ыргылды. Батар алдыннан гына, кояш кайчыга охшаш ике нечкә нуры белән офыктагы болытлар пәрдәсен кисеп чыкты да югалды. Ә җитен басуы өстендәге аяз күктә тулган ай төсмерләнде. Аның хәзер зәңгәр чагы. Җитен шәүләсе шулай зәңгәрләткән мәллә аны?
Урман кырые буйлап сузылган юл ачыклыкка килеп чыкты. Кипшерә төшкән туфрак көпчәккә сумаладай сылана, машина көчәнә, ыргылып-ыргылып китә. Ә фара уты җирне бөтенләй коры төсле итеп күрсәтә. Зиннәт өченче тизлекне икенчегә күчерде, чөнки сулы урыннарда көпчәкләр чалулый иде.
Ачыклыкны үткәч, юл тагын чөй шикелле очлаеп торган урман кисентесенә килеп керде, борылышлар башланды.
– Саграк, бәрелә күрмик, – дип кычкырды Мәсхүдә, машина тавышын басарга тырышып. Ул инде Зиннәт белән янәшә утыра иде. – Бетәме соң әле бу урман?
– Ике чакрымнан – кыр, аннары, үр төшкәч, авыл. – Зиннәт руль тәгәрмәченә ятып диярлек бара. Ләкин аның машинаны оста йөртүе күренеп тора иде. Юл тауга түбән борылды. Зиннәт тизлекне башта өченчегә, аннары дүртенчегә үк күчерде. Үзенең көзгедәге чагылышына күз кысып куйды.
– Карале, борылышта кеше тора түгелме?
– Каян килсен бу яңгырда кеше? Сынык агачтыр.
– Югалды.
Машина пычрак чапылдатып, су чәчрәткәләп барды. Текә бер борылышны үткән чакта, аның яктысы ниндидер бер шәүләне калтыратып куйды. Алгы тәрәзәгә канаты белән орына язып, зур бер кош очып үткәндәй булды. Сулы чокырга туры килүгә, машина селкенеп, үкереп алды; аннары арткы тәгәрмәчләр сикереп куйды, аста нидер шытырдады, сынды. Тик машина туктамады, юл шундук уңга каерылды.
– Туктале, теге – кеше иде бугай, – диде Мәсхүдә һәм рульгә ябышты.
– Җибәр!.. Болай да көчкә тотам…
– Зиннәт!..
– Күләгә иде ул. Агач күләгәсе.
– Туктат. Тавыш ишеттеңме?
– Кош ул. Ябалак. Уттан өреккәндер.
– Кеше. Ян тәрәзәгә таянды.
– Ябалак, сөеклем… Мәче башлы дип атала. Кеше башлы дип түгел.
– Кем кычкырды?
– Үзең. Сикерткәндә.
– Ир кеше булыпмы?
– Курыкканда ат булып та кешнәрсең. – Зиннәт көр тавыш белән көлеп куйды.
– Ат булып? Бәлки, ябалак булыптыр?
– Миңа димәгәе, ник шунда бегемот йә көнгерә булып түгел! Бу джунглида күптән күргәнем юк иде минем аларны. – Зиннәт үз шаяртуыннан үзе көлеп куйды.
Юл электр чыбыклары астындагы ачыклыкка килеп чыкты. Юл тигезләнде, киңәйде, борылышлар бетте. Тәгәрмәчләр чалуламый башлады.
– Бәлки, кире борылып, карап килергәдер? – диде Мәсхүдә.
– Саламнан инә эзләтмәкче икәнсең… Табарсың урманда ябалак!.. Саташасың, дисәм…
– Кире борыл, кеше булып, таптатмагаек.
– Чыннан да шулай булуын теләмисеңдер ич? Таптаткан булсак, безнең туйлар очты-китте, җаным.
– Борылырга куркасыңмыни?.. Син икенче кеше булып күренә башладың. Хәзер син икәү, ә миңа аларның берсе генә кирәк. Мин сай-лар-га керешәм!..
Зиннәт көлеп