Ўткир Ҳошимов

Танланган асарлар: 1-жилд


Скачать книгу

экан?! – деди Алимардон жеркиб.

      – Тўй қилаётган эмиш. – Муқаддам эрига хотиржам тикилиб туриб қўшиб қўйди: – Шанба куни…

      Алимардон унинг кимга уйланаётганини билгиси келди-ю, сўрамади. “Менга нима?” У Муқаддамнинг билинар-билинмас доғлар пайдо бўлган чеҳрасидан маъно уқмоқчи бўлгандай кўзига қараб туриб сўради:

      – Қачон келди?

      – Ҳали, – деди Муқаддам яна ўша оҳангда.

      Алимардон индамасдан рояль устига эгилди. Энди чала бошлаган эди, хотинининг нозик кафти елкасига текканини сезиб тўхтади.

      – Борасизми? – Муқаддамнинг қайноқ нафаси унинг қулоғи остида пичирлади. – Тайинлаб кетди. – Муқаддам унинг сочларини бармоқлари орасига олиб силади. Чамаси, у бугун эрининг ўзига меҳрибонроқ бўлишини айниқса хоҳлар, бу нарса жуда муҳимдек туюларди.

      Аммо Алимардон унинг қўлини силтаб туширди.

      – Кўп суйкалаверма!

      Муқаддамнинг хўрлиги келиб, кўзида ёш халқаланди. “Нега ҳадеб жеркийди? Нимага хор қилади? Ахир у ҳам умид билан уйим-жойим деб юрибди-ку!”

      Муқаддам эрининг атайлаб шундай қилаётганини пайқади-да, бир амаллаб кўз ёшини ютиб юборди. Шунча пайтлардан буён юрагининг қайси бир кўчасида яшириниб ётган қайсар ғазаб туйғуси лоп этиб юзага чиқди.

      – Нимага силтайсиз? – деди лаблари пирпираб.

      Алимардон нотадан кўз узиб қаради-да, унинг гапини эшитмагандай эрмак қилиб кулди.

      – Анвар акангизни меҳмон қилдингизми?

      Муқаддам ғазабдан титраб пичирлади:

      – Ҳа! Қилдим!

      Алимардон боягидан ҳам ёйилиб кулди.

      – Йиғлаб кўришгандирсизлар?.. Бир вақтлар яхши кўрардингиз… Соғиниб қолгансиз…

      Муқаддам унинг юзига тарсаки қўйиб юборгиси келди-ю, зўр-базўр ўзини тийди. Алам билан ер тепиб чинқирди.

      – Бўлди!

      У жаҳлдан оёқ-қўллари қалтираб, эрининг тепасида турар, бошқа пайт бўлса йиғлаб юборган бўлар, лекин кўз ёши ҳам, ўкинчи ҳам аллақаёққа йўқолган, унинг кўнглида фақат ғазаб қолган эди.

      – Ҳаммани ўзингизга ўхшатманг! – деди кўзлари ёниб.

      Алимардоннинг ранги бир оқарди-ю, аммо яна ўша эрмак қилувчи кулги билан ўзини босди.

      – Майли, бораман, ўша қўймижоз акангизнинг тўйига… Сизнинг ҳам кўнглингиз қолмасин…

      Муқаддам ижирғаниб юзини бурди.

      – Борманг! Ҳеч ким сизга зор эмас!

      Алимардон стулдан секин турди-да, унинг худди қулоғи тагида таъкидлади:

      – Мана шунинг учун ҳам бораман. Албатта, бораман!

      Муқаддам қайрилиб ҳам қарамай, эшикни қарсиллатиб ёпиб, айвонга чиқди. Ҳамон ёмғир шивалаб ёғар, ҳовлидаги ёнғоқлар, ўртадаги шийпон захкаш зулмат қўйнида мунғайиб кўринар эди.

      Муқаддам айвон деразасининг муздек қиррадор рахига пешанасини босди. Шу топди унинг кўнглида умид ҳам, қувонч ҳам қолмаган. Алимардон билан ўзининг ўртасида каттакон жарлик ётганини, бу жарлик кун сайин чуқурлашиб бораётганини сезиб турарди.

* * *

      Концерт кеч тамом бўлди. Алимардон ҳар галгидай бу сафар ҳам буфетга кириб коньяк ичди. У фойега чиққанида ярим