Zanet
Ana Sözü. Seçme Şiirler
Mustafa Kemal ATATÜRK
Mustafa Kemal ATATÜRKün raametli olmasının Gününün 83-cı yılı 1938-ci yılın Kasımın 10-da 09-05-tä durgundu bütün Türk dünnäsının öndercisinin hem XX-ci üzyılın en anılmış liderın Mustafa Kemal ATATÜRKün ürää.
Analım ulu Atamızı. Mustafa Kemal ATATÜRKün topracıı ilin olsun!
O benim da Ulu ATAM
(Óda)
Mustafa Kemal ATATÜRK’ä
Ey, Ata, gel da bak benim milletimä –
o da senin gibi kula, maavi gözlü,
senin gibi girgin, derin köklü,
emin basmaz, hodul hem pak üzlü,
senin gibi o! Hey, Oguz oolu,
Sana büünkü peetim, türküm,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm…
Zor vakıtta bol elini sän uzattın,
insanından alıp bizä verdin,
kardaş payı yaptın hem acıdın,
dizdän ayaa sözünnän kaldırdın,
karannıktan aydınnıklaa çaardın,
İstanbuldan bizi da düşündün,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm…
İstanbuldan kitab, üüretmennär geldi –
te ozaman bakışlan fikirlär diişti,
ruhta, canda kuvet kaavileşti.
O yardımınnan biz soluk aldık,
millet olduk, millet kaldık,
Sän, Canabin, bunu ölä gördün,
benim Ulu Atam, Atatürküm…
Uşakları bakıp, seçip, sän ayırdın,
memleketä liţeylerä aldın,
milletimä şafklı yolu açtın,
bilgiylän bilgiçlii cömert verdin,
insan ettin. Etiştirämedin,
üüsüz brakıp, gittin, sündün,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm…
Otuzsekizdi yıl, o Kasımın 10-nu urdu,
saat (beş minut ona) durdu,
Ulu Önder gözlerini yumdu,
raatsız ürek raatlıı buldu,
dünnä sustu, soluk dondu, hem uultu.
Yakar yaşlar yakêr, acı bir gün,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm…
O gün, Atam, heptän, sän sonsuzlaa vardın,
Bizi yasta hem kahırda braktın,
Göktä sünmäz o yıldızın. Adın –
hergün “eni güneş gibi hep duacek”,
Senin o işlerin örüyecek,
hem “Ne mutlu türküm deyenä” hep ötecek,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm,
yaşayacek…
Büün Türkiyenin Al Bayraanın yanında
benim da bayraam sallanarsa,
Ana dilim şıralı hem sesli hep akarsa,
Gagauzda Gagauzluk taa yaşarsa,
Bunda senin en büük kıymetin,
Türklerin atası, halkımın atası, büüyüm,
benim Ulu Atam, Ulu Bobam, Atatürküm…
Bän kopmadım hiç halkımdan:
Ne kahırdan, ne beladan, ne zorluktan.
Yaslı günnerindä onunnan hep oldum,
Kara kuvetlerä güüsümnän bän durdum,
Öldüm da, dirildim da ― birliktä,
BÖLÄ ÖMÜR ―
pek büük kısmet bu dünnedä…
I. BÄN KOPMADIM HİÇ halkımdan
“İstoriyada hiç bir halk göktän erä düşmeer… Dünnä kurulduu gündän beeri o halk istoriyada var: bekim çeşitli adlar altında, bekim çeşitli bayraklar altında, ama o var, yaşêêr, kendi ruhunu, kökünü, dilini hem dinini koruyêr… Kimär kerä istoriya dalgaları onu, erindän koparıp, başka memleketlerä sürüyeer, silip bir adı, ona başka ad verer. Ama, köklär derin sa, onun soyu körlenmeer. O halk yaşêêr, devletlär kurêr, eni evlat boylarına deyni izmet eder… Bu istoriya dalgalarında GAGAUZLAR da daymalarda vardılar hem kendilerini büünkü günädän korumaa becerdilär”.
70-ŞÄ ADIMNAMAK PEETİM
Artık 70-şä attım adımı,
Altmış yıl yaradıp adımı.
Savaştım üürenmää,
Savaştım çok bilmää –
Bilän bilgiyi insana çevirmää.
Halkımnan bilä gittim ileri,
İştän tutundum, silip terleri.
Aktardım ortalıı, aarayıp folkloru,
Topladım lafları, korudum hep kooru
Gagauz Ocaanda, Gagauz Bucaanda –
Gün-be-gün, saat-be-saat, vakıdında…
Annattım dooruluu, yalanı kökledim,
Susuz da yandım, yavan da idim…
İiltmedim başımı “kuvedin” önündä –
Çırak olmadım bän aalemin körüündä.
Geçti yıllarım bölä kısmettä!
Ne mutlu canıma – halka izmettä!
Halkımdan Dilimi ödünç bän aldım –
Zenginnedip, geeri aktardım!
Korudum dinimi, korudum evimi,
Konakladım musaafirmi,
Bir yolcuya ekmek uzattım…
Ne şımardım, ne azıttım…
Eminnermi bir kerä basmadım…
Vakıdınnan esap kapatım,
Borçlu olana borcumu ödedim,
Bana borçluyu candan afettim.
Saydım anamı, saydım bobamı,
Eşimi, erimi, uşaklarmı,
Soy-senselä da hep aklımda –
Kan su olmaz hiç bir zamanda…
Artık 70-şä attım adımı,
İlerledip adımnarmı,
Koruyup adamnıımı,
Hep baaşlayıp yarattıımı.
BÄN – BÄNİM!
Birisinä “Esenin” deerlär – eriyer,
Öbürü da “Blok”muş – bayılêr.
Filan – “Puşkin”mış,
Fişman – “Göte”ymiş,
Birisi – “şeymiş”, bilmäm “neymiş”…
Bän sa – bänim –
Gagauz kökündänim!
Beni sän ölä kablet –
bän Todur