mówiąc: Sługa Żyd, którego przyprowadziłeś do nas, przychodził do mnie, abym się nade mną przeklinał. (Insynuacja).
18 lecz gdy podniosłam krzyk i krzyknęłam, zostawił mi ubranie swoje i uciekł. (Insynuacja).
19 gdy pan jego usłyszał słowa żony swojej, które rzekła do niego, mówiąc: tak uczynił mnie sługa twój, rozpalił się gniewem; (insynuacja zakończyła się zwycięstwem kłamcy).
20 i wziął Józefa pan jego, i oddał go do więzienia, gdzie więziono więźniów króla. I był tam w lochu. (Józef w lochu).
Rozdział 41: 14 I posłał Faraon i wezwał Józefa. I pośpiesznie wyprowadzili go z więzienia. Obcięł włosy, zmienił szaty i przyszedł do Faraona. (Wezwano Józefa do Faraona). 42 a Faraon zdjął pierścień swój z ręki swojej i włożył go na rękę Józefa; ubrał go w szaty bisonowe, położył złoty łańcuch na jego szyi; (Józef jest najważniejszym urzędnikiem Państwa, Bison jest drogim materiałem).
43 kazał go zabrać na drugi ze swoich rydwanów i głosić przed nim: kłaniajcie się! I postawił go nad całą ziemią Egipską. (Józef jest najważniejszym urzędnikiem Państwa).
Rozdział 44: 13 i rozerwali szaty swoje, a każdy z nich położył ciężar na osle swym, wrócili do miasta. (Rozrywanie ubrań oznaczało pokazanie wysokiego stopnia rozpaczy).
Rozdział 45: 22 każdemu z nich dał zmianę szat, a Beniaminowi dał trzysta srebrników i pięć zmian szat; (rozkaz faraona).
Rozdział 49: 11 przywiązuje do winorośli osła swego i do winorośli najlepszego winogrona syna osła swego; myje w winie szatę swoją i we krwi kiści szatę swoją; (przepowiednie są błogosławieństwami).
Rozdział 50: 10 i dotarli do Goren-gaatad pod Jordanem i płakali tam płaczem wielkim i bardzo silnym; i uczynił [Józef] płacz za swoim ojcem przez siedem dni. (W starożytności konieczne było okazanie żalu za zmarłego. Żałoba – zgodnie z regułą Taliona, żal, szaty żałobne, welon, płacz kobiet (żałobnicy) to wszystkie sposoby wywoływania litości dla żałobnika, sposoby wywoływania smutku, żalu, wyrzutów sumienia. Mężczyzna w żalu bije się w klatkę piersiową, rozrywa włosy, odmawia jedzenia, próbując w ten sposób ukarać siebie i uniknąć zbliżającej się wiecznej kary lub osłabić karę, której oczekuje za śmierć bliskiej osoby).
Skóry zwierząt-oryginalne ubrania
Skóry różnych zwierząt były pierwszymi formami odzieży starożytnego człowieka. Skóry różnych zwierząt były cięte i służyły jako okrycie dla ludzi.
Na przykład byki są bardzo powszechne w legendach i wierzeniach różnych narodów. «Słowo o pułku Igora» wspomina o «czasie Busovo», Bus w starożytnej grece, Bos po łacinie – «byk, krowa», znany również jako Booz, Boos, Boz – król i dowódca wojskowy plemion Słowian (antów), straconych przez Gotów w IV wieku wraz z 70 innymi przywódcami pokrewnych plemion. W starożytnych językach zachodnio-semickich «Aleph» oznaczał «byk», a» bet «oznaczał» Dom»(odpowiednio w języku hebrajskim» Aleph «I» bet»), stąd nazwa pierwszych greckich liter» alfa «i» beta»(w bizantyjskiej wymowie» Vita»), rosyjskie słowo"alfabet».
W starożytnym Egipcie istniał, wraz z innymi zwierzętami, Kult byka, był to jeden z najwspanialszych i najbardziej uroczystych Kultów, jakie zwierzę kiedykolwiek uhonorowano, byk z Memphis APIs był uważany za «sługę Boga Ptaha» i symbol płodności; mieszkał w Świętej stajni bezpośrednio w głównej świątyni, gdzie opiekowali się nim specjalni kapłani. Po śmierci byka zabalsamowano i pochowano zgodnie ze skomplikowanym uroczystym ceremoniałem i przy ogromnym zgromadzeniu ludzi. Następnie kapłani poszli szukać jego odbiornika, tutaj szukali znamion – znaków» boskich», tylko czarny byk został rozpoznany jako» nowonarodzony APIs», który miał białą plamę w kształcie trójkąta na czole, pod językiem – wzrost w postaci skarabeusza, na grzbiecie – plamę przypominającą orła, na ogonie-dwukolorową sierść itp.; podobno było około 30 tych» boskich" znaków. Kiedy w końcu znaleziono takiego byka, co niewątpliwie nie było łatwe, uroczyście zaprowadzono go do oczyszczonej Świętej stajni, gdzie mieszkał z haremem specjalnie wyselekcjonowanych krów aż do śmierci, ostatni byk dożył momentu, w którym Egipt stał się krajem chrześcijańskim. Kult «złotego cielca» został zapożyczony przez Żydów od starożytnych Egipcjan, którzy czcili byka Apisa (hekatomba – w starożytnej Grecji składanie w ofierze bogom stu byków).
