Kızıl Damga. Натаниель Готорн

irkilmişlerdi. Hassas bir gözlemcinin, onun görünümünde aslında zarif bir şekilde çok acı verici bir şeyler olduğunu fark edebileceği doğru olabilir. Gerçekten de, özellikle bugün için hapishanede hazırlamış olduğu, büyük bir itinayla diktiği ve kendi düşüncelerine göre tasarladığı elbisesi, ruhunun bu olaylara dair tutumunu, ruh hâlindeki umutsuz umursamazlığını alışılmamış biçim renkliliğiyle ifade ediyor gibiydi. Ancak tüm gözleri üzerine çeken ve böylece Hester Prynne’ı daha önceden yakından tanıyan tüm kadınları ve erkekleri şimdi onu sanki ilk kez görüyorlarmış gibi etkileyecek kadar değiştiren şey, fevkalade şekilde işlenmiş ve göğsünde parlayan kızıl harfti. Bu kızıl harf, onu insanlık ile olağan ilişkilerden soyutlayan ve tek başına kendi alanı içine hapseden bir büyü etkisine sahipti.

      “Dikiş konusunda yetenekli, bu kesin.” dedi kadın seyircilerden biri. “Ama bu yüzsüzden önce hiçbir kadın yeteneğini bu şekilde göstermeyi aklına getirmemişti! Hanımlar sizce de bu, kutsal yargıçlarımızın yüzlerine gülmek ve bu değerli beylerin ceza diye kastettiklerinden gurur duymaktan başka nedir ki?”

      “Aslında…” diye mırıldandı, yaşlı kadınların arasında en katı yüz hatlarına sahip olan kişi. “Madam Hester’in muazzam kıyafetini zarif omuzlarından çekip çıkarırsak çok iyi olur ve o büyük itinayla diktiği kızıl harfe gelince, daha uygun bir tane dikmesi için ona, eski romatizma atletlerimden bir bez parçasını vereceğim!”

      “Ah, susun, komşular… Susun!” diye fısıldadı en gençleri. “Sizi duymasına izin vermeyin! İşlediği o harfin her bir telinin acısını yüreğinin en derinlerinden hissettiğine eminim.”

      Tam bu sırada, korkunç görünümlü acımasız mübaşir asasıyla bir hareket yapmıştı.

      “Yol açın, iyi insanlar, yol açın, kralın adıyla yol açın!” diye bağırdı. “Geçebileceğimiz bir yol açın ve size söz veriyorum, Bayan Prynne, şu andan itibaren gün ortasını bir saat geçinceye kadar, her erkeğin, kadının ve çocukların cüretkâr kıyafetini rahatça görebilecekleri bir yere yerleştirilecektir. Tanrı, güneş ışığı altında ortaya çıkarılan bu günahtan erdemli Massachusetts Kolonisi’ni korusun! Buraya gelin Madam Hester ve kızıl harfinizi pazar yerindeki herkese gösterin!”

      Seyirci kalabalığının arasından derhâl bir geçit açılmıştı. Hemen önünde mübaşir, çevresinde çatık kaşlı adamlar ve küstah bakışlarla onu süzen kadınlardan oluşan düzensiz bir kalabalık ile birlikte, Hester Prynne, cezasını çekmek için ayarlanmış olan uygun yere gitmek için yola çıkmıştı. Etraflarında olup bitenin pek farkında olmayan, sadece yarım günlük bir tatil elde etmenin heves ve merakıyla dolu öğrencilerden oluşan bir grup, sürekli olarak onun yüzünü, kollarının arasında gözlerini kırpıştırarak etrafına bakınan bebeği ve göğsündeki utanç verici harfi görebilmek için kalabalığın arasından koşarak ilerliyordu. O günlerde hapishane kapısından, pazar yerine kadar çok büyük bir mesafe yoktu. Ancak, mahkûmun bu mesafeyi nasıl geçtiği göz önünde bulundurulacak olursa, bu yolculuğun onun açısından pek de kısa olmadığı tahmin edilebilirdi; çünkü tavırları her ne kadar kibirli ifadesini korusa da kendisini görmek için toplanmış kalabalığın her adımı, sanki kalbi herkesin üzerine çıkması ve ayaklarının altında onu çiğnemesi için atılıyormuş gibi, içten içe büyük acı duymasına neden oluyordu. Bununla birlikte, doğamız gereği, acı çeken kişinin katlandıklarını, yoğunluğunu asla oanki acısından değil, ancak esas olarak bunu takip eden iç sızısından anlayabilmesi gibi, muazzam merhametli korunma yapısına sahibizdir. Bu yüzden de neredeyse sakin denilebilecek bir duruş ile Hester Prynne, bu sınavın üstesinden gelmeyi başarmış ve pazar yerinin batı ucuna kurulmuş olan darağacına ulaşmıştı. Artık, Boston’un neredeyse en eski kilisesinin saçaklarının hemen altında duruyor ve oranın bir demirbaşı gibi görünüyordu.