кактык без
ак каен төбендә йолдыз тузанын…
Күкләрдән эзләмим, туган җир утлары,
сез минем иң якты Йолдызстаным.
Җиде кат күкләргә менсәң дә ишетелә
туган халкымның җыры, дастаны…
Канатлы кешеләр яшәгән ватанда
Идел-йортым минем – Йолдызстаным!
Камыллар
Камыллар эчендә рәхәт, тын.
«Сау бул!» диеп баеп барган кояшка,
шәһәр өсләреннән кыйгачлап,
кичке кошлар кайта югартын.
Күк төтеннәр алсулана еракта,
камылларга төшә кичке моң.
Җәен генә тук бодайлар булып
чыңлый идек без кырларда,
ай-урагын алып килде дә көз –
әверелдек камылларга…
Сыгылсак та ил кырында,
бил бирмәдек давылларга.
Без өлгердек бары! Башны салдык
ил өстәле – табыннарга.
Икмәк анасы идек җирдә,
басып калдык тамырларда.
Без курайлар инде сары җилгә,
яңгыр-явымнарга…
Күк төтеннәр ягыннан киләм,
шырт камыллар гына бар тирәм.
Тау артында калды туган өй…
Күк төтеннәр яныннан киләм.
Күңелемдә – яңа туган көй!
Мөслим белән саубуллашу
Камыллы кырлар янында
тәгәрәшеп,
августның коры үләннәрендә
самолёт көтәбез.
«Фанер» очкычлар
тилгән сыман очып әйләнәләр дә
тәгәрәп китәләр, «тәпиләрен» сузып алга,
аннан, дер калтырап, шаулап алалар да,
өркетеп Мөслим казларын,
борылып туктыйлар
ялкау гына…
Мөслим кырларыннан ялкынланып август ага!
Бар, оч, туган!
Егылма, тотын!
Син түбәннән генә очтың…
Очкан чакта өегез турыннан,
аермачык күреп калдың
үзегезнең ишегалдын:
ак алъяпкыч япкан әниең
күркәләргә җим сипкәнен,
кулын болгап кычкырды күк:
«Нуруллам!
Коймак пеште, чәй кайнады!..»
Чыгарып элде ак керләрен аннары.
Аннан чәен
Ялгыз гына утырып эчте:
«Малай очты.
Малай очты!..»
Шаулап калды балачакның таллары!..
Әйе,
Очабыз шулай аналардан,
туган ишегалларыннан, балачактан,
күмелгәнче генә түгел,
Мөслим, синең талларың –
очабыз
гомер таулары артына,
шәфәкъ кебек, салмак кына,
җиргә төшеп
кунаклыйбыз аннары…
Менә бүген
гүзәл көзге мизгелдән –
очабыз, Мөслим, без синнән,
кул изәп, зәңгәр Ыгың, тугайларың,
ал таңнарың өстеннән –
күләгәбез «Уңыш» басуларында:
безнең шәүлә йөгереп үтә
Сәет, Бүләр өсләреннән,
кала ялтырап
Митрәй суларында!..
Очкан чакта узып яшьлекне дә,
үткән