Güneşi Tutan Çocuk. Sultan Raev

varsa insanlar affeder. Buraya günahkârlar gelir mi hiç? Buraya biz temiz geliyoruz. İnsanlar her şeyi affederler…

      –Tamam, halk affeder affetmesine ama ya toprak? Toprak affeder mi?

      –Toprak mı? Toprak…

      Basıt’ın ağzından kelimeler dökülüverdi, gözleri fal taşı gibi açıldı. Gözüne abuk sabuk şeyler görünmeye başladı.

      Rüyası yine kesildi.

      Bunun sebebi yanında oturanlardan birinin ıslak beyaz bir mendille yanağını silmesiydi.

      –Karanlık, dedi Basıt. “Niye bu kadar karanlık?”

      Basıt’ın kısık sesini işiten oğulları, “Baba, ışığı açalım mı?” diye sordular.

      Akşam olmadan odanın ışıkları yandı.

      –Karanlık, karanlık… Basıt’ın ağzı tekrar kurumuştu. Rüyasının devamı gelmemişti.

      “Sen işte o adamsın, dedi deminki adam. Ben seni tanıyorum. Allah’ın hakkı, tanıdım.” Kurumuş dudakları cansızca kımıldayarak belli belirsiz bu sözü söyledi.

      Bütün gün babasının yanından hiç çıkamayıp yorulan oğulları Basıt’ın cansız sesini işiterek sayıklamalarını hayra yormadılar. Büyük oğlu Basıt’ın ellerini ovarken nabzını ölçmek istedi, nabzı belli belirsiz atıyordu. Hastanın alnını okşadı. Bu sırada Basıt’ın çorak topraklardaki oyuklara benzeyen dudakları usulca kımıldadı. Ta derinlerden çıkan belirsiz ses, ağzından çıkan nefes anlaşılır bir cümle kurmuştu: “Sen deminki adamsın, deminki. Ben seni tanıyorum. Allah hakkı…”