сыяр идем
(Җыр)
Бакчаларга чыгар идем,
Алмалар җыяр идем.
Алмалар күк тулды күңелем,
Өзелеп бер җырлар идем.
Болыннарга чыгар идем,
Чәчәкләр җыяр идем.
Мине сагынып бер җырласаң,
Җырыңа сыяр идем…
«Саран да соң син, и табигать!..»
Саран да соң син, и табигать!
Җир йөзенә бары бер кояш биргәнсең.
Юмарт та соң син, и табигать!
Берүземә зуп-зур бер кояш биргәнсең.
Бу көн
Бу көн белән ничек хушлашырга —
Бу көн миңа шундый кирәктер!
Бу көн белән аерылган йөрәк —
Кан саумаган җансыз йөрәктер…
Бу көн миңа, һәрбер сулышыңның
Кадерен бел, дип кисәтәдер күк.
Мәгънәсезгә үткән кичәләрнең
Һәммәсе дә исәптәдер күк.
Бу көн миндә «бүген» булып түгел,
Туасы таң булып яшәде.
Актарылды дөньям, әйтерсең лә
Аяз көндә яшен яшьнәде.
Бу көн минем туры килде, ахры,
Бәхет серен ачкан чагыма.
Никтер хәзер үткәннәрне түгел,
Киләчәкне күбрәк сагынам…
Киңәш
Кыек атып туры тидердем, дип
Хафаланды куркак бер бәндә.
Кайгырды ул, «ялгыш» корбанының
Үчне алачагын белгәнгә…
Киңәш бирдем аңа, бу ялгышны
Була әле, димен, төзәтеп.
Кыңгыр эшне кирәк фаш итәргә,
Кыек атып түгел, төз атып…
Бер уйлаганда…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Гаҗәп тә соң тормыш дигәнең:
Әйләнә дә кала түшәмгә
Кичә басып йөргән идәнең…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Сәер дә соң кеше дигәнең:
Ярдәм сорап килсәң – күз йома
Кичә генә дус дип йөргәнең.
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Кызык та соң бу дан дигәнең:
Булып чыга шома урындык
Кичә алтын тәхет дигәнең…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Ярылып яткан ялгыш дигәнең
Мөһерен сугып раслый да куя
Берәүләрнең язмыш дигәнен…
Көткән көн
Ниһаять, килде ул көн!
Барысы да утырды үз урынына.
Иң мөһиме: куелды
тиешле бәяләр.
Күп кенә сыйфатлар, сүзләргә
Өстәлде куштырнак-җәяләр…
Һәммәсе кайтты да утырды,
Үз урыны: түре бар, ишек каты…
Кемгәдер – йомшаграк,
кемгә – каты…
Ахыр чиктә
Гаделлек ишек какты.
Кертмичә чара юк —
Аның үз урыны бушаган:
«Күп көттек, түрдән уз!» —
дип калды
Тапталып беткән
карт
Бусага…
«Кайгы мине, күрәмсең…»
Кайгы мине, күрәмсең,
Озак эзләгән инде:
Бүген сугып ега язды,
Кичә кизәнгән иде…
Бәхет безнең арадан
Кинәт югалган