İnsanlar Maymun muydu?. Hüseyin Rahmi Gürpınar

benden eminsiniz ve güvenciniz bu kadar büyüktür. Niçin bir suçlu gibi sorguya çekiyorsunuz?”

      Babası: “Kızım biz seni masum tanımakla beraber senin elinde olmadan bu dedikodulara yol açacak mesela iftira gibi bir şey olmuş mu, onu anlamak istiyoruz.”

      Lemiye: “Zaten dedikodu demek, ortaya çıkarılan sözlerin değerli hakikatler olmadıklarını anlatmaz mı?”

      Babası: “Dedikodular asılsız şeyler olabilmekle beraber, ara sıra kuvvetli hakikatlerden çok fenalıklara yol açarlar. Niçin sana karşı lakırtı çıkarıyorlar? Bu neden oluyor? Ne düşünüyorsan söyle…”

      Lemiye: “Tayfur adındaki o pis çapkın… Yüzüne tükürmeye bile iğrendiğim o hayta, arsızlanmalarına karşı iğrenmeden başka benden bir yüz göremediği için işte hep lakırtıları o çıkarıyor.”

      Babası: “Tayfur’un hâli mahallece malum. O her kadının peşinden havlayan sırnaşık bir köpeğe benzer. Fakat seni Tayfur’la değil, başka bir gençle söylüyorlar.”

      Lemiye: “Kim imiş o genç?”

      Babası: “Feylesofun büyük oğlu Vahit…”

      Bu adın söylenmesiyle sanki birdenbire sıcak bir rüzgâr esmiş gibi, yine yüzü kızaran Lemiye şu kısa cevabı verdi:

      “İftira…”

      Babası sustu. Karı koca bakıştılar. Cevap doğru mu? Sanki birbirinden onu anlamak istiyor gibiydiler. Lemiye’nin göğsünde bir heyecan kaynaştı. Duramadı, kısa cevabına şu sözleri ekledi:

      “İftira atmak için mahallenin en namuslu, en uslu gencini seçmişler.”

      Bu gereksiz, bu övücü müdafaadan kuşkulanan Hurşit Efendi büyük bir şaşkınlıkla:

      “Mahallenin en namuslu genci Vahit midir?”

      Lemiye hararetle:

      “Evet…”

      “Maymunlukları, şeytanlıkları, edepsizlikleri, dinsizlikleri yedi mahalle aşırıya kadar dillerde gezen bu melun ailenin avukatlığına kalkışmandaki sebebi bana söyler misin?”

      “Söylerim… Doğruya şahit olmak, hakka saygı…”

      Hurşit Efendi bir cigara yaktıktan sonra:

      “Lemiye biliyorsun ki mahallede o aile kimse ile görüşmez gibidir. Bir adamın doğruluğu, eğriliği denemekle anlaşılır. Senin Vahit’le ne alışverişin var ki böyle bir hüküm vermek cesaretini gösteriyorsun?”