булды?
– Мин… – Газизҗан авыр сулады, калтыранган кулларын кая куярга белмәде. – Мин Фирдәүсәгә китәм…
– Нәрсә булды? Иреннәреңдә кан…
– Малай сукты! Аңлыйсыңмы, Ильяс, малай сукты! – Аның тавышын танырлык түгел, бу тавышта сызлану-өзгәләнү генә иде. – Мин аның өчен бөтенесен бирдем. Ул дип яшәдем, хурлыгын күтәрдем… – Газизҗан, иреннәрен тешләп, әче күз яшьләрен яшерен генә йотты. – Китәм! Әле малайда бәләкәй генә өметем бар иде. Минеке булыр дип уйлаган идем. – Ул әллә ничек мескен итеп елмайды. – Карале, Ильяс, мин берүзем! Хатын да юк, малай да юк. – Ул кинәт ярсып кычкырып җибәрде: – Ник яшим ди мин ул йортта?! Ник?!
Ильяс шундый чакларда эндәшмичә кала белә, бу аның гаҗәеп бер сыйфаты иде. Ул дәшми, ә үзе каршысында өзгәләнгән, бәргәләнгән кешенең кайнар яшьләрен дә, ачу-ярсуын да акрын гына үзенә сеңдерә. Күкерттәй кабынып кергән Газизҗан да, аның тыныч йөзен, сабыр күз карашын тоеп, бераз тынычлангандай булды.
– Ильяс, син бит аны кайтачак, дигән идең.
– Әйе, кайтачак.
– Аның уе үзгәрмәде микән соң? – Газизҗан аңа шикләнеп карады. – Мин шуннан куркам…
– Әйдә, шелтерәтәбез, сөйләшегез, – диде Ильяс, өйгә таба ишарәләп.
– Хатының да бар… Әллә ничек кыен да…
– Хатын өйдә түгел. Керәбез дә шелтерәтәбез.
– Ни диярмен соң мин аңа?
– Миңа әйткәнеңне әйтерсең.
– Малай сукты дипме?
– Нишләп инде? Уең үзгәрмәдеме, диярсең.
Алар өйгә керделәр. Фирдәүсә Ильяс номер җыюга җавап бирде.. Алар хәл-әхвәл сорашкач, Ильяс трубканы Газизҗанга сузды.
– Исәнме, Фирдәүсә, – диде Газизҗан, каушаудан тирләгәнен сизеп.
Фирдәүсә ачык тавыш белән, янәшәдә басып торгандай җавап бирде:
– Саумы, саумы, Газизҗан. Сәламәтлекләрең ничек? Борчымыймы?
– Бераз бар инде, әлегә түзәрлек, – диде Газизҗан. – Фирдәүсә, синең теге уең үзгәрмәдеме ул?
– Кайсы?
– Мине чакырган идең бит…
– Ул беркайчан да үзгәрмәячәк, Газизҗан.
– Алайса, мин килермен инде…
– Бик яхшы! – Фирдәүсәнең тавышында шатлык сизелде. – Кайчанрак соң?
– Озакламаска иде…
– Мин бит әле отпускыда. Туган якларга кайтасым килә. Бәлкем, бергә китәрбез?
– Соң, бигрәк тә шәп булыр!
– Син расчёт алып куй.
– Һи, Фирдәүсә! Нинди расчёт ди монда! Бер ел акча күргән юк. Кайткач сөйләшербез әле…
– Ярый, ярый. Мин озакламам. Киләсе атнадан да калмам. Абыйга яңадан хәбәр итәрмен кайчан кайтасымны.
– Мин бүген китәргә дә әзер!..
Сөйләшеп бетергәч, Ильяс аны өстәл янына чакырды. Кыздырылган итле бәрәңге, яңа өзеп куелган кыяр, укроп исе Газизҗанның борыннарын кытыклады. Ильяс рюмкаларга аракы салды.
– Әйдә, җан тынычлыгы өчен! – Ильяс шулай дип чәкештерде дә эчеп җибәрде.
Газизҗан яргаланган бармаклары белән рюмканы әйләндерде-әйләндерде дә өстәлгә куйды.
– Мин эчмим әле, Ильяс,