dan bedank ik u alvast, mevrouw. U maakt mij een beetje verlegen.”
”Heel goed, daar houdt Mrs. Chaleen wel van, een verlegen meisje. Ik stuur jou straks nadere gegevens, Verona. Dan tot morgen en wij spreken jou dan morgenavond in het hotel of schrijven.”
”Afgesproken, mevrouw,” zei ik en verbrak de verbinding.
Van schrik nam ik een glas wijn en staarde uit het hotelraam. Geen kinderen en een speelparadijs en een bar in huis, wat moet ik daarvan verwachten? O mijn god, ik snapte er geen bal meer van wat er opeens op mijn pad kwam. Dan kom ik nog niet in Barcelona en Millau gaat ook aan mij voorbij, dacht ik. Ik besloot even met Sara te bellen, ik zou het voorzichtig zeggen en haar vragen wat zei ervan zou denken.
Als Sara opneemt zegt ze gelijk: ”Jij hebt de baan!”
”Nee Sara, zover is het nog niet, maar luister, ik heb net gebeld maar ik begrijp niet wat het wel niet moet zijn.”
Dan opent Sara mijn ogen en zegt: ”Als mevrouw jou aan haar zijde verwacht en op reis meeneemt, dan ga jij een soort subje worden, Verona, of dienstmeisje. Maar ik zeg je eerlijk: gehoorzaam en gewillig zijn dat past bij een functie als een subje. Weet jij wat een subje is?”
”Ja ik heb het eens gelezen,” zei ik.
”Ik heb het je toch gezegd, ik ben niet voor niets naar Spanje gegaan, want anders was jij mijn subje geworden, dame. En kijk, nu is een ander mij voor met een aanlokkelijk contract. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat jou dat nu overkomt, Verona. En nog wel in Parijs.”
”Ik was zelf ook sprakeloos toen ik werd aangesproken, Sara. Maar denk jij dat echt, dat ik dat zou moeten zijn?”
”Wat heeft ze verteld over haar speelparadijs?”
”Niets,” zei ik.
”Nou schat, vraag er morgen maar gerust naar, wedden dat ze een sm-room heeft, in dat soort kringen komt dat veel meer voor.”
”O mijn hemeltje nee, over de auto durfde ik niets te zeggen en ze zei alleen dat ik veel meer zou verdienen dan een docent voor de klas.”
”Nou Verona, je kunt altijd gaan kijken, ik zou ook nieuwsgierig zijn, zeker weten. En je kunt altijd zeggen: sorry, maar ik zie er toch van af, mevrouw. Ja toch, Verona? Maar wie weet legt ze jou een salaris voor, dat jij daar wel degelijk voor gaat zwichten. Onthoud ook even jou studieschuld, Verona, dus als mevrouw jou een salaris voorlegt, reken dan even snel uit je hoofd. Dat kan wel eens een zeer prettige bijkomstigheid zijn om daar snel van af te komen. Wel kan ik jou zeggen, schat, mevrouw zal wel megarijk zijn om zich deze weelde te kunnen veroorloven. Dit soort vermogende dames geven duizend euro uit zoals jij honderd euro uitgeeft, en dan nog eens drie keer nadenkt zoals ik ook.”
Natuurlijk, dacht ik, maar ik sta minder sterk in mijn schoenen dan Sara, die had haar mondje wel op de goede plaats. Dan gaat mijn piep. ”Ik krijg net een bericht van het hotel in Lyon,” zeg ik.
”Nou,” zei Sara, ”dan heeft mevrouw zeker belangstelling voor jou aangezien zij een hotel voor jou heeft geboekt. Ik kan het zo zien, wat voor hotel is het?”
”Het Intercontinentaal Hotel.”
”O wow, dat is luxe, Verona. Hij kost 445 euro per nacht.”
”Nee,” gilde ik.
”Ja, ga maar kijken op internet. Ik heb een boekje van alle hotels en heb het net gevonden.”
”O, dat is niet normaal,” zei ik.
”Laat mij weten als jij er morgen bent, Verona, oké?”
Dat beloof ik te doen en zo namen wij afscheid. Ja, ik moest gaan kijken en praten kon geen kwaad, dat was ook de mening van Sara.
De volgende morgen
Na het ontbijt checkte ik uit en vertrok naar Lyon. Het was niet megadruk op de weg en tegen drieën was ik in Lyon bij het hotel. O mijn god, daar kom ik met mijn autootje aan, terwijl dikke limousines aan en af reden. Ik had mijn auto geparkeerd en liep naar binnen waar ik mij bij de receptie meldde. Een zeer vriendelijke dame stond mij te woord. Ik zei dat er een kamer op mijn naam gereserveerd was en gaf mijn paspoort. Het duurde even en toen printte ze iets uit. ”Als ik daar een handtekening van u mag,” zei ze vriendelijk. ”Natuurlijk,” zei ik. En ik kreeg een pasje en instructies over de ontbijtzaal. ”Wij wensen u nog een aangenaam verblijf,” zei de receptioniste, waarna ik de lift nam en naar mijn kamer ging.
