Пастэга. Яўген Аснарэўскі

Нейкая паралельная рэальнасць, падобная да нашай.

      – Але што ж нам рабіць, Тэт? – у вачах дзяўчыны бліснуў страх.

      – Для пачатку раскажы мне, дзе ты была? – я стараюся надаць голасу ўпэўненую лёгкасць, укінуць у яго вясёлы скрыгаток.

      – Хіба зараз час пра тое казаць? – кідае мне Аля.

      – Зразумела, чаму не.

      – Я была на катку. У падлеткавым узросце я выдатна грымнулася навідавоку ў хлопчыка, які мне падабаўся. Але зараз я ўмею катацца. Таму падзенне не адбылося.