.

sanmanın gerçekdışı olduğunu anlamak demekti. Ama Erick çocuklarını bu şeylerle başa çıkmaya hazırlayabileceğini anladı ve bunların yaşandığı zor zamanlarda rahatlatan kişi olarak yanlarında bulunabilirdi. Ve böyle şeyler daima yaşanırdı.

      Bir şekilde, bu kadarını yapmak yeterlidir.

4. EBEVEYN TUZAĞI: PERFORMANS TUZAĞI

      En iyi olarak görülme ihtiyacı. Kazanma ihtiyacı.

      Yanlış İfade: “Kazanan olmazsam, hiçbir kıymetim kalmaz.”

      Hareket Tarzı: Performans gösterme baskısı.

      Ergenlere İstenmeden Verilen Mesaj: “Asla yeterince iyi olamayacaksın.”

      Panzehir: Başarılardan bağımsız teşvik ve övgüde bulunma. Ergen çocuğunuzu yaptığı şeyler için değil, olduğu kişi için takdir etme.

KİBİR VAKA ANALİZİ

      Be’anka başarı seviyesi yüksek bir lisede danışman ve koç olarak çalışıyordu. Bu mahalledeki emlak değerleri son derece yüksek olduğundan varlıklı ve başarılı aileleri çekiyordu – bu da akademik performansın neredeyse her şeyin üstünde tutulması anlamına geliyordu.

      O gün Be’anka küçük Emily ile annesinin karşısında oturuyordu. Not dökümüne bakıp Emily ve öğretmenleriyle konuştuktan sonra Be’anka’nın içinden bir ses, Emily’nin üniversiteye hazırlık derslerinin güçlüğünün onu olumsuz etkilediğini söylemeye başlamıştı. Emily fen derslerinde çok başarılıydı ama AP edebiyat ve tarih dersleri performansını aşağı çekiyordu.

      Be’anka önceden tasarladığı planına Emily’yi biraz daha farklı bir akademik yöne teşvik etmekle başladı ve nazikçe STEM27 derslerine yoğunlaşmasının, normal İngilizce ya da tarihten vazgeçmesinin ona daha uygun olabileceği önerisinde bulundu. Ama o başka tek kelime edemeden Emily’nin annesi resmen sandalyesinden ayağa fırladı. Kızına çıkışırken kelimeleri peş peşe döküldü.

      “Bırakmak mı istiyorsun?! Geriye gitmek mi? Sıradan İngilizce dersi alırsan en iyi üniversitelerin seni kabul edeceğini cidden düşünüyor musun? Bunun ne anlama geldiği konusunda herhangi bir fikrin var mı? Geleceğin için? Dikkatli olmazsan sonunda… İşte, sonunda onun gibi olursun,” dedi doğrudan Be’anka’yı göstererek. “İstediğin bu mu?”

      Kısa süre önce ABD’deki en zengin ve en yüksek başarı düzeyi olan okul sistemlerinden birinde toplanmış, ülkenin her yerinden gelen bir grup ebeveyni, okul yöneticisini, belediye çalışanını ve uzman psikoloğu dinleme şansım oldu. Bu yetişkinlerin hepsinin karşısında bir soru vardı: Ergenlerimizin kendilerini yaklaşan banliyö trenlerinin önüne atmasına nasıl son verebiliriz? Ve bu yetişkinler aşırı tepki göstermiyordu. Son beş yılda iki kez, birkaç ay aralıkla aynı banliyö treninin önüne atlayan en az beş ergen dolayısıyla bir intihar dalgası yaşanmıştı.

      İntihar dalgaları –kısa zaman ya da coğrafi yakınlık içinde, üç ya da daha fazla intihardan oluşan bir grubu tanımlayan, nadir görülen bir sosyal fenomen– çok nadir olsa da yaşanan bir şeydi.