ўзи радиокарнайга ўхшар экан. Нега «ой юзингни» дейишади? Ой қизларнинг юзига ҳеч ҳам ўхшамайди-ку… Мисол учун Маҳбубанинг афти ойга эмас, тўрлаган қовунга ўхшайди. Саодатнинг бети тўла сепкил. Ойда эса сепкил йўқ.
Ҳозир бирдан шу радиокарнай – ойдан «ой юзингнинг шеваси…» деб қўшиқ бошланиб кетса-я! Ёки қўшиқ ўрнига «ҳей бола, ҳадеб анграяверма!», бақириқ эшитилса.
Буни ўйладию юрагини ваҳм босди. Дарров их-ихлаб, эшагини ниқтади. Эшак жадаллади. Ой ростдан ҳам бақириб юборадигандек, унга қарашга боланинг юрагит дов бермади. Бироқ сал ўтмай қўрқа-писа бошини кўтариб яна ойга қаради.
Шунда… тонг қотди – дарахтлар оралаб уни таъқиб этиб келаётган ой очиққа чиқиб муаллақ турар, туманли теграсида эса… каттакон, маҳобатли доира ярақлар эди.
Қанчалар чиройли!
Эх-ҳе! Худди жуда катта циркуль билан, учини ойнинг қоқ ўртасига қўйиб чизилгандек. Нега шу пайтгача кўрмади?
У ҳамма нарсани унутди.
Ой пастга эниб, жуда-жуда яқин келган, бола унга ёнма-ён ҳолда, айлана гардишнинг ўртасида чайқалиб-чайқалиб сузиб кетаётгандек эди. Дунёда ой ва боладан бошқа ҳеч кимса йўқ эди.
Бола ойга қўшилиб кетган эди…
Тўсатдан ой мушукдек бағиллаб унга ташлангандек бўлди. У қичқиришга ҳам улгурмай, эгардан учиб кетди – эшак шахт билан ўзини ёнбошга отган эди. Икки мушук пихиллашиб йўлни ўқдай кесиб ўтди. Чанг-тўзон ичида қолган бола бир муддат нафаси ичига тушиб, ўзига келолмаи турди. Сўнгра энтикиб-энтикиб йиғлаб юборди.
«Мов бўлган мушуклар экан-ку, шунга қўрқаманми. Аҳмоқ эшак ҳуркиб…»
У ўзига таскин берди. Қўзғалган эди, ўнг бўксасида санчиқ турди: «Халачўп кириб кетмадимикан?» Халачўп бир қадамча нарида ётарди. У ўтирганча халачўпга интилганида гавдасида ҳам алланечук оғирлик туйди. Секин ўрнидан турди, оёқларини силади, бўксасини авайлаб ушлаб кўрди. Оғриқ аъзои баданига тарқалди.
Хайрият, ҳеч жойи синмабди, чиқмабди. Фақат тирсаги ачишяпти – шилинган. Одам йиқилганда туя ўркачини, от ёлини, эшак эса туёғини ташлайди унинг остига. Шунинг учун туядан, отдан паст бўлган зшакдан ёмон йиқилади.
Эшак нарироқда турарди.
«Миниб олай, кейин кунини кўрсатаман. Ҳозир урсам қочиб кетади, тутқич бермайди».
У «иш-иш», деб эшакка яқинлашди. Эшак қочмади. У инқиллаб ўзини эгарга олдию халачўп билан эшакни савалай кетди. Эшак халачўпдан ҳимояланиб калласини оёқлари орасига тиққанча, турган жойида гир айланди. Унинг эгардан ағнаб тушишига сал қолди, ўзини ўнглаб нўхтанинг ипини силтади. Эшак тез юриб кетди.
… Ҳамма нарса йўқолди. Ой ҳам, боланинг хаёллари ҳам. Йўлнинг икки чети тут аралаш қатор толлар билан қуршалди, яна очилди.
Қаршидан қабристон ваҳимали, босиқ бир сукутда бостириб кела бошлади. Унинг танига титроқ кирди. Отасига: «Қўрқмайман, эшакни ўзим олиб бориб, сизни олиб келаман», деганига пушаймон еди.
«Ашула айтсаммикан? Лекин бу ерда, мозоратнинг олдида бақириб бўладими? Ўликлар эшитиб… Арвоҳларни безовта қилмаслик керак».
У