op zijn wang had ... of een barst in zijn schedel. Hij stond langzaam op, telde tot tien en volgde toen om te zien waar Kyoko was gebleven.
Eenmaal buiten leunde Kyoko tegen een nabijgelegen boom en realiseerde zich dat ze waarschijnlijk in bed had moeten blijven. Haar hart bonsde en haar hele lichaam deed pijn. Ze bukte zich om haar benen te masseren. Ze herinnerde zich dat ze gisteravond met Tasuki had gedanst nadat ze van het met drank gedrenkte fruit had gegeten, maar het voelde meer alsof ze door een vrachtwagen was aangereden. Een lekker warm bad in de warmwaterbronnen zou de spierkrampen verlichten.
Ze maakte opnieuw een mentale notitie om nooit meer fruit te eten op een feestje. Toen schoot haar een gedachte te binnen. Toya zal de geur van Shinbe op haar kleding opmerken. Aha! Het laatste wat ze wilde was Shinbe in de problemen brengen terwijl hij niets deed. Ze strompelde weg van de hut, kreunend van de aanhoudende kater, maar vastbesloten om niet alleen haar pijn weg te wassen, maar ook haar kleding.
*****
Toya gromde diep achter in zijn keel terwijl hij het dorp overzag waar ze waren gekomen. Hij beet op zijn tanden, wetende dat ze te laat waren. Het dorp lag in puin. Het leek erop dat wat ze de laatste tijd ook deden, ze altijd een stap achter Hyakuhei en zijn demonen stonden. Hij fronste en doorzocht het dorp naar overlevenden.
‘Er moet hier een stuk van de talisman verborgen zijn geweest, anders had hij niet de moeite genomen om het hele dorp te vernietigen.’ Toya's gouden ogen werden donker van bezorgdheid.
“We moeten ze helpen,” zei Suki zacht terwijl ze het dorp binnenliep met Kamui aan haar zijde. Ze bukte zich om naar een huilend kind te kijken dat daar verloren en alleen leek te zitten.
Even sloot Toya zijn ogen voor het bekende tafereel terwijl zijn bloed kookte. Hij wist dat Hyakuhei bijna elk stuk van de talisman in zijn bezit had en het kon hem niet schelen wie hij pijn deed om de rest ervan te krijgen. Hyakuhei had tenslotte zelfs zijn eigen broer vermoord. Nu probeerden de bewakers Kyoko te beschermen tegen dezelfde moordenaar.