kimi onun da ayaqları dişləri, dərisi vardı.
– Əhliləşdirilmiş canavardı bəlkə?
– Canavar olduğunu deyə bilmərəm, amma düz yemək vaxtı peyda olursa, demək əsl əhliləşdirilmiş heyvandı.
Bu gecə dostlar şam yeməyindən sonra tabutun üstündə oturub qəlyan çəkərkən gördülər ki, işıldayan gözlərin halqası yavaş-yavaş daralır.
– Nolaydı, girlərinə sığın dəstəsi keçəydi, bizi sakit buraxaydılar, – Bill dedi.
Henri söyüş söydü, sonra onlar düz iyirmi dəqiqə beləcə oturub danışmadılar. Henri gözlərini alova zilləmişdi, Bill isə tonqaldan bir az aralı, qaranlıqda işıldayan gözlərin halqasına baxırdı.
– Mək-Terriyə çatsaydıq nə olardı… – Bill köks ötürdü.
– Sən Allah, bəsdi ağladın, zıqqıldama, – Henri dözmədi. Mədən qıcqırıb sənin, ona görə zıqqıldayırsan. Soda iç, o saat keçəcək, onda mən də səninlə darıxmaram.
Səhər Henrini yuxudan Billin biabırçı söyüşləri oyatdı. O, dirsəklənib baxanda, Bill tonqalın böyründə, itlərin arasında durub hirsindən yumruğunu yellədirdi.
– Hey! – Henri qışqırdı: – Noolub?
– Froq qaçıb.
– Ola bilməz…
– Deyirəm qaçıb da…
Henri yorğanı atıb dərhal itlərə tərəf cumdu. Diqqətlə onları saydı, şimalı lənətləyən Bill kimi o da söyməyə başladı.
– Froq qoşquda ən güclü it idi, – deyə Bill sözünü tamamladı.
– Özü də hamıdan ağıllıydı, – Henri əlavə etdi.
– İkicə günün içində növbəti it epitafiyası da beləcə oxundu.
Səhər yeməyi canlarına yatmadı, qalan dörd iti kirşəyə qoşdular. Bugünkü gün də əvvəlkilərin tayı oldu. Səyyahlar dinməzcə qarlı çöllərlə gedirdilər. Sakitliyi yalnız onları daban-dabana izləyən, lakin gözə görünməyən təqibçilərin məşum ulartısı pozurdu, Qaranlıq düşən kimi təqib başlanır, ulartı lap yaxınlıqdan eşidilirdi: itlər qorxudan tir-tir əsir, vurnuxur, qayışlarını dolaşdırır, bununla adamları daha da əldən salırdılar. – Növbəti dayanacaqda Bill lovğa-lovğa danışdı:
– Hə, şüursuz bəndələr, daha heç yana qaça bilməzsiniz…
Henri xörək bişirməyi buraxıb yaxına gəldi. Bill itləri hindusayağı bağladı. Henri itin boynundakı xaltanı cilovla yoğun, uzun bir ağaca sarıdı. Ağacın bir ucunu isə yerə basdırdı. İtlər boyunlarındakı kəməri çeynəyə bilmirdilər – ağacın qol-budağı mane olurdu.
Henri başını məmnun-məmnun tərpətdi:
– Tayqulağı ancaq bu yolla saxlamaq olar. İndi qayışı çeynəyib qıra bilməz. Belə yaxşıdı, salamat olarlar ki…
– Gəl bir olmasın! – Bill dedi. – Əgər səhər bircəciyi qaçıb getsə, onda mən dilimə kofe vurmayacam.
– Guya onlar bilmirlər ki, bizim heç nəyimiz yoxdu… – Henri uzanaraq düşərgəni mühasirəyə alan göz halqalarını göstərdi. Bir-iki güllə atsaydıq, bəlkə qorxardılar. Günbəgün daha da yaxınlaşırlar. Gözünü oddan çək, o tərəfə bir bax! Hə, gördün?
İkisi də tonqalın arxasında görünən tutqun kölgələri maraqla izlədi. Qaraltı tərəfə diqqətlə baxdılar. Orda bir cüt göz işıldadı və bu, yalnız vəhşi gözləri ola bilərdi. Yavaş-yavaş aydın olurdu ki, bu vəhşilər tez-tez yerlərini dəyişirlər.
