навбатдаги сонларидан бирида шеърларим босилиб чиқади! Ҳамма ўқийди. Ана, ундан кейин синф раҳбари уришиб бўпти. Маҳфуза қақилдоқ атрофимда парвона бўлади. Адабиёт ўқитувчимиз ҳам «ўтлама» деёлмайди. Кимсан, шоир Қурбоний! Соғиндиқ Қурбоний!..
Газетани бир ҳафта кутдим, газета келди, аммо унда шеърим йўқ эди. Тағин кутдим. Қўйинг-чи, учинчи ҳафтанинг бошида газета яна келди. Бунда ҳам босилмабди. Бунинг устига ўша кунлари редакциядан бир хат олиб, бутунлай ҳафсалам пир бўлди…
Агар уйимизга дадамнинг бир ёзувчи ўртоғи келиб қолмаганида, ёзувчиликдан бутунлай кўнглим қолган бўлармиди…
Дадам кўпдан бери бир шоир ўртоғи бор эканлигини, у Тошкентдаги журналда ишлашини айтиб юрар эди. Бир куни уйга эртароқ қайтдим. Меҳмон келибди. Эшикдан одоб билан салом бериб кирдим. Ҳалиги меҳмон алик олди. Ўзи дадам тенги. Оқ-сариқдан келган, ўрта бўйли. Чакка сочларига сал оқ тушибди. Қарашларида қандайдир бир илиқлик бор. Менга қараб жилмайиб турибди.
Дадам кулиб:
– Келинг, шоир, – деди.
Ҳалиги кишининг олдида уялиб кетдим. Дадам ҳеч бундай демас эди. Папкамни аста қўйиб, оёқ учида ҳовлига чиқиб кетаётгандим, дадам чақириб қолди:
– Соғиндиқ, бери кел.
Олдига бордим.
– Бу амакингни танийсанми?
Елкамни қисдим.
– Нега танимайсан? – деди дадам жиддий тус олиб. – Айтмабмидим сенга, Тошкентда шоир ўртоғим бор деб?
Ўзим ҳам қизариб кетган бўлсам керак. Меҳмон амаким бўлса:
– Нима қиласиз болани уялтириб? – деди дадамга. Кейин менга қаради: – Келинг, танишамиз.
– Ҳа, айтгандай, бир танишиб олинглар, – деди дадам.
– Мен дадангиз айтгандай шоир эмасман, – деди у киши кулиб. – Фақат оддий бир журналистман. Дадангиз шўрлик касаллар билан овора бўлиб кетиб журналист билан шоирнинг фарқига ҳам етолмай қолибди.
Меҳмон амаким шундай деб кулди. Дадам бўлса томоғини бир қириб, меҳмон амакимга ўқрайиб қаради-да, ташқарига чиқиб кетди.
– Исмим Жўра, фамилиям Парпиев. Қани, бундоқ ўтиринг-чи. Ҳа, яшанг. Хўш, ўқишлар қалай?
– Яхши, – дедим уялиброқ.
– Тузук, – у бармоқлари билан столни чертиб ўтириб аста гапида давом қилди. – Соғиндиқвой, сиздан бесўроқ бўлса ҳам шеърларингизни, ҳикояларингизни кўриб чиқдим. Дадангиз кўрсатди.
Мен шу вақтгача биронта шеър биладиган одамга кўрсатмаган эдим. Ҳаяжон билан Жўра амакимнинг оғзига тикилдим.
– Тузук, ёмон эмас. Бироқ… Ҳа, айтгандай, уларни биронта одамга кўрсатганмисиз?
– Йўқ.
– Адабиёт ўқитувчингизга ҳам кўрсатмаганмисиз?
– Йўқ.
– Э, бу ишингиз чакки, – деди у. – Мен кўрган шеърлар, агар қўйган числонгиз тўғри бўлса, анча илгари ёзилибди. Янги шеърларингиздан бордир-а?
– Ёзмай қўйганман.
– Нега?
– Шу…
– Сабаби борми?
Аста ўрнимдан туриб, редакциядан олган хатни яшириб қўйган жойимдан олиб келиб бердим.