alle stukjes van het kristal te verzamelen, zou hij in staat zijn in Kyoko's wereld in te breken en vele demonen met zich mee te nemen. Dat konden ze niet laten gebeuren. Hij voelde een koude rilling langs zijn ruggengraat lopen en wist dat er iets mis was.
‘Kyoko,’ echode het woord als een waarschuwing in zijn hoofd.
“Jullie twee, blijf hier en help. Ik moet nu bij Kyoko gaan kijken!” Schreeuwde Toya terwijl hij zich haastte in de richting waar ze vandaan kwamen. Hij wist dat er iets niet klopte ... hij voelde het tot in zijn ziel. Hij had haar nooit zonder zijn bescherming moeten achterlaten, niet met Hyakuhei's demon zo dichtbij. Hij kon de angst om de andere helft van zijn hart te verliezen niet van zich afschudden.
“Ik laat hem je niet aanraken,” zwoer Toya in zijn halsstarrige race om Kyoko te bereiken, voordat het gevaar dat deed.
Hoofdstuk 3 “Kus van jaloezie”
Kyoko vertrok in de richting van de hete bron. Ze was moe, pijnlijk en kon niet wachten om gewoon te kunnen ontspannen in stomend water. Ze struikelde over een steen en vroeg zich af of het weken zou duren om haar evenwicht terug te krijgen na slechts één keer dronken te zijn geweest.
‘Verdomme... Jeetje, nu klink ik net als Toya,’ zei ze giechelend tegen zichzelf.
Shinbe volgde stilletjes en gluurde zoals zo vaak vanachter de bomen. Hij moest de lach onderdrukken die hem dreigde te ontsnappen toen hij de opmerking hoorde dat ze als Toya klonk. Het was geweldig om te ontdekken dat hij niet de enige in de groep was die complete gesprekken met zichzelf voerde. Als hij gek was, dan vormden ze een geweldig stel. Hij bleef ver genoeg achter om haar enige afstand tussen hen te laten winnen.
Toen ze eindelijk bij de afgelegen hete bron kwam, rommelde Kyoko in haar tas. Toen ze vond wat ze nodig had, schikte ze haar bad spullen aan de kant van het water. Ze kleedde zich snel uit en liet haar pijnlijke lichaam in het stomende water glijden. “Oohh, dit voelt zo goed.” Ze sloot haar ogen en wreef over haar benen, in een poging de beklemming te verminderen die maar langzaam weggingen. Eindelijk tevreden lag ze weer in het water en helemaal ontspannen.
Shinbe leunde tegen een boom terwijl hij gefascineerd toekeek op haar dagelijkse ritueel. Ze was gracieus en puur ... hij voelde zich ineens weer schuldig voor zijn daden. Hij draaide zijn rug naar het toneel en legde een hand op zijn hart waar de pijn leek te versterken.
Hij zou hier niet moeten zijn ... hij was geen goede man. Ze zou hem gaan haten als ze besefte wat hij haar had aangedaan. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen het gewicht op zijn borst zoveel zwaarder werd. Maar toch kon hij de verleiding niet weerstaan om zich om te draaien en verlangend te staren. Hij zuchtte verlangend terwijl hij haar in het water zag zinken.
‘Dit is zoveel beter dan het kleine bad thuis in de moderne wereld,’ verbrak Kyoko de stilte terwijl ze om zich heen keek. Het was eigenlijk meer een verborgen zwembad. Deze plek was zo vredig en afgelegen. Bomen en kleine struiken omringden de hete bron en gaven haar absolute privacy. ‘De stenen richel aan de ene kant zou leuk zijn om te zonnebaden,’ dacht ze willekeurig met een glimlach. Ze neuriede tevreden terwijl ze op het water dreef.
Nadat ze een moment in het water had gedobberd, besloot ze dat ze maar beter door kon gaan met het reinigingsgedeelte. Ze schuimde haar haar in en dook toen onder water om te spoelen, met een golf van water kwam ze weer omhoog, alleen om meer spul op haar haar te doen en het opnieuw te doen. Voordat ze er uitstapte, nam ze de tijd om haar kleren schoon te schrobben, in de hoop dat de zon ze snel zou drogen.
Shinbe sloop dichterbij en keek aandachtig toe vanuit een veilige struik op ongeveer drie meter afstand. Hij nam de rondingen van haar lichaam in zich op. God, ze was mooi ... als een godin die uit de lente komt. Ze bond een doek om haar bovenlichaam voordat ze er één om haar haar wikkelde en langzaam droogde ze haar lichaam.
Hij had haar al vaak in het geheim zien baden, maar hij kon nooit lang genoeg blijven om van dit deel te genieten. Meestal kwam iemand hem zoeken voordat ze klaar was. Hij zuchtte terwijl ze de doek langzaam langs haar lange benen liet glijden. De pijn vond hem en zorgde ervoor dat hij met zijn tanden op elkaar knarste terwijl ze die kleine kledingstukken aantrok die haar kostbaarste plekjes bedekten. Het was alles wat hij kon doen om niet de paar stappen te zetten die haar binnen handbereik zouden brengen.