İtlər arasına səksəkə düşdü və bu, Billə Henrinin diqqətindən yayınmadı. Tayqulaq səbirsizliklə mırıldanır, gah qaranlığa cumur, gah da geri çəkilib boynuna bağlanmış ağaca hirslə hürürdü.
– Ora bax, Bill, – Henri pıçıldadı.
Tonqalın ətrafa səpələnən işığında itə oxşar bir vəhşi qarnı üstə sürünürdü. O, bütün diqqətini itlərə yönəldib qorxa-qorxa, eyni zamanda həyasızcasına yaxına gəlirdi. – Əlbəttə, vəhşi, adamlardan da gözünü çəkmirdi. Tayqulaq gələn qonağa sarı cumdu, amma ağac mane oldu. Tayqulaq uzun-uzadı zingildədi.
– Bu axmaq, deyəsən heç qorxub eləmir ha, – Bill yavaşca dedi.
– Dişi canavardı, – Henri pıçıldadı. – İndi bildim Fətti və Froqun başına nələr gəlib. Canavar sürüsü bu dişini qəsdən qabağa verir ki, itləri özünə cəlb etsin. O birilər isə fürsəti fövtə vermir, itlərin üstünə şığıyıb parçalayırlar.
Tonqalda nəsə bərkdən çırtıldadı. Alov fışıltı ilə ətrafa sıçradı. Qorxmuş vəhşi bircə anda qaranlıqda gözdən itdi.
– Bilirsən, nə var, Henri?
– Nə?
– Bu, elə mənim dəyənəklə vurduğum vəhşidi.
– Yəqin ki…
– Bilirsən, görünür, ocağa dadanıb. Bu, lap şübhəlidir.
Henri dedi:
– Yaman çoxbilmiş heyvandı, adi canavarlardan deyil. O canavar ki, it yeməyinin üstünə çıxdı, demək çoxbilmişdir.
– Qoca Uillinin nə vaxtsa bir iti vardı. Canavara qoşulub qaçdı. – Deyə Bill ucadan danışdı. – Mən onu Litl-Stiqdə sığınların otlağında gördüm. Canavar sürüsü arasındaydı, güllə ilə vurub öldürdüm. Qoca Uilli uşaq kimi ağlayırdı. Yazıq düz üç ildi ki, onu görmürdü. Və bütün bu vaxtı it canavarlarla gəzib dolaşmışdı.
– Bill, vallah, bu canavar deyil, itdi. Yəqin bir vaxt sahibləri ona da beləcə balıq veriblər.
– Sən düz deyirsən…
– İndi gör bir. Bu saat onu mələdəcəyəm. Sadəcə, leş edəcəm onu. Biz daha itlərimizi qurban verə bilmərik.
– Neynirsən? Axı üçcə patronumuz qalıb. – Henri etiraz etdi.
– Qorxma, düz nişan alacam…
Səhər tezdən Henri yenə tonqalı alışdırdı və dostunun xorultusu altında yemək hazırladı.
– Elə yaxşı yatmışdın ki… Ürəyim gəlmirdi səni durğuzam. – Henri köksünü ötürdü.
Bill yuxulu-yuxulu yeməyə girişdi. Parçını doldurmaq üçün əlini qəhvədana sarı uzatdı, Ancaq qəhvədan da uzaqda, Henrinin yanındaydı.
– Bura bax, Henri, – deyə Bill yumşaq tənəylə dostuna baxdı. – Heç nəyi yaddan çıxarmamısan ki? Henri diqqətlə ətrafa boylandı, başını tərpətdi. Bill boş parçanı ona tərəf itələdi.
– Axı, sənə qəhvə düşmür, – Henri dedi.
– Doğrudan arıqlamışam? – Deyə Bill qorxa-qorxa soruşdu.
– Yox.
– Qorxursan ki, mədəm korlanar?
– Yox.
Bill hirsindən bozardı:
– Di, tez ol, bəs nolub? Ürəyimi çəkmə.
– Spanker qaçıb…
Bill