vliegen in je hoofd. Maar de overtuiging was wel duidelijk van Mrs. Chaleen en Paula bevestigde het ook nog eens.
Als ik een stoel heb gevonden van mensen die opstappen, bedank ik ze. Na twee heerlijke kopjes koffie met gebak, besloot ik mijn weg te vervolgen naar Perpignan. Na te hebben afgerekend stapte ik met veel bekijks in de cabrio en startte ik de motor, dat was echt kicken. Ik stak nog even de hand op om gedag te zeggen tegen de vele mensen die keken. ”Wow,” zei ik, ”dit is waanzinnig.”
Mijn glimlach was van oor tot oor, een gevoel dat niet te omschrijven was. Kippenvel, wat zo’n auto met je kan doen en los kan maken, dat smaakt naar meer. Verona, jij begeeft je op glad ijs, schat, met wat er op jouw pad is gekomen, besef dat wel even goed. Ben jij bij machte om daar doorheen te prikken? Ik vrees van niet, mijn hoofd tolde van het denken. Op naar Perpignan, Verona, dacht ik, laat alles even bezinken.
Tegen vijven rijd ik Perpignan binnen, het is een magische plaats en romantisch. Perpignan maakt iets in je los, zo schilderachtig, rustig, vol liefde, knusse en prachtige restaurantjes en terrasjes.
Als ik bij het hotel aankom, zie ik staan Novotel. Dat was het. Gelukkig, dacht ik. Na te zijn uitgestapt, meldde ik mij bij de receptie.
Ik werd welkom geheten. ”Er is een suite voor u gereserveerd,” zei de receptioniste. O, mijn god, nee, dacht ik, waarvoor? Het is maar voor een nachtje. Na enige uitleg op welke etage en instructies voor de parkeergarage bedankte ik hartelijk de jongedame, waarna ik de auto ging parkeren, mijn koffer pakte en de auto afsloot met het alarm ingeschakeld.
Zo Verona, jij bent in Perpignan. Als ik in de suite aankom, zeg ik ”wow”, een zucht van wat onwijs mooi, en laat ik mij op het grote bed vallen. Vervolgens dacht ik: wat kan ik morgen Sara vertellen? Zij zou het niet pluis vinden dat ik even een luxe cabrio mee krijg omdat ze mij graag willen hebben als au pair. Waarom ook niet? dacht ik, blijf dat nu maar volhouden, Verona, en Sara hoeft niet alles van jou te weten, ze zou stinkend jaloers kunnen worden, dat wil je toch ook niet? Nee, daar zat ik niet op te wachten. Ik kon haar niet om advies vragen wat ik moest doen.
Ik ging mij uitkleden en nam een heerlijke douche en besloot de stad in te gaan, maar eerst zou ik mevrouw een app sturen dat ik goed was aangekomen met duizendmaal dank voor de waanzinnig kickende auto.
Als ik een lief berichtje terugkrijg, dat ik al word gemist om mijn mooie billen, moet ik lachen. Alleen mijn billen? schrijf ik terug. Nee schat, om jou totale persoontje je bent om op te eten, zo lief en speels, jou wil ik aan mijn voeten voelen, schat, onthoud dat de komende dagen. Ook Paul en Pascal zijn zeer ingenomen met jou.
Ja, ik wist het, ik had mooie billen, maar zag het niet zoals mevrouw het zag. Nu ik die aandacht gisteren had gekregen, moest ik wel bijzonder zijn. Maar Brigitte was ook een prachtige vrouw, wat was daar minder aan dan bij mij? Ja, met kleren aan kon ik het niet vergelijken. Of was het mijn clit die zoveel aandacht had getrokken? Op zich was het wel boeiend dat ik zo gewild was, niet eerder had ik dat gevoel meegemaakt en ik was niet iemand die op de voorgrond trad, daar was ik veel te bescheiden voor. ”Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg,” zeiden mijn ouders altijd, dat had ik van huis meegekregen.
Ik ging het stadje in en shopte heerlijk langs leuke winkels en kon het niet laten om toch nog een leuk topje te kopen dat mij erg leuk stond. Ik stuurde een foto van mij naar mevrouw en kreeg leuke complimentjes die mij goed deden. Dat was wat mij mede kwetsbaar maakte bij mevrouw en Paula: de vele complimenten, die had ik niet zoveel gehad in mijn korte leven. Nu raakte mij dat wel, eerlijk gezegd, wie kon nu zonder complimentjes?
