Adı Konamayan Katil. Akil Abbas

Komutanı ayağa kalktı, pencereyi açtı, bahçede eğitim yapan askerlere bir hayli baktı, karşıdaki dağları seyretti. Bu dağların öte yüzünde dünyaya geldiği, şimdi ise hasretini çektiği köylerini hatırladı, bir sigara çıkarıp yaktı:

      –Biliyorsun dostum, biz bu vatanı, şu görünen dağları, ormanları, o gökyüzünü, bu dağların pınarlarını, kuşlarını da askerlere havale etmişiz. Bu devlet de, bu millet de askerleri bize emanet etmiş. Eğer biz bu askerleri koruyamıyorsak, o zaman bu vatanı da, o dağları, o ormanları, o gökyüzünü de koruyamıyoruz demektir. Son altı-yedi, ne bileyim sekiz ayda bu askerî birlikte kaç tane ölüm olayının vuku bulduğunu iyi biliyorsun. Yalnızca bu olaylar için komutan görevinden alınmalıydı, ben de ceza almalıydım. Ne oldu? Kim ceza aldı? Takım komutanı, tabur komutanı, çoluk-çocuk. O olaylar kendiliğinden gelişmemişti ya. Hepsine psikolojik hasta tanısı koyup açılan defterleri kapadılar ve attılar arşive. Çok cesur bir sorgu hâkimi vardı, ara yerde de o zavallı yandı, görevinden el çektirdiler ve kapının dışına koydular. Ben o çocukların hepsinin defninde bulundum. Ana-babalarının gözlerine bakamadım. Onlar evlatlarını bana emanet etmişlerdi, ben ise emanet ettikleri evlatlarını koruyamadım!