тагын башлады… Хәзер, кадерлем! Елама гына. Әй, син, менә бу туташка бер каурыеңны гына бир әле!
Алехо. Сез нәрсә?
Виолетта. Рудольф!
Рудольф. Үзең бирүең яхшырак, юкса хәзер бөтенләй пеләш калуың бар!
Алехо. Сез минем белән ничек сөйләшәсез?
Рудольф. Ничек тиеш, шулай. Сал таҗыңны!
Алехо. Сез нәрсә? (Чигенә.) Бу бит кыргыйлык!
Мәчеләр Алехоны куалап йөриләр. Алехо, шау-шу куптарып, куркуыннан кая барырга белми, сәхнә буйлап йөгерә. Этләр: Ялкын, Наира, Бәләкәч килеп керә. Алехо, чабып барып, Ялкынга бәрелә, аның артыннан ук Рудольф та килеп җитә. Алехо аларның икесе арасында кала.
Алехо. Коткарыгыз!
Ялкын. Бу нәрсә?
Рудольф. Менә кошыбыз сезнең ояга кереп качты, шуны куалап керергә туры килде!.. (Алехоны үзенә тартып алмакчы.)
Алехо. Мин аларның кошы түгел! Алар мине пеләш калдырырга җыеналар! Коткарыгыз!
Виолетта. Бирегез миңа таҗымны!
Ялкын (Алехоны үзенә тарта). Безнең ояга кергән икән, димәк, ул – безнеке!
Рудольф. Ләкин без аны беренче булып очраттык. (Алехоны үзенә тарта.)
Ялкын. Тик шулай да сез бирегә керергә тиеш түгел идегез! Калдырыгыз бу кошны, ә үзегез чыгып китегез!
Виолетта. Рудольф, калдыра күрмә. Ул үзенең килмешәгенә минем аксессуарны бүләк итмәкче.
Наира. Ялкын, нишләп алар безне үз өебездә мыскыл итеп торалар?
Ялкын. Югалыгыз моннан!
Рудольф. Ташла, Ялкын, аның сиңа нигә кирәге бар! Син бит беләсең, мин үземнекен калдырырга яратмыйм.
Ялкын. Мин дә…
Рудольф. Мин кошсыз китмим!
Ялкын. Ә мин аны сиңа бирмим!
Рудольф. Ул – минеке…
Ялкын. Бу йортта синең бер нәрсәң дә юк!
Алехо (нишләргә белми әйләнгәли). Мин бу конфликтта нейтральлегемне сакларга телим!
Башта тыелып кына сөйләшергә тырышсалар, хәзер аларның каннары кызганы сизелә. Алар тутый кошны әле бер якка, әле икенче якка тарталар. Бер-беренең кулларын Алеходан ычкындыралар. Башкалар алар тирәли әйләнгәләп, кушылырга җай көтеп торалар.
Виолетта (Эльба белән Джудига). Нәрсә карап торасыз? Булышыгыз!
Эльба белән Джуди, кычкырып, Ялкынга арттан сикереп ябышалар. Наира, Бәләкәч Ялкынга ярдәмгә ташланалар. Мәхшәр куба, тузан күтәрелә. Алехо куркуыннан акылдан язу дәрәҗәсенә җитә. Этләр белән мәчеләр сәхнәне тутырып өелешеп-өелешеп сугышалар. Кинәт бу гауга өстендә ят тавыш ишетелә – бала елаган тавыш. Барысы да тынып калалар.
Бәләкәч. Нәрсә бу?
Виолетта. Бу кем елый?
Барысы да куркуга калалар.
Алехо (бераз тыңлап торгач, шатланып). Ә! Бу кеше баласы елый ич! Ишетмисезмени?!
Барысы да. Кеше?!
Башта – мәчеләр, аннан этләр кайсы кая тизрәк чыгып юк булалар.
Алехо. Әй! Әй! Әй! Сез кайда? Кая качтыгыз? Нәрсә булды? Бу бит бер кечкенә кеше баласы гына! Бәби! Нәрсәсеннән куркасың инде?! Әй! Калай әтәчләр! Үзара сугышып яткан булалар, үзләре бер бәбидән дә уттан качкандай табан ялтыраталар.
Бәби елый.
Тәк! Тәк! Тәк! Димәк, нәрсә, бу бәбине мин карарга тиеш буламмы инде? Әй! Кайсыгызның баласы? Кереп алыгыз хәзер үк!
Бәби елый.
Тынычландырыгыз балагызны, дим, слушай!