Een krakend geluid kwam plotseling van de andere kant van de warmwaterbronnen. Shinbe hoorde het, en Kyoko ook, want ze stond als bevroren op haar plaats. Ze luisterden allebei aandachtig naar meer geluiden. Een ander takje knapte, maar deze keer kwam het van een struik dichter bij Kyoko. Met afgrijzen keek hij toe hoe Kyoko recht naar een grote struik liep, haar handdoek als een schild voor zich hield, en riep.
‘Oké, Shinbe! Ik weet dat jij het bent! Kom tevoorschijn ... zodat ik je kan slaan!’ Kyoko wachtte en keek vermoeid naar de struik. Shinbe was een bekende gluurder. Ze trok geërgerd een wenkbrauw op, en hij was de enige in de buurt dus …. De struik schudde zachtjes. “Ik weet dat je er bent, en als Toya erachter komt dat je me bespioneert, gaat hij je waarschijnlijk vermoorden. Ik weet zeker dat Suki het ook niet erg zal vinden om jou te slaan.”
De struik schudde weer en een lange zwarte puntige poot kwam uit de verwarde struiken.
“Wat de…!” Kyoko draaide zich om en rende op het moment dat een zeer grote demonische schorpioen achter de vegetatie vandaan klom. Ze rende naar haar kleren waar ze haar kruisboog in de rugzak had laten liggen.
“Kyoko! Bukken!” Shinbe kwam uit de tegenoverliggende struiken aanrennen met een grote stok in zijn hand als een speer. Hij gooide het naar de demon. De schorpioen met rode ogen zag hem aankomen en zwaaide een been rond, blokkeerde het puntige wapen en liet het door de lucht zeilen. Het landde voor Kyoko's voeten, net toen ze bukte om haar kruisboog op te rapen. Haar voorhoofd trilde toen ze besefte dat het haar bijna had geraakt.
Shinbe rende naar haar toe en bukte zich om de stok op te rapen. Met een grijns en een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Kyoko. “Waarom Kyoko, ik geloof echt dat je gewoon een beetje te schaars gekleed bent voor het doden van een demon.” Zijn grijns werd breder bij de blik op haar gezicht. Toen veranderde haar blik in pure afschuw.
Shinbe voelde een onheilspellende kou op zijn rug komen, draaide zich om en zwaaide wild met zijn geïmproviseerde staf terwijl de schorpioendemon naar hen uitviel. Hij was in staat om een behaard been te raken, maar het andere trof hem in de zij en gooide hem weg van Kyoko. Shinbe’s bloed bevroor toen de dodelijke schorpioen dichter bij de priesteres kwam.
Hij wist dat het door demonen bezeten wezen de kracht in haar kon voelen. Wetende dat hij iets snel moest doen, gebruikte hij zijn telekinetische krachten om een flinke rots op te tillen en gooide die zo hard als hij kon, grijnzend toen hij de schorpioen op het hoofd trof.
De demon krijste en zwaaide zijn hoofd in het rond om de gewonde bewaker aan te kijken. Shinbe lag op de grond en worstelde om weer overeind te komen toen de demon weer achter hem aan kwam. Hij rolde net op tijd om het scherpe uiteinde van de stok omhoog te wijzen toen de demon op hem neerkwam. Shinbe's amethistogen gloeiden toen hij een spreuk fluisterde om het harde vlees van het monster te verzachten.
Kyoko schreeuwde Shinbe's naam in paniek terwijl ze zag hoe de demon op hem neerdaalde. Alles gebeurde zo snel dat ze geen tijd had om zelfs maar met haar ogen te knipperen. Het ene moment sprong de demon op hem en het volgende moment stak het uiteinde van diezelfde stok uit zijn rug terwijl zwart bloed op de grond sijpelde. Ze zag hoe de bezeten schorpioen trilde voordat hij slap werd en zwaar op Shinbe viel.
“Shinbe!” Schreeuwde Kyoko in paniek. Ze rende naar hem toe en zag het bloed in een alarmerend snel tempo op de grond om hen heen stromen. Ze kromp ineen in de hoop dat geen van dat bloed van haar bewaker kwam, maar het was moeilijk te zeggen met de extra drap die alles bedekte behalve één kant van Shinbe's gezicht. Zijn ogen waren gesloten en even stopte haar hart toen angst over haar heen spoelde.
Shinbe voelde het, Kyoko was nog steeds doodsbang en wat het haar ook zo liet voelen, hij moest vernietigen. Met een huivering om de pijn te bestrijden, opende hij zijn ogen en merkte dat ze op hem neerkeek, bleek als een geest. Zijn hart bonsde hard toen hij besefte dat ze bang voor hem was. Hij voelde warmte in zijn aderen