die mevrouw waar jij bent geweest een eigen sm-ruimte heeft, is ze wellicht een meesteres en dus dominant. Jij zal, of je het leuk vindt of niet, naar haar wil moeten gehoorzamen. Ze kan jou slaan, met zwepen maar ook met alles wat maar denkbaar is. Want jij bent er namelijk voor haar lusten waar zij van geniet. Natuurlijk zijn er zaken bespreekbaar. Alleen er zijn codes als stop of genade, dat is jouw enige houvast en dat heeft zij te respecteren. Maar het kan heel uitgebreid gespeeld worden.”
Verbaasd vraag ik Sara: ”Hoe weet jij dat trouwens?”
”Ik heb er wel boeken over gelezen, Verona. Op zich kan het heel boeiend zijn, mits je de juiste combinatie hebt gevonden. In jouw geval zijn er al herkenbare voordelen. Rijke familie, met ongekende luxe, en een eigen sm-ruimte, zoals jij beschrijft super de luxe ingericht. Maar sm gaat gepaard met pijn, dat kan soft zijn, en die grenzen zal deze dame bij jou gaan zoeken, dat is het spel. Heeft ze daar niets over gezegd, Verona?”
”Nee, dat bleef achterwege, dat wilde ze pas doen als ik terug zou komen van vakantie.”
”Ja ja,” zei Sara, ”ik begrijp deze dame, ze heeft jou lekker gemaakt door haar cabrio mee te geven voor jouw vakantie. Zodat als jij terugkomt, wil ik wedden, binnen vijf minuten de halsband om zult hebben.”
”Nou, dat weet ik niet,” zei ik naïef, ”ik heb heel duidelijk gezegd dat ik even de tijd nodig heb om het te laten bezinken.”
”Nou, reken maar dat ze jou in gaat palmen. Op zich is daar niets mis mee, mits jij een contract voorgeschoteld krijgt waarin jij je kunt vinden. Maar spannend is het zeker.”
”Wat zou jij doen?” vraag ik onder het eten van een lekker broodje.
”Ik ben geen onderdanig type, Verona, maar jij wel, jij hebt de uitstraling en dat werkt als koren op de molen voor een dominant, die voelen dat. Maar schat, laten wij een beetje voortmaken, want jij wilt nog naar Park Güell.”
”O ja, graag,” zei ik.
”Later hebben wij nog genoeg tijd om over jouw thema te praten.”
Als wij klaar zijn ruimen wij de tafel leeg en maken ons gereed om te vertrekken.
Park Güell is het beroemde park met de mozaïeken, bankjes en de salamander. Dit Park Güell mag als bezienswaardigheid niet ontbreken aan mijn bezoek aan Barcelona. Voorheen was het mogelijk het park gratis te bezoeken, nu is het noodzakelijk vooraf tickets te kopen.
Tegen tweeën waren wij op plaats van bestemming, het was er behoorlijk druk, maar gelukkig had Sara vooraf de tickets gekocht en konden wij na vijftien minuten naar binnen.
Ademloos hebben wij er rondgewandeld en tal van foto’s mogen maken.
Tegen zessen verlieten wij pas het park en begaven wij ons per taxi naar de binnenstad. Daar pakten wij een gezellig terrasje met een overheerlijk wijntje en hebben wij gezellig zitten praten. Tot ik even werd afgeleid door een app van mevrouw. ”O, mijn god,” was mijn eerste reactie.
”Wat nu?” zei Sara, ”mevrouw schrijft jou?”
”Ja,” zei ik.
”Dat had ik wel gedacht, schat, dat kon niet uitblijven. En wat schrijft de dame ofwel madame. Hoe madame?” zeg ik.
”Voor jou is het een madame, Verona.”
”Wat ze schrijft: Hallo Verona, even een korte mededeling, graag zondagavond terug, dit i.v.m. een besloten party maandagavond. Veel plezier, schat, in Barcelona. Mrs. Chaleen xxx
”Jeetje, ik zou dinsdag terugkomen,” kijk ik verbaasd Sara aan.
”Nou, Verona, wat heb ik je gezegd? Ze stuurt jou al, zonder dat jij het beseft. Nou, een besloten party, reken dan maar dat ze jou voordraagt als haar subje.”
”Maar ik heb nog niets afgesproken. Hoe kan ze dan nu al een besloten party organiseren, terwijl er niets is vastgelegd?”
”Omdat, Verona, madame iets van jou terugverwacht, aangezien jij de luxe cabrio mee hebt gekregen.”
