мана шугина менга тасалли беради.
Қисқаси, мен учун дунё ўзгариб кетди.
Энди ҳеч кимга ишонмаслигим кераклигини ўргандим.
Сенга охирги айтар сўзим шу бўлсин:
Қайтиб бировнинг кўзига тик боқиб, нонингга асал сурма, уқдингми?
МЕНИ ҲЕЧ КИМ ТУШУНМАЙДИ
Ҳозир дардимни тушунтиришга ҳолим йўқ. Зотан, тушунтирсам ҳам, тушунмайдилар…
Сени ҳеч қачон тушунмайдиган кишига вазиятингни тушунтиришнинг ҳожати йўқ. Фақат чарчаганинг қолади. Боз устига қанчалик чарчашингни биласанми? Неча марталаб тушунтирганингдан кейин… Нима, мени ҳаракат қилмади, деб ўйлаяпсанми? Юзлаб марта уриндим. Мени тушундими? Йўқ, тушунмади. Йиғлаб кўрдим, тушунмади, бақириб кўрдим, етиб бормади, индамадим, англамади…
Тушунмади, мен ҳам тушунтиришдан воз кечдим. Энди мендан «Нима бўлди?» деб сўрашганида фақат шундай дейман: ҳеч гап йўқ!..
Ҳой валакисаланг, нега ҳеч гап йўқ, бўларкан? Бор-ку! Ўзимга ёлғон сўзлашдан чарчадим! Юзимга ниқоб тақишдан, ичимдаги саволларни босишдан чарчадим!
Катта масала бор – ҳеч ким мени тушунмайди…
Не қилганимни, не исташимни, севганимни асло билмайди, эшитишни ҳам хоҳламайди.
Чунончи, бахтсиз эканимни тушунтиришга ҳаракат қиламан, мен бахтсизман, дейман. Мен га бўлса, қўявер, ўтиб кетади, дейишади. Биров нима бўлди, деб сўрамайди ҳам.
Ўтиб кетармиш!
Балки чидасам, ҳақиқатан ҳам ўтиб кетармикан? Йўқ, ҳеч ўтиб кетганини кўрмадим. Сеники ўтиб кетдими?
Ҳар гал бахтим кемтик қолди, ҳар дафъа ярим йўлда қолдим. Сен ҳам ярим йўлда қолдингми?
Нима қилсанг қил, лекин бу ўтиб кетмайди. Бағрингни тиғлаб тураверади. Атрофимдаги одамларнинг бепарволиги боис устимга девор йиқилгандай бўлади. Лекин нима қиламан, биласанми? Мен ҳам энди бошқаларга бепарво бўламан. Улар ҳам бир билиб қўйсин!
Барчанинг дардига малҳам бўласан, аммо ҳеч ким сенга қайрилиб ҳам қарамайди. Энди қарасалар ҳам у ерда бўлишни истамайман. Бироз худбинлашдим, шекилли… Бепарво бўлдим, тамом-вассалом.
Зотан, ҳаётинг эътибор тортадиган даражадами? Ҳамма ўз ташвиши билан банд, ўз оламда яшайверади.
Биров бировга «Ҳолинг нима?» демайди. Деганида нима бўларди? Кейинги ўн йил ичида атрофида бахтли одам кўрган борми?
Ҳамма бахтсиз, ҳамманинг қаноти қирқилган, ҳаммада қандайдир етишмовчилик бор, ташвиш бор…
Кимдир келиб, ярасига малҳам қўймоқчи бўлса, одамлар буни ишқ деб ўйлайдилар. Севги шунақа бўлиши мумкинми?
Улар муҳтож, эҳтиёжи бор, холос.
Хўп деявер, сенинг ҳам, менинг ҳам севгига эҳтиёжимиз бор. Кимдир озгина меҳр кўрсатса борми, дарҳол «Севиб қолибди», деймиз. Одам дегани салгина меҳр-муҳаббат кўрсатиши, кулимсираши мумкин. Умидсизлик ниҳоятда ёмон, одамни маҳв қилади, ора йўлда қолдиради. Ора йўлда қолиб қарийверасан.
Азалдан кексайишдан қўрқар эдим. Энди қўрқмай қўйдим. Эртанги кун қандай бўлишига қизиқаман. Эртага нима бўлади? Ишга кетаркан, севиб қолармиканман