эди.
Ош тарқатишни маҳалла оқсоқоли бошқарар ва айтилган барча маҳаллалар келиб бўлгачгина, ош ейиш навбати аёллар ва болаларга келар эди. Шунгача биз болалар қозонга яқин жойда оч қоринларимизни чангаллаб, кутиб ўтирар эдик. Баъзида шундай ҳолатлар ҳам бўлардики, ош нафақат болаларга, ҳатто кечикиб келган меҳмонларга ҳам етмай қоларди. Шунда биз сўнгги гуручларни табоққа жойлаётган ошпазга термулганча, умидсиз тарқалар эдик.
Аммо Тўрахон домла набираси суннат тўйини қилиб берганида, болаларга муносабат бутунлай бошқача бўлган. Аввало набираларнинг яқин ўртоқлари ва атроф маҳаллаларда яшовчи болалар тўйга алоҳида таклиф этилди. Бизга катталардан бир чеккада жой қилинган экан, ҳамма қатори эрталаб иссиқ нон ва мастава олдик, пешинда эса ош едик. Афсус, болалар учун бундай тартиб бошқа тўйларда одат тусига кирмади. Ўша тўйда ичган маставанинг ширин маззасини кейин ҳеч топмадим. Балки мастава ўзи ширин бўлгандир, балки биз болаларга бўлган эътибордан таом ўта мазали туюлгандир. Хуллас калом, бу тўй ҳақидаги хотираларни биз, маҳалла болалари узоқ вақт эслаб юрдик.
Домла почча вафот этганларида жанозага одам сиғмай кетди, Дадам ва Акрамхон ака томонидан таъзияга келганларнинг таърифи кўп келтирилар эди. У зотнинг ўлимларидан бир неча кун кейин, тонг саҳарда жуда мўътабар бир зот фотиҳага келиши муносабати билан дадам мени ва акамни уйғотиб, домла почча ҳовлисини тартибга келтиришга юборди. Айтганларидек, соат бешлардан ўтганда икки машинада бир талай одам кириб келди. Улар олдида кирган оппоқ саллали, савлатли, юзидан нур ёғилиб турган одам алоҳида ажралиб турар эди.
Ўша пайт мен учун бир қизиқ воқеа рўй берди. Домла поччанинг куёви, биз учун юқори даражадаги “коммунист” ҳисобланган, вилоят комфирқаси раҳбарларидан бири бўлган Акромхон ака ўша ажралиб турган киши эшикдан кириб келгани ҳамоно югуриб бориб тиззасига энгашди-да у зотнинг этагини ўпди. Бу пионер ва комсомол мактабини ўтган мен учун кутилмаган ҳол эди. Таъзияга келганлардан бири Қуръон тиловатини бошлади. У кишининг юрак-юрагидан чиқаётган тиловат шу даражада ёқимли эдики, мен ўз-ўзидан ўтирган жойимга михланиб қолдим.
Тонг саҳар, атроф жим-жит, энди осмон оқармоқда. Шундай паллада ўта маҳорат билан чиройли ва ширали овозда ўқилган Қуръон оятлари вужудимга сингиб кетаётгандек эди. Ўша пайт барча таъқиқларга қарамай, дадамиз бизга Қуръоннинг айрим сураларини ўргатаётган эди. Шу сабаб мен ўқилган сурани топиш ва ёд этишга ўзимга сўз бердим. Кейинроқ бошқа бир таъзияда бу сурани такрор эшитиб, унинг “Ар-раҳмон” сураси эканлигини сўраб олдим. Аммо, афсус, бу суранинг айрим қисмларини ёд олсамда, тиловатини, оҳангини ўша кунги оҳангга етказа олмадим. Шундан билдимки, бундай суралар тиловати учун алоҳида мактабни ўтиш, алоҳида устоздан сабоқ олиш лозим экан.
Фотиҳа тадбири тугаб, меҳмонлар ўрнидан қўзғалгач, уйга қайтаётиб, Акромхон ака билан боғлиқ юқоридаги воқеага дадамдан изоҳ сўрадим ва келган меҳмоннинг кимлигини билмоқчи бўлдим. Дадам узоқ сукутдан сўнг:
– Эй