düştüm – ezilmedim,
Dua edip, kalkıp, hep ileri gittim.
Bän aalemin fikirinä esir da olmadım –
Kendi fikirimä kurban hem çorbacı oldum;
Ana-boba nasaatından da hiç atılmadım,
Ama kendi fikirimi da yarattım.
Kendi terimnän yısındım hem yaşadım,
Karannıktan aydınnıklaa geçti yolum;
Yandım, sündüm, hiç bir kerä oflamadım,
Umutlan örüdüm, salt dişlermi gıcırdattım.
Bän aalemin elinnän hiç sıcak demir taşımadım,
Sık haşlanıp, sancıylan üürendim onu suultmaa;
Verilmedim, mizlämedim, anırmadım,
Zor vakıtta hiç birindän beklämedim yardım.
Bän aalemin bir susaanda aşık ta olmadım,
Beni alamadı aalem hırcarlamaa;
Bän yaşadım, nicä düşer adımnadım,
Dooru hem günahker oldum, satılmadım…
Bän bir insan oolu, borçluyum yaşamaa…
KALARSAYDI – KALÊR ADIN
Dündän, büünä hem yaarına,
Geçeriz biz adım-adım.
Ömür dolêr damna-damna,
Kalarsaydı – kalêr adın.
BUNNAR BENDÄN HEP SORMALI
Sordun bana: “Sän kimsin, hey?
Hem ne varlıın var burada?”
Cuvap ettim sana “büük bey”:
“İnsanım bän! Ko kalanı kalsın arda!
Varlıım mı? Var varlıım – o milletim,
Ayläm, uşaam, ana dilim.
Bän varım hem da olmalı,
Zerä bunnar bendän hep sormalı!”
LÜZGERLÄR
İçimdä kıvırcık lüzgerlär
Kafeslär kapusu açêr.
Dört köşeli duygular
Canımı bir aullan sarêr.
Dilenciyä verilän paraya
Dostlar sattılar dostluumu,
Duşmannar da girdi araya
Kesmää deyni soluumu.
Ne sa! Ko lüzgerlär hep essin,
İçimdä borannar koparıp,
Köpeklär da ko hep salsın,
Dişlerni üfkedän falayıp.
Vakıtlar bunnarı yok eder,
Lüzgerlär öldürer salmayı.
Yazılı sayfalar salt kalêr,
Vakıt koruyêr taşları…
HİÇ BİRİ KALMADI BU DÜNNEYÄ DİREK
Hiç biri kalmadı bu dünneyä direk,
Hiç bän da kalmaycam – bunu bilerim!
Bir elimdä – kalbur, bir elimdä – elek,
Yaptıklarmı onnarlan bän eleerim.
Kalsın o işlerim ko kalburda,
Ani bana heptän büük görünerlär.
O işlerim, ani insan gözlerindä
Ömür boyu küçük kalêrlar.
Kalsın ko kalburda kof keflerim,
Ani kefliykana beni dürterlär
Hem can pazarında ötän adetlerim,
Ani gecä-gündüz hep örseleerlär…
Elää sa ko düşsün hep ufaklar,
Ani kalmış aralarda hem da altta
Hem ko düşsün salt te onnar,
Ani heptän unuduldu uzaklarda.
Da onnarın arasından erä
Düşärsä sadä bir tenä,
ani halkın geleceenä
hem da paalı o dilimä
filizlän kök baaşlayacek –
bana raatlık bu verecek.
Da ozaman, Allahıma,
Duaylan şükür edecäm –
Vakıt geldiynän raat bän sünecäm.
ÖLMEYECEK HALKIMA DUYGULAR
Sık-kıvrak baalasalar beni,
Kesmezlär Halkıma izmetimi.
Ursalar, kıysalar, doorasalar –
Ölmeyecek Halkıma duygular.
Bastırıp, ateştä yaksalar,
Tırnak altına iinä soksalar,
Tasma-tasma kesselär,
Çengelä assalar –
Sünmäz Halkıma saygılar.
Kruçada da beni gerselär,
Elimä, ayaama enser kaksalar,
Süngüylän sirkä verselär,
Güüsümü yarsalar, kanımı içselär,
Son duygumadan,
Son soluumadan izmettäyim Ona:
Garip Halkıma,
Girgin Halkıma,
Pallı hem sonsuz Halkıma –
Gagauz Halkıma!
BÄN GAGAUZUM
Bän haliz bir gagauz –
Lafımda durêrım uz,
Yolumda giderim düz
Dooru dooruluaa.
Bän duudum bu toptakta,
Pek paalı bu Bucakta,
Ana tarafım orda,
Umudum hep bobada!
Bän baarêrım: GAGAUZUM!!!
Damardan bän – Gök-Oguzum!
Gagauzum!!! Gagauz! –
Başımı tutêrım uz: GAGAUZ bän, GAGAUZ!!!
Üreemdän bän pek girgin –
Köklerim benim derin,
Halkıma verdim emin –
Onu korumaa.
Nereyi gitsäm da bän
Kopmadım hiç kökümdän.
Hep dönerim evimä,
Baş iilderim dedemä.
Bän baarêrım: GAGAUZUM!!!
Damardan