– сал тўмтоқли, аммо беозор сўради келинидан. Кўз остидан отасига қараб қўйди.
– Соғинмай нима қилади, соғинади-да, – унинг ўрнига Одил бобо дарҳол жавоб қайтарди. Кейин келинига билдирди: – Кўрди кейинга қолдирилипти. Манга маъқул. Унгача Фазлини ишиям юришса, тузукроқ бўлиб борармиз.
– Ҳа, соғиндик, – Карамгул энди кулимсираганча, самимийнамо жавоб қайтарди. – Шамсия ҳар куни сўрайвериб, тинч қўймайди.
– Унда яхши. Бирор куни олиб келарман. Қани, балиқдан олинг, келин. Холодилникдаям бор, Шамсия билан ерсиз.
– Овора бўлибсиз-да, опа, нима қилардиз… Мен бирор авқат қилай… – Карамгул қўзғалди, Роҳила унинг тиззасидан босди:
– Қўйинг, овқат едик, чой ичдик. Отамга кўпроқ қарашинг, келин: яхши-яхши овқатлар қилиб беринг. Биласиз, отам чой ичмай туролмайдилар.
– Ҳа, биламан, – кулгандай бўлди Карамгул, четга қараб, қошини чимирди, ютинди. – Ўзларидан сўрайман, қанақа авқот айтсалар, ўшани қиламан.
– Овқатдан камчилик йўқ, – деди Одил бобо қатъий оҳангда. – Худога шукур, уйда ун бор, нон ҳам ёпопди.
– Хайрият, ўшаям бор экан, – деди пичингнамо оҳангда Роҳила. Аммо пичинг ўрнига тушмагандай туюлиб, юраги сиқилди. Шундай эса-да, ўша маромда сўзини давом эттирди. – Холодилник ишлаб турибдийкан…
– Бундан ташвишланма, қизим, ҳа демай, пенса келиб қолар. Ўтган ҳафта насияга бир кило гўшт олувдик, яна оламиз.
– Товуқларам туғопти, гўшт ўрнини босопти, – деди келин. – Биттаси курк бўлувди, ўн тўртта тухум бостирдим.
– Ҳа, товуқда барака бор.
– Томорқани ишдан чиқаради, палакат, – деди Одил бобо.
Роҳила эслаб, кулди: шу товуқ хусусида онаси билан отаси орасида кўп можаро чиқарди. Отаси, буларни йўқот, ҳамма ёқни ифлос қилади, помидору экинларни ишдан чиқаради, деса, онаси, тухуми, гўшти яхши, ўзи пуф сассиқми, дерди. Оила бошлиғи ноилож индамай қолар эди.
– Ота, энди товуқни даври келди, чоғи, кўпайтириш керакка ўхшаёпти. Мана, инагиз бор, товуғиз бор, беминнат-да.
– Худога шукур, бу даврлар ҳам, қийинчиликлар ҳам ўтиб кетар, яхши замонлар келар…
Роҳила нариги ҳовлига ўтиб, жигарбандлари билан ҳам учрашишга муваффақ бўлди. Деярли ҳаммалари дастурхон атрофида ўтиришган экан. Дастурхонда иккинчи навдан тайёрланган бир неча бўлак қорароқ нон, товоқда помидору пиёздан қилинган шакароб – ачиқ-чучук бўлиб, тушлик қилишар эди. Ҳатто чой ҳам дамлашмабди. Уларнинг тушлигини кўриб, Роҳиланинг дили вайрон бўлаёзди – ўз ейиш-ичишидан ичида Оллоҳга шукроналик билдирди. Аммо ўзидаги ҳолатни бирор кимга сездирмади, “шакароб”дан тотинди.
Заҳриддин “Кўрди” кейинга қолдирилганидан қувониб, Парварда бунга муносабат билдирмадию:
– Ўзимиздан ортиб, Ҳилоладан хабар ололмаёпмиз, – дея нолишга тушди. – Ўзи келганда кўрганим… Қуруқ боришга уялади киши, бир нима олиб боришга қўл калта. Бир ойдан ошди, қозонга гўшт тушгани йўқ.
– Сиз шундай десайиз, биза нима қилайлик, – деди Роҳила ўкинчли овозда. – Акам кечаю кундуз тинмайдилар.
– Топганларида