дона-дона гапираётган одамнинг (қизнинг амакиси бўлса керак) гапларини тинглаб, ўрнидан қимир этмай тураверди.
– Умуман олганда, инсон ҳеч қандай қийматга эга бўлмаган даврларда яшаяпмиз. Замонамизда инсон қоғоз сочиқдай гап – унга бурун қоқишади ва ғижимлаб улоқтиришади, бошқасини олишади, бурун қоқишади ва ғижимлаб улоқтиришади. Одамлар бошқа бировнинг қиёфасида юришади. Ахир ўйин дастури бўлмаса ёки исмларини билмасанг, қандай қилиб миллий жамоага мухлислик қилишинг мумкин? Хўш, қани айт-чи, улар қайси рангдаги футбол кийимида майдонга тушишади?
Монтэг уйига қайтди. У деразаларни очиқ қолдириб, Милдреднинг ёнига келди ва авайлаб устини ўраб қўйди. Кейин ўрнига чўзилди. Ой нури унинг ёноқлари, пешонасидаги чуқур ажинларида, ҳар бирида кумуш доира ҳосил қилиб, кўзларида акс этди.
Ёмғирнинг илк томчиси тушди. Кларисса. Яна томчи. Милдред. Учинчиси. Амакиси. Тўртинчиси. Бугунги ёнғин. Бир, Кларисса. Икки, Милдред. Уч, амаки. Тўрт, ёнғин. Бир, Милдред. Икки, Кларисса. Бир, икки, уч, тўрт, беш, Кларисса, Милдред, амаки, олов, уйқу дорилари, қоғоз сочиқ сингари одамлар, бурун қоқ, ғижимла, улоқтир, Кларисса, Милдред, амаки, олов, дорилар, бурун қоқ, ғижимла, улоқтир. Бир, икки, уч, бир, икки, уч. Ёмғир. Чақмоқ. Амакининг кулгиси. Момақалдироқ гумбурлайди. У билан бутун олам гумбурлаб, титрайди. Вулқон оғзидан аланга отилади. Ҳамма нарса гир айланади, шарқираб оққан дарё каби ҳар томонга отилиб, тўлқинланиб тонг томон ошиқади.
– Ортиқ ҳеч нарса билмайман, – деди Монтэг ва тили остига уйқу дори ташлади.
Эрталаб тўққизда Милдреднинг жойи бўш эди.
Монтэг ўрнидан сакраб турди. Юраги гупиллаб урарди. У ётоқхонадан югуриб чиқди ва ошхона эшиги олдида тўхтади.
Қовурилган нон бўлаклари кумушранг тостердан сакраб чиқиши билан уларни темир қўллар тутиб олди ва эритилган сариёғга ботирди.
Милдред тайёр бўлган нон бўлакларини ликопчасига солинишини томоша қиларди. Қулоқларига ғинғиллаб турган электрон арилар маҳкам тиқилган эди. У бирдан бошини кўтарди ва Монтэгни кўриб, унга бош ирғади.
– Аҳволинг яхшими? – сўради Монтэг.
Милдред ўн йил давомида “Чиғаноқ” радиоқулоқчинларидан фойдаланиб келгани учун оғизга қараб ўқишга уста бўлиб кетганди. У яна бош ирғади ва тостерга янги нон бўлакларини солди. Монтэг ўтирди.
– Нега бунчалик оч қолганимни ҳеч тушунолмаяпман, – деди хотини.
– Сен..?
– Шунчалик ҳам оч бўламанми?!
– Кеча тунда…
– Яхши ухлай олмадим. Энди ўзимни жуда ёмон ҳис қиляпман, – давом эттирди Милдред. – Тавба, ҳозир ҳамма нарсани еб қўяман. Шунчалик очманки…
– Кеча тунда… – деди у яна.
Милдред унинг лабларига бепарволик билан қараб турарди.
– Кеча тунда нима бўлди?
– Ҳеч нарса эсингда йўқми?
– Нима эсимда бўлиши керак? Кеча бирор базм уюштирганмидик? Худди ичкиликдан бошим тарс ёрилай деяпти. Худойим-эй, қорним бирам очки. Кимлар келди?
– Бир неча киши.
– Ўзим