– хыялларның
Ерагайтма якынын.
Тик бетмә янып, җаныңны
Әйләндермә күмергә,
Коткара күр хыялларны —
Җитсен бөтен гомергә!..
Бәйрәм күлмәге
Мин үземә асыл күлмәк тектем,
Тегүчегә барып йөрмәдем.
Килешмәгән җирен кабат сүттем,
Теләгәнчә кистем, җөйләдем…
Озак тектем, көзге тирәсендә
Бөтерелеп кат-кат әйләндем.
Күлмәгемне күреп котлар өчен
Ашыга-ашыга килде бәйрәмем.
Сирень чәчәкләре көнләшерлек
Күлмәк киеп чыктым урамга.
Җилләренә хәтле хәйран калды —
Билләремә ничек урала…
Узган-барган сиздермичә генә
Карап-карап кала әйләнеп…
Ах, ни булды?!
Кинәт шыбыр-шыбыр
Коелышты җиргә сәйләнем…
Як-ягыма сибелеп таралдылар,
Бөртек-бөртек булып җемелдәп.
Җыярга да, җыймаска да белмим —
Түгел иде хәлем җиңелдән…
Хәерлегә булсын – китеп бардым.
Чәчелеп калды юлда сәйләнем.
Каршы якта ашкындырып-әйдәп
Көтеп тора иде бәйрәмем…
Әй йөгерәм…
Әй йөгерәм, әй йөгерәм,
Әй йөгерәм, җитәм дип.
Алҗып туктыйм да үземә,
Ял ит бераз, җитәр, дим.
Кайларга ашкынганымны
Белсәләр әгәр җилләр,
Гел каршы исмәсләр иде,
Ашыкма, диеп, җүләр…
Ниләргә талпынганымны
Канатлы кошлар белсә,
Үртәшеп очмаслар иде,
Чыр да чу килеп өстә.
Сорашкан булса болытлар,
Ник йөгердең болай, дип,
Күкрәшеп көлмәсләр иде,
Бу кыз шашкан бугай, дип…
Хәл җыям да чабам алга,
Ташлап җилгә шәлемне.
Аңласа аңлар юл гына
Минем ярсу хәлемне.
Үчекләрме әче телләр,
Тиңләп мине тилегә?
Туктап артка чигәсем юк —
Җил борылсын кирегә!
Омтылам шул офыкларга,
Хыялның үзен узып,
Бер барып җитәм җитүен,
Их, булыр иде кызык!..
Үзе чакырып алыр
Дускай, нишлик, әллә соң
Монда калабызмы?
Әллә инде яшьлеккә
Кире кайтабызмы? —
Дәшеп торган чагында
Кайнар кайтавазы…
Әйт, синеңчә, кайда без
Кирәгрәк икән?..
Кайда безнең кебекләр
Сирәгрәк икән?..
Әллә йөгереп үтикме
Калган чакрымнарны? —
Бик теләсә, яшь гомер
Үзе чакырып алыр…
Әйдә, очыйк еракка
Икәү канатланып,
Сагынсак та үткәнне,
Бүтән кабатламыйк.
Сүндермәсәк йөрәктә
Дәртле чаткыларын,
Яшьлек безне кирәктә
Үзе чакырып алыр…
Башланмаган тормыш
Башланмаган тормыш тора алда:
Минем әле, бура буратып,
Өр-яңа өй салып керәсем бар,
Өмә