doğru yürüdü. Rastgele arkaya atılan battaniye, sanki el değmemiş gibi yabancı görünüyordu.
Ve yine de: arkada siyah bir nokta var. Yanmış doku. Çok küçük ama rastgele değil.
Oturdu. Parmaklarını gezdirdi; parmakları yanık kenara dokundu. Sonra şunu fark ettim: sandalyenin altında bir iplik vardı. Beyaz, ince, neredeyse halının rengiyle bütünleşiyor.
Onu çekti. Halı hafifçe kalktı ve altında bir flash sürücü ortaya çıktı. Küçük, eski. İşaret yok.
Evin ışığını açmadı. Sanki karanlıkta karar vermek daha kolaymış gibi. Veya korkmamak daha kolaydır.
Ancak dizüstü bilgisayarın ekranında “04.avi” dosyasının bulunduğu bir pencere açıldığında oda daha da karanlıklaştı. Sanki dosyanın kendisi bir kapıydı ve arkasında iyi bir şey yoktu.
Oynat tuşuna bastı.
Video aniden başladı. Kötü kalite. Kamera köşede yüksek bir yerde. Boş oda. Duvarlar gri. Bodrum veya bodrum gibi. Işık loş.
Çerçevede bir kız var. Sırtı kameraya dönük olarak oturuyor. Saç koyu ve uzundur. Eller dizlerin üzerinde.
Lamba yanıp sönüyor. Bir kere. İki. Kız başını kaldırıyor, çeviriyor… ve Elina bu yüzü tanıyor.
Victoria.
Aynısı. Makaleden. Hikayeden.
Victoria kameraya bakıyor. Dudaklar hareket ediyor. Ses yok. Yalnızca boşluğun uğultusu. Sanki sessizliğin kendisi bir montajmış gibi.
Elina ona eşlik ediyor. Victoria da aynı şeyi tekrarlıyor. Birkaç kez. Tek kelime. Veya bir cümle.
Video analizi uygulamaları için öğrencilere tavsiye ettiği programı başlattı. Dudak tanıma. Veri yükleniyor. Bir dakika sonra sonuç belirir.
“Her şeyi kaydediyor. Yalnız olduğunu düşündüğünde bile.”
Elina videoyu kapatır.
Ekranda onun yansıması var. Loş. Solgun.
Apartmanda sessizlik var. Ve birden anladı:
o yalnız değil. Asla yalnız değildi.
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM – Kulak misafiri olunan sayfalar
Sabah olması gerekenden daha erken başladı.
Dışarıda henüz şafak sökmemişti ama Elina çoktan gözleri açık yatıyordu, bir rüyanın kalıntılarını gerçeklikten ayıramıyordu. Rüyada her şey farklıydı – Victoria orada değildi, flash sürücü yoktu, o lanet cümle yoktu. Sahil, çocukluğu, annesi ve alnına dokunan sıcak bir el vardı. Gözlerini açtığı anda her şey yok oldu.
Kahve sanki ataletle sanki kendi kendine demlendi. Telefon sessizdi, dizüstü bilgisayar kapalıydı.
Öyle görünüyor ki, önceki gün olan her şey onu polise, rektöre, gazetecilere kadar harekete geçmeye itmiş olmalıydı. Ama bunun yerine pencereyi açtı, sabah serinliğini içeri aldı ve orada durup şehri dinledi.
Böyle anlarda kişi özellikle savunmasızdır.
Dışarıda tehlike olduğundan değil. Ama çünkü içeride şüphe var.
“Belki de tüm bunlar bir kazadır?
Belki öğrencilerden biri flash sürücüyü bırakmıştır?
Belki birisi sadece iğrenç bir oyun oynuyordur?”
Ancak bu oyun giderek daha ciddi hale geldi.
Posta kutusunda onu bir mektup bekliyordu. Gerçek, kağıttan, iade adresi olmayan beyaz bir zarf içinde mühürlenmiş. El yazısı eski moda ve düzgün. Mürekkep mavidir. Ve o kıvrık harflerde, eğik şekillerinde ona tuhaf bir his veren bir şeyler vardı…
…sanki onun el yazısıymış gibi. Sadece biraz bozuk. Sanki kendi elinden başka bir şeyle yazmaya çalışıyormuş gibiydi.
