дастурий таъминот яратиш билан боғлиқ эди.
Вақтимни чоғ ўтказиш учун ҳар замонда раҳбарим билан ҳазиллашиб турардим. У кумушранг сочли ва йўғон акцент билан гапирадиган кексароқ француз эди. Чой ичишни яхши кўрарди. Одатда столим ёнидаги микротўлқинли печга стаканда сув қўйиб, печни ёқиб, ўз офисига қайтиб кетарди, чунки сувнинг исишини, тахминан, уч дақиқа кутишни истамасди. Кейинроқ қайтиб келиб, чойини дамларди.
Бир сафар у кетиши биланоқ микротўлқинли печни ўчириб қўйдим. Бир неча дақиқадан кейин раҳбарим қайтиб келганида, сувнинг совуқлигини пайқади, уни ёқишни унутдим, деб ўйлади. У печни яна уч минутга қўйиб, чиқиб кетди.
У кўздан ғойиб бўлиши билан мен яна печни ўчирдим. Иккинчи марта қайтиб келганида у яна сув совуқлигини пайқади ва микротўлқинли печни синдириш керак, деб ғўлдиради. Мен кулиб юбормасликка тиришдим.
У охирги марта сувни иситишга уриниб кўрди, бу сафар ишонч ҳосил қилиш учун микротўлқинли печни беш минутга қўйди ва бироз довдираб, тушкун ҳолатда чиқиб кетди.
Ниҳоят қайтиб келиб, микротўлқинли печь эшигини очди ва «Бу нимаси?» деб бақириб юборди. Кейин кулди. У офис ичи бўйлаб кўз югуртирди ва юзимиздаги айбдорлик ифодасини кўрди, чунки атрофдаги ҳаммамиз ушбу ҳазил иштирокчиси эдик. Стаканни олиб ҳаммага бир неча дақиқа аввал мен тайёрлаб қўйган нарсани кўрсатди. Стаканда муз парчалари бор эди. Офисдаги ҳамма қаҳ-қаҳ уриб кула бошлади. Ўйлашимча, ҳеч биримиз анчадан бери бу қадар мириқиб кулмаган эдик ва офисдаги озгина ҳазил барчанинг кайфиятини кўтарди.
Шунингдек, ўша куни ишдан бўшатилмаганимдан хурсандман.
GDI да топаётган пулим яхши бўлса-да, мен тўғноғич тайёрлаб, почта орқали етказиб бериш бизнесини юритаётган ва почтачини келишини ҳаяжонланиб кутаётган кунларимни эсдан чиқармадим. Менга тўғноғич тайёрлайдиган мослама сотган компаниянинг ўзи қандай қилиб почта орқали буюртма қабул қиладиган муваффақиятли компанияга айлангани ҳақида ўйладим, чунки мен ҳам «Boys’ life» журналининг реклама бўлимидан буюртма берган эдим.
Шу боис мен ҳам у ерда бирор нарсани сотишга ҳаракат қилишим керак эди. Бўш вақтимда кўзбойлағичлик ҳақидаги китобларини ўқиётганим сабабли бирорта фокус сотиш ғояси хаёлимга келди, унда танга каучукдан сингиб ўтгандай кўринарди. Бу ҳақиқатан жуда ажойиб найранг эди. Мен ушбу фокусни кўрсатган ҳар бир киши ундан ҳайратда қоларди ва бу қандай амалга оширилишини билишни хоҳларди. Танга, финжон ва каучук тасмадан ташқари, фокусни қилиш учун зарур бўлган яна бир нарса – латекс бўлаги эди. Худди шу нарсани стоматологлар ҳам ишлатишини ва «тиш дамбаси» деб аталишини ўқигандим.
Мен тадқиқот қилиб кўрдим ва агар кўп миқдорда сотиб олсам, тиш дамбаларининг донасини 20 центдан камроққа сотиб олишим мумкинлигини аниқладим. «Boys’ life» даги реклама 800 долларга тушди, шунинг учун агар фокус трюкни 10 долларга баҳолайдиган бўлсам, ҳатто саксонта буюртма олсам ҳам деярли режани бажарган бўлардим.
Бу жуда осондай туйилди. Тўғноғич ясаш