Шеър сайёраси. Шодмонқул Салом

оҳингдан кўкда Тангри ғам ютаяпти,

      Оғажон кутаяпти, оғажон кутаяпти.

      Бормоқчи эмас эдим, куттирмоқчимас эдим,

      Адо дилга яна қон юттирмоқчимас эдим.

      Қўл узатган умидни ситтирмоқчимас эдим,

      Иккинчи ҳаётимни биттирмоқчимас эдим,

      Билиб-билмай йўл тортдим, бардошим битаяпти,

      Ёрижон кутаяпти, ёрижон кутаяпти.

      Сўнгги баргдай титраган, орзулари қаварган,

      Бир қатим нурни дилга қарз олмиш бир заргардан,

      Озон қатламларидан келгувчи хушхабардан,

      Сўз сўраб маҳтал турдим бир бемеҳр дилбардан,

      Томчидек «тиқ-тиқ» этиб, бепарво ўтаяпти,

      Уйимда эса мени улижон кутаяпти.

      Баҳорни туш кўрган гул бармоқларин силайман,

      Осмондек нигоҳидан тоза ният илғайман.

      Йўлакка умид эккан кўзларини тинглайман,

      Эзгу чизиқли кафтин тоза шеърдай англайман.

      «Уйингга кетмайсанми?» – дилижон2 кутаяпти,

      Манзилимда эса мени дилижон кутаяпти.

      Бир сўз инграб турибди, йўлим тугамаяпти.

      УМИД

      Эй, шу тоғларни яратган,

      Тонг чоғи тунни ухлатган,

      Кундузни қушдай сайратган,

      Қуёшни ерга қаратган,

      Ойни улишга ўргатган,

      Ерни бешикдай тебратган,

      Яратган Эгам, хабар бер.

      Кўксимда бино бир зиндон,

      Унда банди бир нотавон,

      Бандасин қўли етмас жон,

      Тутқуннинг бағри нопармон,

      Кўзлари туби йўқ бир осмон,

      Барисин кўрётган, эй Султон,

      Қўл чўзар Эгам, хабар бер.

      Булутни чимматдай тортолган,

      Қора нор – тунга юк ортолган,

      Оқ тулпор – тонгга сув тутолган,

      Қочгандан олисга кетолган,

      Истаган чоғида етолган,

      Муҳрини юракка битолган,

      Сарҳадсиз Эгам, хабар бер.

      «Бу дунёда шоирлар – чаппа келган қўзидир…»

      Шоирни онаси икки нусхада туғса эди.

      Бирови шеър ёзарди, бирови рўзғорга қарарди.

(Суҳбатдан)

      Бу дунёда шоирлар – чаппа келган қўзидир,

      Туғилмоқ, ўлмоқ аро оламларга сиғмайди.

      Унинг онаси – Армон, Соғинч унинг қизидир,

      Муҳтожлиги – юқумли, истеъдоди юқмайди.

      Изтироби юқмайди, палак отмас қайғуси,

      Қувончи ўртададир, ўртададир ўзи ҳам.

      Гўзаллик – муҳаббатнинг бахтиқаро чўриси,

      Шу бахтсизнинг беадоқ ғамига улар малҳам.

      Шоир бир бор туғилар, бир бор ўлади шоир,

      Ранглар, оҳанглар аро силқиб турар ёлғиз жон.

      Ватанни қалбда бунёд этмоқлик унга тақдир,

      Сени яхши кўраман, Юрак – Ватан – Онажон!

      ҲАЙВОНОТ БОҒИДА

      Қулоғини қашийди маймун,

      Патларига тумшуқ урар қуш.

      Кунчувоқда йўлбарс жим, ғамгин

      Тўқайзорни кўриб ётар туш.

      Боғчасидан таътилга чиққан

      Гул қизалоқ термулар ҳайрон.

      Онасининг қўлидан тутиб

      Саволларга кўмар: «Онажон!

      Нега