демоқда.
Дейишинг мумкин, бунга ҳаққинг бор. Қалбингдан нелар ўтмоқда – билмайман, аммо мен сендан розиман.
Юрагимга тош боғлаб кетмоқдаман ва фақат сени севаман, дейман. «Сени севаман, севгилим». «Кошки бундай бўлмаса эди», демайман, яхшиям шундай бўлди.
Менга не бўлди?
Ярим йўлда қолдим…
МЕН УЧУН НИМАДИР ҚИЛ
Мен бутун умрим мобайнида ўзгалар учун ишладим, ҳаракат қилдим. Хўш, бу одамлар мен учун нима қилишди? Ҳеч нарса!.. Ҳаммага яхши бўлсин, сиқилмасин, дея умримни бағишладим. Яхшими, очми, тўқми, қаердалар, нима қилаётирлар… Мана шуларни ўйлаган мен бўлдим. Лекин энди, кел, кўр, мен йиқилдим, лекин мени турғазиш учун ҳеч ким қўлини узатгани йўқ.
Ташқаридан қараганда жуда кучли кўринаманми? Ажабо, одамлар мени енгилмас, юраги тошдан бўлса керак, деб ўйлайдиларми?
Ҳаётда ҳамма нарсани кўрингани каби деб ўйлаш энг катта хатодир. Ҳақиқий қобилият – кўринмаганни, одам қалбининг тўрида пинҳон туйғуларни сезишдир. Бирор кишини билмоқчи бўлсангиз, унинг ҳақиқий ҳис-туйғуларини кашф этишга ғайрат қилинг. Акс ҳолда бутун муносабатлар юзаки бўлади, юзаки муносабатлар эса бир муддатдан сўнг йўқ бўлиб кетади. Бу табиат қонуни!
Қачондир мен йиқиламан ва ўрнимдан тура олмайман. Қўл узатмасангиз ҳам майли, жуда бўлмаганида узоқдан: «Қани тур, буни уддалайсан!», денг, мен шунга ҳам розиман. Инсоннинг унга ишонадиган одамлар бор эканини билишининг ўзи катта неъмат, катта кучдир. Буни қадрлайдиган кишиларингиздан меҳрингизни дариғ тутманг. Вақти келганида севгингизни ҳам, қўллаб-қувватлашингизни ҳам билдириб қўйинг.
Одамлар лоқайд экан, уларга ёқиш учун ҳаракат қилишдан жуда чарчадим…
Масалан, бир дўстим бор эди. Бир куни рўпарасига ўтириб, «Охирига қадар бирга бўламизми?» деб сўрадим. У: «Пулинг бўлмаса ҳам менга барибир, сен билан бир майизни бўлишишга-да тайёрман», дея жавоб берган эди. Орадан бир йил ўтди. Хўш, нима бўлди, дейсизми?
Ўша суҳбатдан кейин бир йил ўтган ва пулсиз қолган куним эди. Танишларимдан бироз қарз олдим. Чунки овқатланиш, кейин кинога киришга келишган эдик. Албатта, булар учун пул керак… Кейин башанг кийиндим, сочларимни текислатдим, устимга чиройли кўйлак ва қора жинси шим кийдим. Таксига чиқиб, унинг уйига йўл олдим. Етиб боргач, пастдан туриб қўнғироқ қилдим ва кутаётганимни айтдим.
У ҳам сартарошга борган, сочларини текислатган эди. Зинапоядан худди дўконлардаги менекенларга ўхшаб тушиб келди. Қучоқлашиб кўришганимиздан кейин унга юзландим: «Азизим, сенга бир гап айтаман, лекин хафа бўлиш йўқ!» Шу заҳотиёқ нима бўлганини сўради, мен ҳам жавоб бердим: «Сен билан режа тузган эдик, аммо менда бир чақа ҳам пул йўқ. Мени кечир».
Ниятим – уни синамоқ эди. Ҳар ҳолда орадан вақт ўтган эди. Узундан-узоқ бир йил…
Менга бир муддат ҳайрон бўлиб қараб турди ва кейин: «Уф-ф! Айтсанг бўлмасмиди? Унда нега бунчалик тайёргарлик кўрдим?!» деди. Кўзларига тикилиб, «Майли, битта-яримта тешиккулча ермиз унда», дедим.
Шундай