Ik herinner mij nog dat Sara zei: ”Krijg jij nooit complimentjes of over jouw kleding of op school, of hoe jij bent? ”Nee,” zei ik, en dat vond ze onbegrijpelijk, dat vergeet ik nooit. Nu kan ik tegen Sara zeggen dat ik veel complimenten heb gekregen, natuurlijk niet over mijn body. Nee, daarover moest ik mijn mond houden, en er vooral niets over loslaten. En al helemaal niet over de krankzinnige keuring, ze zou op tilt kunnen slaan. En hoe vernederend ik door Barbara en Silvia was betast, nee, houd je mond daarover, Verona. Ik zou wel zien, maar nieuwsgierig zou Sara zijn, daar kende ik haar te goed voor.
Tegen achten zocht ik een leuk restaurant op om lekker te gaan dineren. Ik kwam uit op een heerlijk terrasje waar het gezellig druk was, met livemuziek. De sfeer was verademend en aangenaam. Ik was even los van mijn gedachten, van wat mij was overkomen. Ik bestelde een heerlijk gerecht van vis en salade met een overheerlijk glas wijn.
Als ik het diner op heb, geniet ik van de opzwepende muziek en het vele publiek dat toestroomde om te kijken en te genieten. Ware het niet dat ik door een knappe oudere meneer werd gevraagd of hij met mij mocht dansen. O, mijn god, dacht ik, wow, ja, waarom ook niet, genieten moet je, Verona. Ik stak mijn hand uit en met een buiging nam hij mij mee naar het pleintje waar volop werd gedanst.
”Mijn naam is Fernando en van u?”
”Verona,” lachte ik.
”Kent u de tango?” vraagt hij bescheiden.
”Jazeker,” zei ik. Fernando nam de leiding, gelukkig kon ik goed dansen. Nu of nooit, dacht ik, laat zien, Verona, wat je kunt.
Toen diverse mensen voor ons begonnen te klappen, moedigde dat mij alleen nog maar meer aan. En Fernando, wat een heer zoals hij aan het imponeren was. Zijn donkere, bruine ogen had ik al opgemerkt. Even maakte ik mij zorgen dat mijn lingerie zichtbaar zou zijn, maar ik liet die gedachten snel varen, niemand kende mij immers.
Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan. Het was maar goed dat ik mijn tweede wijn nagenoeg achterover had geslagen anders had ik mij niet zo durven geven. De tango dansen deed mij even alles vergeten van een dag eerder. De krachtige arm die gemeend en gecontroleerd aanvoelde, deed mij smelten vanbinnen. Verona was eindelijk verlost van het krampachtige slot waarin ze zat. Had Frankrijk mij herboren laten worden, dacht ik, en heeft het me wakker geschud? Als de laatste pas wordt ingezet, en de muziek stopt, krijgen wij een oorverdovend applaus, zelfs van de orkestleden op het podium.
”Pfff … jeune fille, merci beaucoup, puis-je vous demander de boire un verre avec moi?”
”Dat kan ik moeilijk afslaan, Fernando,” zei ik, ”natuurlijk mag u dat, ja leuk.” Ik nam mijn tas van het podium, die de muzikant bewaard had voor mij, en ik liet mij aan zijn hand meeslepen naar een tafeltje waar nog een heer zat die ook geapplaudisseerd had voor ons.
”Ik stel u voor aan mijn zakenvriend Georges.”
”Aangenaam,” zei ik, ”Verona.”
”Wat mag het zijn, Verona?”
”Een glaasje witte wijn, een chardonnay, Fernando.”
”Mijn grote complimenten, wat kunt u prachtig dansen voor een jongedame, wow,” zei Georges, die net als Fernando in de vijftig was.
”Ik heb vijf jaar op dansles gezeten,” vertelde ik, ”maar de laatste twee jaar heb ik niet gedanst.” En ik vertelde dat het er gewoon niet van kwam en er zich geen gelegenheid had voorgedaan. Wij kregen een leuk gesprek, over wat mij zoal in Frankrijk bracht. Ik vertelde dat ik op doorreis was naar Spanje.
”Bent u met de auto of het vliegtuig?” vroeg Fernando.
”Nee, ik ben met de auto van een mevrouw, waar ik gevraagd ben om au pair te worden. Die mocht ik meenemen.”
”Wat voor een auto?” vragen ze.
”Een Maserati,” zeg ik.
”Zo, toe maar,” lacht Fernando, ”nog wel een Maserati ook.”
Dan slip ik per ongeluk door als ze vragen voor hoeveel kinderen ik dan ga zorgen. Het ontglipte mij, ik zeg: ”Sorry, ze hebben geen kinderen.” En ze zagen dat ik daar ongemakkelijk van werd dat ik dat had gezegd.
”Begrijp ik het goed, Verona, jij gaat voor meneer en mevrouw au pair worden die geen kinderen hebben.”
”Klopt,” zeg ik.
”Of ga jij ze persoonlijk dienstbaar zijn?”
”Daar komt het wel op neer,” zeg ik, ”maar ik heb nog een week bedenktijd. Ik sluit niet uit