замона хўбрўсида вафо,
Йўқ, тамаъ қилмоқ басе андин хато.
Ошнолар бўлубон бегонаваш,
Он ҳама бегоналарга ошно.
Эттилар «ҳойи» ҳаётим қатъини,
Ҳарфи «жим»дин чектилар тиғи жафо.
Зулфидин ул шўхлар марғул очиб,
Солдилар бошимға савдойи қаро.
Бу жаҳон раъносиға ҳар ким вафо,
Қилса кўрмайдур бажуз жавру жафо.
Ул «алиф»дек қоматини ҳасрати,
«Дол» янглиғ айлади қаддим дуто.
Кўзларини ғамзаси айни итоб,
Қошларини шеваси барқи бало.
Шаҳсувориким, самандин наълиға,
Тегмагай майдон аро гарди қазо.
Фурқатийни оқибат ҳижрон ўти,
Куйдуруб хокистарин қилди фано.
«Яшнаб ўтсанг лолагун хилъат кийиб, айлаб шитоб…»
Яшнаб ўтсанг лолагун хилъат кийиб, айлаб шитоб,
Тушмағайму раста аҳлин жонлариға печу тоб.
Волаи рухсоринг, эй, гул, гулшан ичра андалиб,
Тонг эмас, шавқинг ўтида ўртаниб бўлса кабоб.
Салтанат Мисри Азизи сен малоҳат тахтида,
Юсуфи Канъон ғуломинг хайлида тобти ҳисоб.
Фош ўлур оламға охир ламъаи меҳри руҳинг,
Моҳрўлар айладилар зарра янглиғ изтироб.
Жавр этиб, боқмай тағофул этганинг етмасмуди?
Юз шиканж айлаб, тахи қошингни айларсен итоб.
Ою кун токим фалакнинг тоқида равшан эрур,
Туғмади даврон аноси сен каби олижаноб.
Номи некинг назмидин ўлди жаҳонға мунташир,
Неча минг ноком бўлди Фурқатийдек комёб.
«Табассум бирла чиқди гулрухим гулдин савол айлаб…»
Табассум бирла чиқди гулрухим гулдин савол айлаб,
Қилибон ғунчани хомуш ҳам булбулни лол айлаб.
Тамошоға чиқиб эрди кўрарға қаддини шамшод,
Сурубон рахши нози ўтди они поймол айлаб.
Кўруб ҳар ой бошин жонимни қурбон айласам, тонг йўқ,
Ҳилоли ийд янглиғ юз уза қошин хаёл айлаб.
Сабо машшотаси кўб ҳам мутарро қилмасин зулфин,
Паришон айлади кўнглум, мени ошифтаҳол айлаб.
Чекиб сурма қаро наргислариға, айлади оро,
Мени ўлдирди охир ғоза бирла юзға хол айлаб.
Фано бўлди муҳаббат даштида кўб пўя қилмоқдин,
Севиндинг доимо, Фурқат, таманнойи висол айлаб.
«Кўнгул дардиға топмай бораман ҳаргиз даво истаб…»
Кўнгул дардиға топмай бораман ҳаргиз даво истаб,
Ани умри кироми, ҳасрато, бўлғай адо истаб.
Неча бош урдим охир шайхларнинг остониға,
Назар ҳолимға, шояд, айлагайлар деб дуо истаб.
Неча юрдим адошиб тўғри йўлдин бесару сомон,
Тутуб илгимни, йўлға солса, деб бир раҳнамо истаб.
Неча ерга суриб юз, яхшилар йўлида ўлтурдум,
Ғубори доманидин жон кўзиға тўтиё истаб.
Неча зоҳид аёғига ниёз айлаб ўзум солдим,
Мени ул савмаидин қувғоли турди асо истаб.
Неча изҳор қилдим, сирри пинҳонимни билмасдин,
Ўзимға