ёмон кўрсатиш учун у отам теварагида парвона бўларди. Энди… Хабар олиш зарур…”
Аслида у бугун Ҳилолага кўриниш бермоқчи, Ҳабибанинг фикрини унга етказмоқчи эди. Ҳабиба билан муроса қилиш қийин кечди. У сўзида қатъий туриб олди. Фақат бош ҳовлида яна маслаҳатга йиғилишни, бу муаммони кўндаланг қўйишни кейинроққа қолдиришга аранг кўндирди. Вазиятга қараб иш тутилади. Шундан кейин Роҳила шаҳарга ўтиб, оғайниларини “кўрди” бобида огоҳлантирдию куёв бола хусусида миқ этмади. Энди қишлоқдагиларни хабардор қилиш…
Дарвоқе, отасининг ёнига қуруқ борадими? Ёнидаги бор пулини сарфлаб бўлган. Эридан пул сўраш… э, йўқ, маошчи бўлатуриб, ҳамма оғирликни унга юклайвериш – яхши эмас. Лекин…
Худди шу чоғ дераза ортидан машинанинг оҳиста тўхтагани эшитилди. Роҳила нечундир қувониб кетди, эшик дастаги тортилмасданоқ уни ўзи очдию кириб келган эрининг авзойига қаради. Негадир Рауф хомушдай туюлди.
– Ҳа, отаси, ишни мазаси бўлмадими? – сўради у эри дастурхон рўпарасига ўтирганидан сўнг. Дастурхон одатдагидан ғариброқ – чой, нон, зардолидан бошқа ҳеч нарса йўқ эди.
– Ҳамма кирачи бўлиб кетган, – деди жаҳлланиб Рауф. – Машина кўп, йўловчи кам. Бирор кимса кўринса, ҳаммамиз ўшанга таъзим қиламиз.
– Ишқилиб, кунлик тушум бўлдими, отаси?
– Унчалик эмас. Бозорга келувчилар кам. Одамлар арзон автобусда юради…
– Бўлиб қолар, шуниям ўйлаб ўтирасизми, отаси. Бир кун ундай бўлса, бир кун бундай. Мен ҳам ишга киришсамми, деб турибман.
– Иш? Қанақа иш? Ишлаб турибсан-ку! – қўлидаги пиёлани ерга қўйиб, Рауф хотинига саволомуз қаради.
– Дежурликдан келганимдан кейин икки кун уйда бўламан. Майда-чуйда олиб берсайиз, ҳарна-да. Писта яхши кетаркан, бизни шаҳримизда.
Рауф масхараомуз кулди:
– Хотинини боқолмай семичка сотишга чиқарибди, деган иснодга қолайми?
– Ҳозир кимларни хотини бозорга чиқмаяпти! Ҳеч ҳам уяти йўқ. Ахир ўғирлиқ қилмаймиз-ку.
Рауф шаштидан тушиб, бошини қуйи эгди, бошқа муносабат билдирмади.
– Майда-чуйда харажатлар учун қачонгача сиздан пул сўрайман.
– Бу сабил киракашлик ҳам қийинлашопти, – тўнғиллади у. – Солиғидан ташқари, ГАИчини кўнглини олиш керак, одам чақириб берувчиям бор… Қани, пул йиғилсин-чи, ўйлаб кўрамиз…
– Отаси, анави мўйлов балиқчийиз қарзга ярим кило балиқ берармикан? – деб Роҳила эридан тортиниброқ сўради.
– Балиқни нима қиласан? – Рауфнинг кўзлари ола-кула бўлди. – Яқинда Ҳилолага оборувдинг!
– Отамни кўриб келсам девдим.
– Э, сен ҳам жонга тегдинг-да, ахир ўтган ҳафта борувдинг-ку! Ҳа деб отасиникига борувчи аёлни қайси эркак хуш кўради?
– Сиз-да, отаси, сиз, – кулгига олди Роҳила. Кейин муддаога ўтди. – Ўзиз биласиз Карамгулни. Ҳилола эрга теккандан кейин отамга яхши қарамаётган эмиш…
– Ҳа, у жиннидан ҳар нима кутиш мумкин… – чайналди Рауф. – Лекин чолга қийин бўлди-да. Нима қиламиз, пешонада бори, чидайдила-да…
– “Кўрди” қолдирилганиниям айтишим керак…
– Аммо шуни билиб