”Wat nu?” vraag ik verbaasd. ”Wat kan ik schrijven, Sara?”
”Jij kan niets anders schrijven dan dat het akkoord is, Verona, ja sorry, zo is het wel. Was jij met je eigen auto gekomen, dan had jij kunnen schrijven, ja hallo, dáág, ik kom dinsdag pas terug. Nu kun jij dat niet schrijven aangezien jij haar auto mee hebt gekregen.”
Ik nam een dronk van mijn wijn en zuchtte diep. ”Oké,” zei ik, ”dat zal ik dan maar doen.” En ik schreef dat het begrepen was, en dat ik zou proberen zondagavond terug te komen.
Even later een piep. Ik krijg bericht terug, en Sara vraagt nieuwsgierig: ”Staat het madame aan?”
”O, ze schrijft: Je hoeft het niet te proberen, jij bent gewoon zondagavond voor tienen terug, tenzij jij pijnlijke rode billen wilt.” Ik schoot in alle kleuren.
”Laat mij lezen,” vraagt Sara. Minutenlang kijken wij elkaar sprakeloos aan. ”Nou, wat heb ik je gezegd, Verona! Een subje krijgt voor haar billen naar gelang madame het belieft. Nu heeft ze er ook nog eens een tijd aan verbonden. Jij hebt gewoon te zorgen op tijd bij haar te zijn, en dan, als jij sterk in je schoenen staat en jij wilt nog niet tekenen, dan kun jij zeggen: sorry mevrouw, maar ik wil niet bij die party aanwezig zijn.”
”Mijn hart klopt in mijn keel,” zeg ik.
”Jij kunt ook zeggen, Verona, dat jij eerst teruggaat naar Nederland en meer bedenktijd nodig hebt. Maar kun jij dat zeggen?!”
”Ja,” zeg ik stoer tegen Sara, ”dat zal mij wel lukken, hoop ik.”
”Laten wij nog maar een wijntje nemen, Verona, en dan gaan wij ergens wat eten. Voorlopig is het nog geen zondag, anders ga jij ’s morgens vroeg weg, en rij jij in één keer terug.”
”Nou, ik had weer via Perpignan willen gaan, ik wilde nog even langs een shop waar ik een erg leuk topje heb gezien.”
”En misschien langs Fernando,” zegt Sara plagend.
”Nee,” zeg ik, ”laat ik dat maar niet doen, het zou verkeerd kunnen uit gaan pakken.
Het werd verder nog een hele fijne avond met verschillende terrasjes en wij kwamen leuke vrienden tegen van Sara waar gezellig mee werd gepraat. Tegen twaalven waren wij weer thuis en we lagen tegen enen op bed, na nog even gezellig buiten te hebben gezeten.
Vierde dag vakantie
Vandaag stond Casa Milà op mijn verlanglijstje. Na het ontbijt en ons opgedoft te hebben, vertrokken wij na veel praten. We kwamen tegen elven in de richting van Gaudí. Nu hadden wij pech en moesten wij tickets kopen, en hebben wij dertig minuten in de rij gestaan. Dat was minder leuk.
Casa Milà en Casa Battló zijn twee gebouwen met appartementen ontworpen door Gaudí. La Pedrera betekent ’steengroeve’ en is een hoogtepunt qua architectuur om te begrijpen wat bedoeld wordt met het Catalaans modernisme. Ik vond het indrukwekkend mooi. Het werd weer een onvergetelijke dag en gelukkig kwam vandaag Mrs. Chaleen niet aan bod.
We kwamen tegen elven een keer thuis, aangezien Jon ook thuis zou komen. We hebben tot enen heerlijk buiten gezeten, gezellig keuvelen met elkaar, en over vakanties gepraat. Ik gaf aan dat ik normaliter via de Gorge du Verdon had willen gaan, maar door de overrompeling van Mrs. Paula in Parijs, werd het even iets anders en moest ik mijn trip aanpassen.
”Nou, dat kun jij altijd nog doen. Stel,” zei Sara, ”jij gaat wel voor die baan, dan vraag je toch dat jij graag een dag vrij wil hebben, en dat jij graag naar de Gorge du Verdon wilt rijden. Daar zal ze niets op tegen hebben, hoor.”
”O, ja, dat zal ik ook zeker zeggen,” zei ik stoer, maar in feite had ik helemaal niet zo’n brutale mond. Ja, ik hield mij stoer, maar Sara wist van mij dat ik niet zo stoer was, dat het mijn zwakke kant was.
Vijfde dag vakantie
Het was dat het zonnetje mij al wakker