Als ik binnenkom ben ik sprakeloos. Wat een luxe kamer, dacht ik en dat voor mij. Wow! Mijn mond viel open. Ik trok mijn schoenen uit en gooide mij op het immense bed neer. ”Wow,” zei ik, ”dit is niet normaal.”
Als ik van de schrik ben bekomen, stuur ik mevrouw een bericht dat ik in het hotel ben aangekomen en sprakeloos ben. Heel erg bedankt, schreef ik. Niet veel later krijg ik een bericht: Zal jij zorgen, Verona, vanavond uiterlijk om 22.00 uur op de kamer aanwezig te zijn, aangezien jij een opdracht zult krijgen. Mijn mond viel open. O mijn god, ik moet uiterlijk om 22.00 uur op mijn kamer zijn! Ik ben geen klein kind, dacht ik. Waarom? Ja, dat is goed, mevrouw, schreef ik maar. Dat is toch belachelijk, dacht ik. En wat voor opdracht zou ik moeten uitvoeren, vroeg ik mij stilletjes af. Nou, ik zal wel kijken. Eerst gaat Verona Lyon bekijken en dan ergens lekker eten en dan kijk ik wel. Als ik dan een bericht krijg Het diner is voor jou ook betaald, jij kunt je in de eetzaal melden. ”O,” zeg ik, ”dat zal wel luxe zijn.”
Als ik mij heb opgefrist ga ik mijn kamer uit de stad in lopen, het was immers prachtig weer. Het was spannend en ik bedacht: wat voor een opdracht kan ik nu op mijn kamer uitvoeren, dat was apart.
Ik had heerlijk geshopt in Lyon en was tegen zeven in de eetzaal die gewoon wow was, zo luxe, en wat voelde ik mij klein. Het waren allemaal rijke mensen met veel goud om zag ik wel en sjiek gekleed. Tegen even voor negen was ik terug op mijn kamer en wachtte ik gespannen op een bericht van mevrouw. Het zou nog een dik uur duren dan zal het wel komen, dacht ik.
Dan, na lang wachten en de nodige zenuwen hoorde ik een piep. Ik keek snel en het was het adres in Fréjus waar ik morgen werd verwacht om klokslag twaalf uur. Dan nog een piep. O jeetje, er komt nog een mail binnen, Opdracht staat erboven. Aandachtig lees ik het, maar schrik enorm. Nee, schud ik met mijn hoofd en kijk uit het raam. Open de gordijnen, Verona. Hè, dacht ik, hoe kunt u weten dat die dicht zitten! Er staat:
Verona, kleed je uit op jou lingerie na, en ga met je handen op de rug voor het raam staan, en draai een rondje om jou as, maar langzaam. Ga daarna in de linkerhoek met je handen op de rug en je benen gespreid, minimaal vijftig cm, zonder om te kijken naar het raam staan. Zodra een piep op je telefoon gaat mag jij stoppen en de gordijnen dicht doen, het duurt minimaal vijftien minuten. Vanaf nu heb je vijf minuten de tijd om je gereed te maken voor de opdracht. Daarna is jou kans om een droombaan te krijgen voorbij, de tijd gaat nu in. Jij wordt dan geobserveerd van op afstand, vanuit een ander hotel.
Nee nee, dit geloof ik niet. O dit is waanzinnig, dit kan niet. Ik ben in paniek en durf Sara ook niet te bellen. Ik stond helemaal te shaken op mijn benen. Ik scheurde de gordijnen open en waar moest ik zoeken? Wie begluurde mij in hemelsnaam?! Snakkend naar lucht kleedde ik mij snel uit, gezien de tijd die erbij stond. Gelukkig had ik lingerie aan. O, ik schaamde mij dood. Oké, ik zat tien hoog maar met een venster met open gordijnen, dat was bizar. Mijn hart slaat op hol als ik voor het raam ga staan en een rondje draai om mijn as. ”O mijn god,” zeg ik, ”help mij, dit is waanzinnig.” Ik schaamde mij diep, alhoewel het donker was. Maar ik deed het toch. Dan loop ik naar de bewuste hoek. Ik was ten einde raad en ga staan als een klein kind dat straf heeft verdiend. En met mijn benen nog eens gespreid ook. Met hartkloppingen sta ik voor het raam. Ik besterf het letterlijk. Na lange tijd gaat de piep. O, gil ik bijna en ren naar de gordijnen en scheur ze dicht. Ik was in ademnood door de spanning.
Na vele minuten, ik schrik mij stijf, weer een piep. Gefeliciteerd, Verona, je bent geslaagd voor de gehoorzaamheidstest. Tot morgen, Verona. Pff, mijn god, als ik dit aan Sara vertel zou ze zeggen: ben jij gek geworden of zo, Verona? Dat doe je toch niet. Dan kon ik alleen zeggen: inderdaad, dat mag