Najdłuższa 2. sura Koranu nosi nazwę «Krowa».
Starożytny egipski bóg Ozyrys był powszechnie utożsamiany z bykiem Apisem z Memfis i bykiem Mnevisem z Heliopolis. Trudno powiedzieć, czy te byki, podobnie jak woły o rudej sierści, były wcieleniami Ozyrysa jako ducha chleba, czy też pierwotnie były niezależnymi bóstwami, które później połączyły się z Ozyrysem. Od innych świętych zwierząt, których Kult miał charakter lokalny, te dwa byki wyróżniają się tym, że ich kult był wszechobecny. Niezależnie od pierwotnego stosunku Apisa do Ozyrysa, w odniesieniu do pierwszego mamy jeden fakt, którego nie można ominąć, omawiając zwyczaj umartwienia Boga. Chociaż starożytni Egipcjanie czcili tego byka jako prawdziwego Boga, z wielką powagą i głębokim szacunkiem, nie pozwolili, aby APIs żył dłużej niż czas określony w księgach rytualnych. Pod koniec tego okresu byk został utopiony w Świętym źródle. APIs, według Plutarcha, mógł żyć dwadzieścia pięć lat. Jednak ostatnie wykopaliska pochówków Apisów pokazują, że przepis ten nie zawsze był wykonywany punktualnie. Z inskrypcji na grobowcach wynika, że za panowania dwudziestej drugiej dynastii dwa święte byki żyły przez ponad dwadzieścia sześć lat.
Hindusi mają Kult krowy, której zabijanie i jedzenie mięsa czczą za przestępstwo tak nikczemne jak umyślne morderstwo. Niemniej jednak bramini przenoszą grzechy ludu na jedną lub więcej krów, które są następnie przenoszone na miejsce wskazane przez Brahmana. Po złożeniu w ofierze byka starożytni Egipcjanie wezwali na jego głowę wszystkie kłopoty, które mogły spaść na nich samych i na ich ziemię, po czym sprzedali głowę byka Grekom lub wrzucili ją do rzeki. Starożytni Egipcjanie czcili byki w epoce historycznej, w zwyczaju mieli zabijać byki i jeść ich mięso. Duża liczba faktów prowadzi nas jednak do wniosku, że pierwotnie Egipcjanie obok krów uważali byki za święte zwierzęta. Nie tylko uważali za święte i nigdy nie składali w ofierze krów – ofiarowali tylko takie byki, których ciała miały określone ślady. Przed złożeniem byka w ofierze kapłan dokładnie go zbadał: jeśli istniały niezbędne ślady, kapłan oznaczył zwierzę jako znak, że nadaje się do składania ofiar. Człowiek, który złożył w ofierze nieślubnego byka, sam miał zostać skazany na śmierć. Ważną rolę w religii egipskiej odgrywał Kult czarnych byków Apisa i Mnevisa (zwłaszcza pierwszego). Egipcjanie starannie pochowali wszystkie byki, które zmarły z przyczyn naturalnych na obrzeżach miast, po czym zebrali ich kości ze wszystkich części Egiptu i oddali je na ziemię w jednym miejscu. Wszyscy uczestnicy poświęcenia byka na wielkich tajemnicach Izydy szlochali i bili się w klatkę piersiową. Mamy więc prawo stwierdzić, że pierwotnie byki, podobnie jak krowy, były czczone przez Egipcjan jako święte zwierzęta i że uśmiercony byk, na którego głowę spoczywały wszystkie nieszczęścia ludowe, był kiedyś boskim Odkupicielem.
Od końca XIII wieku p. n. e. dla Egiptu zaczyna się nowy czas. Faraonowie, a przede wszystkim słynny Ramzes II, który rządził przez 67 lat, przenoszą swoją rezydencję do niższego Egiptu, aby ułatwić sobie obronę przed najazdami, które zagrażały krajowi przede wszystkim ze strony Hetytów, a następnie «ludów morskich» i Filistynów. Starali się zorganizować obronę Egiptu nie w bardzo odległych Tebach, ale w delcie Nilu, bezpośrednio u bram Egiptu. Bóg Amon z głową barana (ze skręconymi rogami) stopniowo również traci swoje dawne dominujące miejsce. Ramzes II tworzy cmentarz świętych byków