Çocuk Kalbi. Edmondo De Amicis

mürekkep sarf edilmeye başlandı.” dedi. Jül titremişti fakat bahis ileriye gitmedi ve çocuk yine gece çalışmalarına devam etti.

      Bütün gece böyle çalışarak kâfi derecede rahat edemiyor. Sabahları yorgun kalkıyor, geceleri vazifelerini yaparken gözleri ister istemez kapanıyordu.

      Bir akşam ömründe ilk defa olmak üzere defterinin üzerinde uyudu. Baba ellerini çırparak “Haydi gayret, gayret oğlum!” diye bağırdı.

      Jül kendini toplayarak işine devam etti. Fakat ertesi gün aynı şey oldu. Gittikçe bu dermansızlık artıyordu.

      Kitabının üzerinde uyuyor, âdetinden geç uyanıyor, derslerini çabucak yapıyor ve çalışmaktan lezzet almıyormuş gibi görünüyordu. Babası nasihatlar vermeye sonra da ilk defa olarak oğlunu tekdire başladı.

      Bir sabah “Jül!” diyordu “Sen pek değiştin. Evvelki çocuk değilsin. Hatırına getir ki ailenin bütün ümidi senin istikbalindedir. İtiraf ederim ki senden memnun değilim.”

      Bu sözlerle çocuk dehşete uğrayarak kendi kendine “Evet pek doğru.” diyordu, “Ben böyle devam edemem, bu hilenin artık bitmesi lazım.”

      Fakat bu sabahın akşamında baba pek ziyade neşe ile sargı kâğıtlarından bu ay geçen aya kıyasla otuz iki frank fazla kazandığını söyleyerek bu fazla hasılatın şerefine çocukları için aldığı şekerleme kâğıdını cebinden çıkardı.