Zarfı hemen girişte açtı. Kağıt kalın, pürüzsüz, badem gibi kokuyor.
Metnin ilk cümlesi havada dondu:
“Aynaya yaklaştığında yüzünü tanıyamadı; korkudan değil, anılarından.”
Elina yavaşça kapının yanındaki banka oturdu ve çarşafı açtı.
Bu bir hikayeydi. Sanki kendi sesinin notalarından yazılmış gibi birkaç sayfa. Onun kaleminden gelebilecek açıklamalar. Kendi içinde bulmaya alıştığı tonlamalar. Cümle dönüşleri, bir zamanlar ilk romanından çok samimi olduğu gerekçesiyle sildiği cümlelerdi.
Ama en önemlisi ikinci sayfadaki paragraf:
“Annesinin onu evde ilk yalnız bıraktığı geceyi sık sık düşünüyordu. Sonra yedi yaşındaydı. Duvarın arkasındaki gürültü, kapının çarpılması, kaloriferin kapatılmasından kaynaklanan soğuğu. Ve yerde kıvrılan kız kendi kendine şunu tekrarladı: ‘Korkma, sen zaten büyüksün.’”
Bu sahne onun yayınlanmamış taslağındaydı. Kimse okumadı. Yayıncı değilim, arkadaşım bile değil. Çok kişisel olduğunu düşünerek bunu kendisi çıkardı. Ama işte burada – kelimesi kelimesine.
Nefesi kesildi.
Sadece kulak misafiri olmadı. İçeriden çalındı. Anılardan, duygulardan, aklından hiç çıkmayanlardan.
Ayağa kalktı. Kağıtları bir kalkan gibi göğsüne bastırdı. Kafamda bir uğultu var, trenin çoktan kalktığı bir tünelde olduğu gibi, ama rüzgar hala gürültülü.
Son sayfanın arkasında bir yazı vardı. Küçük, neredeyse farkedilemez. Yazıldı:
“Sonraki bölüm: kim olduğumu öğreneceksin. Ama sadece okumaya devam edersen.”
Giriş kapısına, sokağa, gelip geçen arabalara baktı.
Dünya hâlâ aynıydı. İnsanlar işlerine gittiler. Kahvehaneler açılıyordu. Postacılar sabah gazetelerini dağıtıyordu. Ama onun içinde her şey farklıydı.
Korku değil.
Ve panik yapmayın.
Ve sonrasında anladığınız zaman gelir: Zaten hikayenin içindesiniz. Bir gözlemci değil. Tanık değil. Ve karakter. Seçilen kişi.
Elina daireye döndüğünde yaptığı ilk şey kapıyı kilitlemek oldu. Yavaşça, bir tıklamayla, ki bu daha önce formalite gibi görünüyordu, ama şimdi – onun dünyası ile bir başkasının bakışı arasındaki son engel.
Çaydanlığı ocağa koydu ama açmadı. Sanki bütünlük duygusunu yeniden kazanmak, nefesini içinde tutmak istermiş gibi omuzlarından tutarak orada öylece durdu.
Masanın üzerinde sayfalar vardı. Tam bir dosya gibi. Başkasının mektubu ama sanki onun kafatasından yazılmış gibi.
Tekrar okudu ve her paragrafta algıda algılanamaz bir şeyin nasıl değiştiğini hissetti – kelimeler bir hikaye gibi değil, sanatsal biçimde şifrelenmiş bir uyarı gibi gelmeye başladı.
Metnin köşesinde mürekkep kararmış. Yoksa onun hayal ürünü müydü?
Aniden dahili telefon çaldı.
Sanki rüyalar kapı zilini çalıyormuş gibi sıkıcıydı.
Kamerayı açmadan yaklaştı. Cevaplandı.
– Evet?
Sessizlik.
Yalnızca sessizlikte canlı bir şey vardır. Nefes? Yoksa rüzgar mı?
Bir daha sormadı. Bağlantıyı yeni kestim.
Mektuba geri döndüm. Onu gün